Het is heel fijn om in een team te zitten waar men de ‘persoonlijke ontwikkeling’ belangrijk vindt. Hoe kritischer iedereen op zichzelf is, hoe beter we leren omgaan met onze valkuilen. Hoe meer we ‘in onze kracht’ zitten, hoe sterker het team zal zijn. Ik was het hier roerend mee eens, en nam me voor de kritiek juichend in ontvangst te nemen. Nou ja, ‘kritiek’ mogen we het niet noemen he? Nee dat klinkt zo negatief. Feedback. That’s the word. En zo brak de dag aan dat mijn collega’s mij schoorvoetend hun briefjes gaven waar mijn valkuilen op geëtaleerd stonden. Ik was de avond daarvoor expres vroeg naar bed gegaan en had geen druppel gedronken. De kans dat ik onverhoopt in huilen uit zou barsten moest zo veel mogelijk beperkt worden. Daar was het dan. De lijst van de oh-zo-bekende ‘minder leuke punten’: te assertief, extravert, te aanwezig, dominant, soms zelfs ‘bedreigend. Nou nou.. ze hadden me wel snel door na slechts een paar maanden. En dan te bedenken dat ik m’n best heb gedaan om ‘immer plezant’ over te komen… Mission failed. De boodschap was duidelijk; ik moest mijn ruwe randjes wellicht wat meer bijschaven.
De daarop volgende dagen was ik het Zonnetje In Huis voor mijn collega’s. Ik haalde voor iedereen koffie (sociaal), vroeg de hele afdeling of ze mee wilde lunchen (verhoging zichtbaarheid), offerde een half uur van m’n tijd op om te luisteren naar een verhaal over een collega’s verdwenen kat (empathie), had alle k-klussen al af voordat iemand erom moest vragen (proactief), en dacht vóór het geven van mijn mening na over hoe het geformuleerd moest worden (politiek correct). Alles liep op rolletjes, iedereen was blij, eindelijk hadden ze de lieve zachte kant van mij gezien. Ze wisten wel dat die ERGENS zat! Ik glimlachte bij het ontvangen van deze lovende reacties, pakte aan het eind van de dag mijn tas en fietste naar huis. Eenmaal daar viel ik mijn vriend huilend in de armen en vertelde proestend en snuffend wat voor slopende dag ik had gehad. Ik moest een andere baan, ik wilde nooit meer terug, dit was niet te doen! Ik kreeg een aai over m’n bol, een kopje thee met honing en hoorde hem bijna onhoorbaar fluisteren ‘hoor je het ook eens van een ander’. ‘Wat zeg je lief?’, vroeg ik. ‘Dan zoeken ze toch lekker een ander?’, zei hij blozend. ‘Je moet je niet zo gek laten maken, wees gewoon jezelf pop’.
Hmmm. Hoe noemen ze De Feedback Sessie voor je privé leven? Relatie Therapie?
