Sociale Druk

Ahhhh we kennen het allemaal. Je telefoon rinkelt ‘off the hook’, voicemails worden achter gelaten terwijl binnenstromende smsen gelezen EN a al minute beantwoord moeten worden. En als 5 minuten later je deurbel rinkelt ren je naar beneden terwijl je op de trap de laatste ping’s en facebook messages op je iphone checkt. De centrale vragen zijn zo ongeveer: ; ‘Hoe is het met je, waar ben je, wat heb je gedaan, hoe laat, wanneer, met wie, en wanneer zie ik je weer?’ En dat is als de relatie goed is. Bij een wat minder soepel varend schip komt er al snel een snuifje verwijt bij: ‘Waarom hoor ik niks meer van je? Je bent ook nooit te bereiken, heb al 3 voicemails achter gelaten. Leef je eigenlijk nog wel?’. Nee, ik lig ergens dood in de goot, nou goed?

Sociale Druk. Niet de druk van ‘iedereen rookt, dus ik moet het ook doen’. Maar meer ‘iedereen is druk met sociaal zijn, dus ik moet het ook zijn’. Het zal dan wel een luxe probleem zijn voor de kluizenaars van deze wereld, maar het zorgt bij mij regelmatig voor een redelijke hoeveelheid Interne Agressie. Toevalligerwijs is mijn tas vorige week gestolen, maar daarin mijn complete sociale leven. De tranen liepen nog over mijn wangen bij het gemis van BFF Marc Jacobs, terwijl er al ergens in de verte een klein zonnetje ging schijnen. Mijn privé Blackberry is weg. Mijn werk Blackberry is weg. Ik ben niet meer te bereiken. Niemand kan mij meer smsen, mailen, bellen, pingen of ook maar één oh-zo-gehate voicemail achter laten. Ik werd overweldigd door een enorm gevoel van rust. Een wolk van stilte. De schizofrenie voorbij kon ik eindelijk weer mijn eigen gedachten horen, in plaats van alle verschillende ringtones die mij attendeerden op contact-zoekenden. Hoezeer ik ook het gevoel had dat mijn hand zojuist was afgehakt, ergens kon ik deze dief wel waarderen.

Ironisch genoeg kan ik persoonlijk niet al te lang van dit zen-gevoel genieten. Want geen telefoon = off the radar. Off EVERYONE’S radar. Alsof je niet meer bestaat, je identiteit is in één keer weggevaagd. Dus wat doen we? Zoeken naar manieren om ‘bereikbaar’ (en dus in leven) te blijven. Gevolg; ik gaf het mobiele nummer van mijn ‘significant other’ door. In de veronderstelling dat mijn familie en vrienden ook wel begrepen dat het dan dus niet de bedoeling was dat zij hèm nu gingen stalken, maar mij in ieder geval in Nood Situaties konden bereiken.

Zondagochtend zat ik in pyama onder een deken op de bank terwijl er een heerlijk ontbijtje voor me geregeld werd. Lekker even samen, na alle gekheid van het weekend, uitgerust je eitje pellen en genieten van ‘een momentje met z’n tweeën’. Ik ben in dat half uur maar liefst 5 keer gebeld, op zijn telefoon, door vijf verschillende mensen. Had ik het gister leuk gehad? Was ik al wakker? Wat ging ik verder vandaag nog doen dan? Kon ik even langs de Bijenkorf om een Nespresso apparaat voor deze of genen te kopen? Waren er nog eet plannen voor vanavond? Rust weg. Eitje koud. Interne Agressie op een schaal van 1 tot 10 toch alweer een goede 9,5. Laat ik maar gaan douchen, ik eet wel een appel op de fiets. Duty calls, and it’s not leaving me alone.