Alleen de echte fans weten dat ik het hier over de schoonmoeder van Andre Hazes heb, de moeder van Rachel: Friedel van Galen. Wat een topvrouw is dat.
Eigenlijk ben ik nooit zo’n Hazes fan geweest. Af en toe een liedje meezingen in de kleine Bastille in Amsterdam, dat was nog tot daar aan toe. Maar de absolute overgave waarmee de kroegtijgers naast me stonden mee te deinen was me nogal vreemd. Totdat ik een half jaar geleden door mijn vriend mee werd genomen naar ‘Hij gelooft in mij’ in het Delamar Theater: een musical over Andre Hazes. We zaten op de eerste rij, je kon de zweetdruppels over het voorhoofd van Martijn Fischer (Hazes) zien rollen, terwijl hij de bekende volksliederen door zijn microfoon brulde. Hij zette zijn rol zo goed neer, dat ik bijna het gevoel had even in het leven van Andre te zitten. Met een staande ovatie werd het stuk afgesloten en ik kon alleen maar heel hard meeklappen en apathisch naar ‘Dre & Ras’ kijken, die op een steenworp afstand stonden. Ik was gevloerd. Totaal onverwacht, overmand door emoties. Even kon ik geen woord uitbrengen, mijn keel zat potdicht en ik probeerde het snikken te onderdrukken. Geen idee waar dit vandaan kwam.
In de weken daarna liet zijn leven me niet los. Hoe kon het dat deze volksheld mij totaal voorbij gegaan was? Ik bekeek de documentaire over zijn leven ‘Zij gelooft in mij’ en bleef achter met een extreme neiging om deze nerveuze, eenzame man te knuffelen, heen en weer te wiegen en te vertellen dat het allemaal wel goed zou komen. Als klap op de vuurpijl ben ik vorig weekend naar ‘Holland zingt Hazes’ gegaan, en stond helemaal vooraan. Daar bewezen we, samen met alle wc-dames & truckers van Nederland, een laatste eer aan zijn oeuvre door elk nummer met hart & ziel mee te zingen. Toen Roxanne opkwam en ‘M’n Meissie’ in duet zong met haar overleden vader, die op een scherm van 10 x 20 m te zien was, rolden de tranen over m’n wangen. Geen stoel was leeg, iedereen stond, 15.000 aanstekers in de lucht. Zou hij ooit geweten hebben hoeveel mensen hij geraakt heeft met zijn liedjes over geluk en verdriet?
In de documentaire komt Friedel naar voren als een Versace-waardig icoon, behangen met gouden sieraden en haar signature zonnebril. Een vrouw van weinig woorden. Over een optreden van Hazes in Benidorm, waar een arena voor 10.000 man was afgehuurd en maar 600 mensen kwamen opdagen, zei ze: ‘Ik vond het vreselijk, al die lege stoelen, ik kon er niet naar kijken. Dat was ergste wat ik ooit in m’n leven heb gezien. Dat wil ik nooit meer meemaken’. Denkend aan die zenuwpees die lamgeslagen met een biertje in zijn hand backstage zat, en binnen enkele minuten zou ontdekken dat dit optreden als flop de geschiedenis in zou gaan. Ieder ander had haar opmerking misschien ietwat overdreven gevonden, maar nu begrijp ik het. Het moet een geruststelling voor je zijn Friedel, dat jouw schoonzoon als baas van elke kroeg de geschiedenis in is gegaan. En geen ‘Bloed, Zweet & Tranen’ programma van SBS 6 zal hier ooit een vervanger voor vinden.
