Sociale Druk

Ahhhh we kennen het allemaal. Je telefoon rinkelt ‘off the hook’, voicemails worden achter gelaten terwijl binnenstromende smsen gelezen EN a al minute beantwoord moeten worden. En als 5 minuten later je deurbel rinkelt ren je naar beneden terwijl je op de trap de laatste ping’s en facebook messages op je iphone checkt. De centrale vragen zijn zo ongeveer: ; ‘Hoe is het met je, waar ben je, wat heb je gedaan, hoe laat, wanneer, met wie, en wanneer zie ik je weer?’ En dat is als de relatie goed is. Bij een wat minder soepel varend schip komt er al snel een snuifje verwijt bij: ‘Waarom hoor ik niks meer van je? Je bent ook nooit te bereiken, heb al 3 voicemails achter gelaten. Leef je eigenlijk nog wel?’. Nee, ik lig ergens dood in de goot, nou goed?

Sociale Druk. Niet de druk van ‘iedereen rookt, dus ik moet het ook doen’. Maar meer ‘iedereen is druk met sociaal zijn, dus ik moet het ook zijn’. Het zal dan wel een luxe probleem zijn voor de kluizenaars van deze wereld, maar het zorgt bij mij regelmatig voor een redelijke hoeveelheid Interne Agressie. Toevalligerwijs is mijn tas vorige week gestolen, maar daarin mijn complete sociale leven. De tranen liepen nog over mijn wangen bij het gemis van BFF Marc Jacobs, terwijl er al ergens in de verte een klein zonnetje ging schijnen. Mijn privé Blackberry is weg. Mijn werk Blackberry is weg. Ik ben niet meer te bereiken. Niemand kan mij meer smsen, mailen, bellen, pingen of ook maar één oh-zo-gehate voicemail achter laten. Ik werd overweldigd door een enorm gevoel van rust. Een wolk van stilte. De schizofrenie voorbij kon ik eindelijk weer mijn eigen gedachten horen, in plaats van alle verschillende ringtones die mij attendeerden op contact-zoekenden. Hoezeer ik ook het gevoel had dat mijn hand zojuist was afgehakt, ergens kon ik deze dief wel waarderen.

Ironisch genoeg kan ik persoonlijk niet al te lang van dit zen-gevoel genieten. Want geen telefoon = off the radar. Off EVERYONE’S radar. Alsof je niet meer bestaat, je identiteit is in één keer weggevaagd. Dus wat doen we? Zoeken naar manieren om ‘bereikbaar’ (en dus in leven) te blijven. Gevolg; ik gaf het mobiele nummer van mijn ‘significant other’ door. In de veronderstelling dat mijn familie en vrienden ook wel begrepen dat het dan dus niet de bedoeling was dat zij hèm nu gingen stalken, maar mij in ieder geval in Nood Situaties konden bereiken.

Zondagochtend zat ik in pyama onder een deken op de bank terwijl er een heerlijk ontbijtje voor me geregeld werd. Lekker even samen, na alle gekheid van het weekend, uitgerust je eitje pellen en genieten van ‘een momentje met z’n tweeën’. Ik ben in dat half uur maar liefst 5 keer gebeld, op zijn telefoon, door vijf verschillende mensen. Had ik het gister leuk gehad? Was ik al wakker? Wat ging ik verder vandaag nog doen dan? Kon ik even langs de Bijenkorf om een Nespresso apparaat voor deze of genen te kopen? Waren er nog eet plannen voor vanavond? Rust weg. Eitje koud. Interne Agressie op een schaal van 1 tot 10 toch alweer een goede 9,5. Laat ik maar gaan douchen, ik eet wel een appel op de fiets. Duty calls, and it’s not leaving me alone.

De Pilaren Theorie

Eigenlijk bestaat het leven uit een aantal pilaren. Nee correctie, ‘innerlijke gemoedsrust’ bestaat uit een aantal pilaren. Zo hebben we bijvoorbeeld: 1) werk 2) relatie 3) familie 4) vrienden. De gedachte is dat ze alle vier kaarsrecht overeind moeten staan, zodat ze jouw innerlijke gemoedsrust goed kunnen ondersteunen. Feit is alleen dat dit meestal niet het geval is. En mocht je al in een dermate gelukzalige situatie zitten waarbij dit wel zo is, dan is het meestal van korte duur. En het contrast tussen die situatie en de daaropvolgende toren-van-pisa scheef zakking des te groter. Om een wat beter beeld te schetsen hier een aantal scenario’s.

Scenario I: Werk is leuk en afwisselend, je verdiend goed, en hebt genoeg tijd over om leuke dingen met vrienden/familie te doen. Maar… je bent single. Happy single natuurlijk, want de relatief strenge independent-women generatie waarvan wij onderdeel zijn zal nooit toegeven dat er achter die stralende glimlach een wanhopig klein meisje schuil gaat dat zich slechts 1 ding afvraagt; ‘blijf ik altijd alleen…?’ Nee natuurlijk niet! Nooit en te nimmer! We zijn sterk, we werken full-time, we zijn financieel onafhankelijk en heb de leukste en beste vriendinnen! Zoals je begrijpt is Beyonce Knowles de First Lady van deze beweging. Maar jah, laten we for arguments sake dan bij deze wel toegeven dat die pilaar ‘relatie’ nogal wiebelig staat. Gevolg: onrust.

Scenario II: Hevig verliefd en in volle overtuiging dat Dit Hem Is. Het leven is nog nooit rooskleuriger geweest, en je drijft op een wolk van dag tot dag. Hij vindt zelfs al je vriendinnen fantastisch en scoort het ene na het andere punt bij je familie. Eind goed al goed. Tja goh, en op kantoor gaat het ook wel prima. Nou ja prima is ook een groot woord. Eigenlijk verveel je je dood, zijn je collega’s wel aardig, maar vraag je je soms af waar je nou in godsnaam voor betaald wordt. Stel nou dat je baas zich dit ook gaat afvragen? Misschien ben je wel helemaal niet zo zeker van je plek, misschien is er zelfs wel een kans dat je er aan het einde van het jaar uitgegooid wordt. Gevolg: onrust.

Scenario III: Je hebt een baan, je hebt een vent, de centen rollen binnen en die geven jullie samen met heel veel plezier uit aan allerhande dingen die het leven leuker en makkelijker maken. Geen vuiltje aan de lucht. Tot je moeder opeens snikkend aan de telefoon hangt dat je vader bij haar weg is. Na 35 jaar huwelijk. Dag Fundamenten van je Opvoeding. Tot ziens Veilig Nest. Vaarwel Safe Haven. Ze waren zo’n goed voorbeeld, al die jaren lang. Ze bevestigende toch een beetje jouw geloof in de liefde, maar na 35 jaar gaat men kennelijk toch terug naar het alom bekende gezegde ‘alles kan kapot’. Wat een realisatie. Gevolg: onrust.

Zo zijn er natuurlijk ontelbare combinaties te verzinnen en er is eigenlijk maar 1 conclusie: het is nooit goed. Geluk, het is een proces. Geen open plek in het bos waar je voor een paar weken je tent op kan zetten. Het is meer een korte realisatie, een mentale bliksemschicht waarbij je beseft: ‘Hee! Ik ben gelukkig….’. En terwijl jij je chill-outfit aantrekt, een grote pot thee zet om je vervolgens met een reep Chocolonely op de bank te nestelen en eens even flink van dat geluk te gaan genieten, begint pilaar numero I al een heel piepklein beetje te wankelen. En dan begint het hele proces weer van voor af aan. Geluk, gemoedsrust; it’s a balancing act.