Fit or Fat?

Ilovefashionnews heeft vandaag een interessant artikeltje gepubliceerd – gebaseerd op het Plus Model Magazine. De rode draad van het verhaal is grofweg dat modellen nog dunner zijn geworden, en dat zelfs volslanke modellen zijn afgevallen. Dit impliceert dat de ‘gemiddelde’ vrouw dus ook een stuk dunner zou moeten zijn. Werd je vroeger een plus-size model met maat 48, vandaag de dag kan je dat al zijn met maatje 44. En dit vind de Nederlandse vrouw vervelend. Heel vervelend, want wij zijn over het algemeen gezegend met een wat grovere bouw (en bijbehorende bos hout) dan Les Petites Filles uit Parijs of andere godinnen uit de meer perifere Europese lidstaten. Tja, wat moeten we van bovenstaand plaatje nou vinden? Laat ik voorop stellen dat anorexia absoluut niet het Best Verkozen Dieet is. Maar om heel eerlijk te zijn, mag de volslanke Schone Blonde wat mij betreft wel wat kilootjes verliezen. Eigenlijk ambieer ik geen van beide extremen die hierboven uitgebeeld staan, en ik denk dat niemand dat moet doen. De tijden zijn een beetje veranderd. Althans dat hoop ik. We leven niet meer in de Rubens Era waar het aantal vetrollen gelijk stond aan het aantal nullen op je (destijds nog niet bestaande ) bankrekening. Er bestaat geen lineair verband meer tussen dik zijn en ‘leven in weelde’. Tegenwoordig is overgewicht eerder iets wat thuis hoort bij de wat minder rijkelijk bedeelde sociale kringen. Graatmager en als zombie door het leven gaan is evenmin een goed idee. De schoonheidsprijs ga je er niet mee winnen, en het is vooral gevaarlijk. Het Ideale Plaatje van nu draait toch meer om gezond en verantwoord leven. Veel groente en fruit, liters thee en water drinken, niet te veel rood vlees en vooral veel vis/tofu/tempeh/vegaburgers etc. En er mag best hier en daar chocola, pasta en kaas gegeten worden, maar dit dan in combinatie met hatha- of bikram yoga, pilates, body balance of andere geestverruimende sporten. De wat aardsere types doen overigens liever mee aan de laatste hype: Bootcamp. Maar in een notendop is dit het ideaal. We leven gezond, doen aan bio, eco en duurzaam, en belanden daardoor netjes in het groene ‘veilige’ vakje van de Body Mass Index Indicator. Alle mensen de wijzer richting oranje of zelfs rood zien gaan, doen iets fout. Ze eten te veel of te weinig en sporten te weinig of te veel. Ja, en dan moet je daar iets mee gaan doen. Tenzij je bij Wendy van Dijk in Obese wil zitten, of half stervend bij Oprah Winfrey op de bank wil hangen, moet je gewoon een paar hele simpele dingen doen: 1) stoppen met eten als je geen trek meer hebt en 2) jezelf op die loopband zetten en op drukken.

Iedereen kent wel van die vrouwen die zichzelf dramatisch op de grond werpen en roepen: ‘Haal die zak chips bij me weg, want ECHT HOOR, anders eet ik hem helemaal op!!!’

Dude. Where is your selfcontrol…?

Je bent wat je doet

Ik ben net met een nieuwe baan begonnen. Nieuwe afdeling, nieuwe mensen, nieuw management. Om het bureaucratische geregel van toegang tot systemen kortstondig te ontvluchten ging ik even ‘een bakkie’ doen met collegavriend F van mijn oude afdeling. Zijn vriendin is ook net met een nieuwe baan begonnen. F vertelde me dat hij een beetje zenuwachtig is over deze nieuwe baan. Het is hem namelijk al twee keer eerder overkomen dat zijn vriendin hem kort na de start van een nieuwe baan verliet. Hoewel ik hem probeerde te sussen met kreten als ‘stom toeval’ en ‘dit keer gebeurt dat echt niet’, overrompelde hij me met een scherp doordachte analyse, waarvan de rode draad als volgt luidt: 'We zijn wat we doen.' Het concept is vrij simpel. Wij als Ex-Adolescent-Bijna-Volwassenen (EABV) identificeren ons met de mensen en de wereld om ons heen. We doen dit in grotere mate dan Uitgebalanceerde Ervaren Volwassenen (UEV). Met relatief gemak ontdoen wij ons van normen, waarden, principes en gedragsregels die we ons eigen hebben gemaakt in een vorige baan, en passen ons aan de nieuwe omgeving aan. Dit kameleongedrag klink misschien een beetje overdreven, maar zit er een kern van waarheid in. In mijn eerste baan werd ik voortdurend ‘knor’ genoemd door ex-collegavriend T omdat ik dingen als ‘koelkast’ en ‘overhemd’zei. Nee, dat kon ab-so-luut niet! Het was ‘ijskast’ en de mannen dragen een ‘shirt’. Zijn corrigerende tik heb ik overgenomen, en op mijn nieuwe afdeling denken ze daardoor dat ik persoonlijk de invulling van Jort Kelder’s Hoe Heurt Het Eigenlijk heb bedacht. Ik werd er niet populairder op en besloot mijn strategie te veranderen. Mijn huidige collega’s hebben het nu luidkeels over het heerlijke gebak dat op Pietjes bruiloft werd geserveerd, terwijl ik bedachtzaam mee knik. Als T hierbij was geweest had iedereen al lang een oorvijg gehad met de belangrijke levensles dat het ‘taart’ is die op het ‘huwelijk’ werd geserveerd. Het is maar een voorbeeld. De twee ex-vriendinnen van F kregen beiden een baan in een wat linksere sector. Het duurde niet lang voordat zij F – die bankier is -, in de steek lieten. Opeens was zijn karakter toch wel erg oppervlakkig en op geld belust. Wat voegde hij nou eigenlijk toe aan de maatschappij? F was in de war, hij was toch altijd al zo geweest? Het enige wat hij eruit kon concluderen was dat we kennelijk zijn wat we doen. We passen ons aan om te overleven. Als ik die toffe M&A gozertjes voorbij zie marcheren in hun kekke pakkies en gladde praat denk ik dat hij de spijker op z’n kop slaat. Daar zit namelijk mijn buurjongen van vroeger bij die ooit heel rustig en verlegen was.