I’m wicked and I’m lazy (Ohh don’t you wanna save me?)

Luie mensen, ik heb er een Gods Gruwelijke hekel aan. Nul respect en zero tolerantie. Ik denk dat alle luie mensen op een eiland moeten samenwonen en zich vooral niet moeten bemoeien met degenen die wel iets van hun leven proberen te maken. Vooral als je op reis bent wordt je continue geconfronteerd met hele luie mensen. Mensen zonder levensdoel. Mensen zonder pit, zonder energie. Herken jij jezelf hierin? Dan zit jij samen met de rest van de niet-vooruit-te-branden-meute compleet in mijn allergie zone.

Ik liep gedurende de terugreis van mijn vakantie over het vliegveld en daar heb je van die leuke lange loopbanden. De loopbanden zijn heel handig, en nuttig. Je kan alle kilometers die je op een vliegveld moet lopen, bijna dubbel zo snel afleggen. Althans, dat is in mijn belevingswereld waarom die banden daar zijn neergezet. Er zijn ook zielen op deze aardkloot die deze loopbanden zien en denken: ‘Hey! Dit is nou eens een mooie plek om lekker stil te staan! Heeeeeerlijk hoor. Zo, pffff, even uitrusten. Ben kapot joh, reizen is zo vermoeiend. Even alle koffers neerzetten (midden op de loopband). Heerlijke rustgevende ervaring zo lekker voor je uitkijken en toch vooruitkomen’. Ik denk eerlijk waar dat zo’n 80% van de mensheid dit soort gedachtes heeft. De andere 20%, waar ik onder val, ziet zo’n band en denkt: ‘Top! We lopen als snel, maar nu gaan we nog sneller! Huppa, doorpakken met die handel. Lekker snel naar huis, weg uit deze zwetende hal met langzame stinkende mensen en op naar huis! “Eh meneer? Hallo? Pardon?... Eh, HALLOOOOOH?! Ja sorry, kunt u mij er even door laten? Uw koffers staan nogal in de weg. Ja, bedankt!” Dit alles gebeurd terwijl we bij onszelf denken dat het voor die meneer beter zou zijn als hij net als wij eens flink de mars erin zou zetten. 40 kilo te zwaar en stil staan op een loopband, dat is toch een ongekende vorm van luiheid?!

Weer aangekomen op Amsterdam Centraal loop je vervolgens met frisse moed naar de taxi standplaats. Het is al 2 uur ‘s nachts, je wilt naar huis en naar bed. Op de taxi standplaats aangekomen staan maar liefst VIJFTIEN taxi’s. In tegenstelling tot wat men zou verwachten – auto lichten aan, ronkende motoren – is het muis stil. Eh, hallo? Meneer? Meneer eh.. Hassan? Kunt u mij alstublieft naar het Marie Heineken plein brengen? Too bad! Hassan heeft pauze. Pauze? Ok. Prima. Hij is vast al 5 uur aan het werk, en heeft natuurlijk ook recht op een bakkie pleur. Arme zielen, moeten al de hele nacht wakker blijven. Volgende auto dan maar. Ook pauze? Hmm. Na wat verdere rondvraag bleek dat de HELE PARKEERPLAATS pauze had. Al die grapjassen stonden bij elkaar in het Marokkaans te ouwehoeren en te roken terwijl niemand ons wilde meenemen. ‘Nee mefrouw, sorry, iek hep pausah’. Na 10 minuten kwam er een wat oudere taxi chauffeur aan, en hij had nog de goedheid in zich om ons wel mee te nemen. We zaten nog niet in de auto of Mohammed begon ons uitgebreid te vertellen dat al die vieze luie honden (zijn woorden, niet de mijne) ontslagen zouden moeten worden. Hij vertelde dat het allemaal jonge Marokkanen zijn die klokslag 2 uur – dan is de politie controle op taxi’s voorbij – hun auto parkeren bij Centraal Station en louter nog achter het stuur kruipen voor a) een toerist die ze een poot uit kunnen draaien of b) iemand die naar Schiphol wil. Zoals jullie begrijpen kwam het stoom uit m’n oren. Het is voor stadsbewoners dus praktisch ONMOGELIJK om ‘s nachts met een taxi van Centraal Station nog naar huis te komen. En waarom? Omdat al die luie donders liever een peukie met elkaar roken en NIKS doen, dan hun baan, namelijk; mensen (via de kortste route!) naar huis brengen en daar prima voor betaald krijgen. Ik ken werkelijk waar geen andere stad waar taxi’s zo duur zijn als in Amsterdam. Weet je wat ze toeristen vragen voor een ritje naar Schiphol vanaf Centraal? 60 euro!!! Ik ben bijna in staat om als uber-fanatiekeling midden op die taxi standplaats te gaan staan en elke toerist te vertellen dat ze net zo goed met de trein van Centraal naar Schiphol kunnen gaan. Dan zijn ze er binnen 10 minuten en met 5 euro klaar. Be-la-che-lijk! Doe eens gewoon je werk!

Vanmorgen kwam ik te laat op kantoor. Het was weer zo’n ochtend waarbij je gewoon niet je bed uit kan komen. Vreselijk. Dan nog 10 keer iets vergeten, het schiet allemaal niet op. Enfin, ik was dus te laat. Beetje bijkletsen met mijn collega. Snel naar m’n werkmail kijken en vervolgens uitgebreid opgaan in alle nieuwe facebook berichten en gmailtjes. Nou nou, de tijd vliegt voorbij. Even kopje koffie halen? Tja, moet natuurlijk nog wel even wakker worden he? Na een half uur buiten de hebben gestaan en het liefdesleven van mijn vrouwelijke collega te hebben besproken strompelden we maar weer naar binnen. Nog een keer facebook en gmail openen. Check, check, check! Oh ja, moest trouwens nog geld overmaken. Dat ook maar meteen even doen. Vervolgens gaat de telefoon, het is mijn vriend. Of ik even UPC kan bellen? Tuurlijk schatje, doe ik meteen. Drie kwartier aan de lijn met (de ratten van) UPC, maar wel geregeld dat mijn internet is opgehoogd van 25 mb naar 50 mb, en dat terwijl mijn kosten met een 10-tje zijn gedaald! Ha, feels like money in your pocket! Nou nou… pffff. Oh, hey collega, wat heb je dit weekend nog gedaan? Nog leuke vakantie gehad? Vertel, ik hang aan je lippen. In de namiddag zelfs nog een tandarts rekening betaald. Veel op en neer gelopen naar de wc en klokslag 5 op de fiets naar huis! Wat een dag, ben gesloopt zeg…

Ik zou hele andere dingen gedaan moeten hebben. Eigenlijk heb ik vrij weinig ‘werkgerelateerde activiteiten ondernomen’. Het zijn allemaal van die dingen, tja, die kan je vandaag doen, maar het kan ook prima morgen. Bovendien heb ik helemaal geen zin om al die rotklusjes te doen. Niemand wordt er rijker van hoor. Pas als er een potentiële deal van 10 miljoen gedaan kan worden schiet de bureaustoel vanuit chill stand omhoog. Het motto binnen mijn afdeling is dan ook ‘low probability high impact’. De echte parels onder de deals komen niet vaak voor, maar als ze voorkomen, dan gaan we rennen. En hard ook. Aan overige activiteiten moet je vooral niet teveel energie verspelen.

Goh. Best grappig. Ik lijk wel een taxi chauffeur die niet voor een ritje om de hoek zijn gaspedaal intrapt 

PS: Denk nou niet dat het nu ook prima is om stil te blijven staan op die loopbanden. Dat is het niet, en dat zal het ook nooit worden!

IBZ

‘We’re going to Ibiza’ van de Venga Boyz luid schallend uit mijn koptelefoon, zet ik mijn stoel in het oh-zo-mooie RyanAir vliegtuig in de chill-stand en haal diep adem. Ready for take off? Hell yeah! Al weken kijk ik uit naar 4 dagen van Utter Bliss op het grootste feest eiland van Spanje waar liefde en magie centraal staan. Dat, en een goed gevulde bankrekening. Want, laten we eerlijk zijn, anders had je net zo goed thuis kunnen blijven. Gezegend met een vriend die al jarenlange ervaring heeft opgedaan op deze speciale vakantiebestemming zal ik in slechts een paar dagen de beste spots van het eiland te zien krijgen. Het precieze schema is van te voren niet aan mij bekend gemaakt, want het verrassingselement moet bijdragen aan de beloofde extase.

Na onze spullen op zondag middag gedumpt te hebben in een klein rustiek hostalletje aan het Salinas strand, vertrekken wij in onze eiland-auto richting Blue Marlin. Deze ultra-hippe strand tent, eigendom van de Rotterdammer Jelle Oomes, is een absolute must op zondag avond. De crème-de-la-creme van het eiland zal hier in de zomerse na-zon flaneren, en daar moet je natuurlijk bij zijn. Dit kan in een oversized t-shirt dat je al 3 dagen aan hebt, maar voor degenen die er iets meer moeite in willen steken; schroom vooral niet om je hoogste stiletto’s en je latex pak uit de carnavalskast te toveren. Het kan allemaal! De nodige internet boeking van te voren is wel aan te raden, want voor een flesje Crystal ben je al snel EUR 950 kwijt. Van 1800 tot 2230 stonden we mee te deinen op de deuntjes van de DJ en sloten de avond af met een heerlijk diner aan een van de tafels op het terras. Uiterst vriendelijke bediening, aantrekkelijke mannen met nog mooiere (en vaak jongere) vrouwen, en een strakke aankleding. Eerste dag was geslaagd!

Maandag ochtend stond een relaxte strand dag bij Cap d’es Falco op het menu. Je moet even zoeken, maar na wat gedesoriënteerd rond gereden te hebben, beland je in een oase van rust. Een low-key beach club die vooral vanaf 6 uur ‘s avonds druk bezocht wordt voor een verbijsterende sun-set. Gedurende de dag is het echter rustig vertoeven en kan de frisse salade met flesje wijn vervolgd worden door een duik in het kristal heldere water. Fan van skinny-dipping? Not a problem! Schroom vooral niet om met witte billen ietwat onhandig over de kiezels het water in te plonzen. Na de nodige zonnestralen te hebben gevangen, waren onze lichamen wederom voorzien van voldoende vitamine C en klaar voor een hapje en een drankje. Voor het diner stond het restaurant La Paloma in de planning. Verstopt in de bergen bevat dit restaurant naast een zeer romantische sfeer zelfs over eigen geteelde groentes die ze volop toevoegen aan de gerechten, met een portie lokale liefde. Met lampionnen in de bomen en bloemen op tafel, is het publiek vooral gekleed in luchtige zijden gewaden, glimmende sieraden en twinkelende ogen. Voor mensen die op zoek zijn naar iets speciaals; this is the place to go! Nadat de energie levels weer op peil waren, was het tijd voor datgene wat men absoluut behoort te doen op maandagavond in Ibiza: knallen met The Swedish House Maffia in de Pacha! De beginnelingen onder ons zullen de eerste keer een kaartje kopen voor een luttele prijs van EUR 80. Helaas ben je er dan nog niet, want elke consumptie begint bij minimaal EUR 15. Vooral mannen, van wie toch vaak indirect verwacht wordt dat ze hier en daar een rondje geven, kan zo’n avond een zeer pijnlijke exercitie worden. Zie hier daarom een alternatief! Boek een tafel in de VIP lounge. Ja, er zijn inderdaad tafels die voor EUR 20.000,- per avond over de toonbank gaan, maar zelfs aan de normale stervelingen onder ons wordt gedacht. Zo heb je namelijk al een prima tafeltje voor twee met een ‘minimal spending budget’ van EUR 150 de neus. Dat betekend dat je met 2 personen voor 300 EUR binnen bent en een fles vodka of gin hebt, met complimentary drinks. Veel meer dan het ‘normale’ pakket van entree + drankjes ben je niet kwijt en het is wel heel erg fijn om gewoon je eigen fles op tafel te hebben, terwijl je vanaf de juiste hoogte kan toekijken hoe de VIPs onder jou zich mis/ge-dragen en hoe de menigte staat te bouncen. En laten we dan voor de lieve vrede ook niet de strak getrokken dansers en danseressen vergeten die in uitzonderlijke stoeipakjes de temperatuur met nog een aantal graden doen stijgen. Om zes uur lagen we braafjes in bed, want met nog vier uurtjes slaap stond dinsdag alweer bijna voor de deur.

Dinsdag begon de dag met een ietwat brakke rendez-vous in de Blue Marlin. Naast de zondagavond borrel & diner moesten we hier ook nog een keer overdag aan het strand liggen. Blue Marlin heeft een ‘first come first serve’ beleid. Dus naast van te voren een bedje reserveren moet je ook om stipt 11 uur bij de deur zijn zodat je twee plaatsen op de felbegeerde eerste rij kan bemachtigen. En dit is leuk om meerdere redenen. Naast het feit dat je een vrij uitzicht op alle leuke Henk & Dinie-achtige bootjes hebt, wordt je op je wenken bediend en krijg je met een beetje geluk nog een leuke ronsel act van Amnesia mee, waarbij de Ibiza-style proppers recht voor je neus hun zeer uitgebreide collectie breast-augmentations tentoonstellen. Menige kerel zal zijn plannen voor die avond a-la-minute omzetten bij één blik op deze knipogende poppetjes. Business is simple in Ibiza! Na het zien-en-gezien worden ging de tocht verder naar en zeer grote verassing. Geblinddoekt zat ik in de auto en het enige dat ik wist was dat we naar de andere kant van het eiland zouden gaan. Ik voelde me zanderig en bezweet en hoopte vurig dat ik niet al te representatief voor de dag moest komen op de volgende locatie. Hoe verrast en uitgelaten was ik mijn ogen open deed en uitkeek op een vijf-sterren hotel, midden in de bergen. Ik liet me naar de achterkant van het hotel leiden, door een decor van houten bewerkte deuren, buddha beelden; alles volledig Feng-Shui. Daar werd mij verteld dat ik me om mocht kleden, badjas + slippers lagen al op mij te wachten. We gingen naar een spa-specialiteit genaamd ‘Cascadas Escondidas’ van het Hacienda Hotel. Na een wandeling door de doolhof-gangen van het hotel kwamen we uit op een groot terras, waar verspreid over verschillende hoogten baden uit het steen waren gehakt. In 8 stappen bubbelde het sterk zoute water de spieren van je voeten tot en met je rug los. En dat alles met een waanzinnig uitzicht op de zee, die 100m in de diepte begon. Na wat stukjes fruit, een hapje en een drankje werd ook het einde van deze ervaring ingeluid en moesten we weer door. Het was tijd voor een heerlijk diner, en dit keer werd ik meegenomen naar het populaire restaurant KM5. Wederom een fantastische sfeer, prachtige aankleding, heerlijk eten en te midden van dat alles nog wat vermaak toen er 2 clowns op stelten binnen kwamen en takjes tijm aan de gegadigden uitdeelden for good luck. Na de tonijn tartaar met avocado mousse, lams haas, koffie met home-made cheese cake kregen we nog een aperitiefje van het huis; een lokaal specerijen shotje. Net toen ik dacht dat het nu toch wel weer tijd was voor mijn welverdiende rust, kwam er NOG een klapper langs. Wat was nou het geval? Twee maanden geleden is er een nieuwe tent geopend door dezelfde formule die achter de Pacha staat, en daar moesten we natuurlijk nog een klein bezoekje brengen. Uiteraard stonden we ook hier op de gastenlijst en zijn er in de korte tijd dat deze venue open is al vele Hollywood-sterren (en vast ook wat BN-ers) gespot. Welcome to Lio! Lio is een restaurant/bar/club waar het publiek de hele avond geëntertaind wordt door middel van diverse optredens. En niks is hier te gek. Met een prachtig uitzicht op het oude deel van Ibiza stad kan het publiek onder meer genieten van tango danseressen en opera aria’s. Maar laten we niet pretenderen dat dit een leuke tent is om Opa Gert en Oma Thea mee naar toe te nemen. Het grootste deel van de avond wordt namelijk gevuld door zeer schaars geklede artiesten die de meest uitzonderlijke acts uitvoeren. En daar ga ik het vooral bij laten, want Lio moet je gewoon beleven.

Op woensdag kwam jammer genoeg het einde in zicht van deze power trip. De ochtend werd nog gevuld met wat bezoekjes aan de leukste strand tenten op Salinas strand, namelijk de Jockey Club en Sa Trinxa. Zeker als je wat langer op Ibiza bent en een dag hebt waarbij de geldingsdrang wat minder is, kan je heel prima op dit strand vertoeven. Ibiza is zeer zeker een eiland dat op het dat-moet-je-gedaan-hebben-lijstje staat. Maar voor de echte liefhebbers, en daar ben er ik vanaf nu één van: Tot volgend jaar!

Bijgaand de websites voor de hierboven genoemde clubs/restaurants:

www.bluemarlinibizia.com
www.capdesfalco.es
www.palomaibiza.com
www.pacha.com/ibiza
www.hotelhacienda-ibiza.com
www.km5-lounge.com
www.lioibiza.com
www.jockeyclubibiza.com
www.satrinxa.com

De echte liefhebbers mogen een berichtje sturen op FB – zoek De Lettertuin- om wat namen en adressen te ontvangen voor het snellere reserveren. Als netwerken niet in de wieg is begonnen, dan toch zeker op Ibiza 

Hasta Luego amigos!

Mice Mice Baby....

‘Als de kat van huis is, dansen de muizen’. Was het maar zo! In mijn geval staan ze namelijk RECHT VOOR MIJN NEUS te dansen. Beetje zo’n triomfantelijk dansje van ‘tada dadadaaa, tada dadadaa, catch me if you cahaaaaan’.

Toen ik voor het eerst bij mijn vriend thuis was, stond hij zich enorm uit te sloven in de keuken. Dressed to impress stond ik het gehele tafereel gade te slaan, maar hield mij vooral ver van de snijmessen en vlammende pannen. Je moet op zo’n belangrijke eerste date natuurlijk niet meteen de keukenprinses uithangen. Straks denken ze dat je dat later ook elke dag gaat doen. Management of Expectations noemen we dat.

Wat me opviel was dat hij op een gegeven moment op zeer spastische wijze het brood aan het snijden was. De snijplank stond MIDDEN op het aanrecht, waarna hij zo ongeveer zijn hele lijf om de plank heen nestelde en hijgend het brood begon te snijden. ‘Goh, is dat niet een beetje onhandig?’, merkte ik droogjes op. Nee nee nee, ik begreep het niet. Hij had namelijk last van muizen, en werkte sindsdien aan een strike Geen Voer op de Vloer policy. Kortom, er mocht geen kruimel, geen krum, geen nano-graantje, geen spetter water, HELEMAAL niks op de vloer komen. Want echt, verzekerde hij me, dan staan de muizen binnen 5 minuten met z’n allen op de deur te kloppen. Ik besloot het verder te laten rusten, hij was vast gewoon heel erg zenuwachtig...

Maanden later ging ik met vriendin M in ditzelfde appartement koken en eten. Vriendjelief was op stap, dus wij hadden het rijk voor ons alleen. Bij de Appie had ik mijn favo Emping kroepoek gehaald. Iets te enthousiast trok ik bij thuiskomst de zak open. Hele inhoud over vloer. Letterlijk. Terwijl het zweet me ACUUT uitbrak pakte ik M’s schouders vast, schudde haar hardhandig door elkaar en riep ‘Help me, doe wat! Hij vermoordt me als hij erachter komt dat er Voer op de Vloer heeft gelegen!’ Als een dolle werden de kruimels bij elkaar geveegd, vervolgens ging de stofzuiger erover heen, en voor de zekerheid dweilde ik de keuken met een mix van chloor en groene zeep na. Pfew… dat was echt op het nippertje.

Terwijl M en ik lekker op de bank van ons gekookte maaltje aan het genieten waren zag ik opeens in mijn ooghoek iets heel snel bewegen. Een muis. Er rende een muis door de kamer. Er rende TWEE muizen heel snel door de kamer. Dit. Meen. Je. Niet. Ik stond op, wilde naar de keuken lopen, maar sprong onderweg luid krijsend en met dichtgeknepen keel op het bed. Er bungelde een muis aan het Appie boodschappen mandje dat op het aanrecht stond. Even leek het zelfs alsof hij aan zijn staart hing en met driedubbele salto achter de ijskast verdween. Ik denk niet dat M mij ooit zo hysterisch heeft gezien. En ik maar denken dat die kerel zich aanstelde…

Muizen en ik: we don’t match. Als ik ze zie krijg ik spontaan overal jeuk en voel ik hele kleine tandjes in mijn tenen bijten. En ik kan jullie 1 ding vertellen; het bestrijden van die beesten is geen lolletje. Ze spelen de hoofdrol in ‘The Never Ending Story’.

Ten eerste zijn (huis)muizen na de mens het zoogdier met de grootste verspreiding ter wereld. Buiten het feit dat ze overal aanwezig zijn, eten ze ook werkelijk ALLES. Een verotte appel of een stukje sashimi: they want it all, and they want it yesterday. Voor elke muis die door je kamer rent, zitten er 7 onder de vloer. Dat is misschien nog te doen als je in een bungalow woont. Maar in een Amsterdams pand met meerdere verdieping is dat een heel ander verhaal. Tussen elk plafond en elke vloer zit namelijk zo’n 30 cm gevuld met hooi waar al deze muisjes lekker kunnen nesten. Het is het Wassenaar van de muizenwereld. En omdat deze collega-muizen allemaal dicht bij elkaar wonen is de information-flow ook aanzienlijk. Zo worden alle gifbakjes door middel van een soort muizen morse-code doorgegeven, en blijft de hele familie S-A-F-E. Amsterdamse muizen die gaatjes hebben krijgen zelfs speciale vullingen bij de muizen tandarts, zodat ze zich nog steeds door het aluminium folie heen kunnen eten waar achter al dat lekkers schuilt. Het zou verboden moeten worden.

Kortom: heb je muizen in Amsterdam, dan ben je verloren. Er is geen beginnen aan. De strijd gaat nooit gewonnen worden. Zo moet Oprah Winfrey zich ook gevoeld hebben na alle diëten op de wereld geprobeerd te hebben. Berusting, dat is het enige wat nog helpt. Toch zag ik gister een kleine ‘ray of light’. Ik merkte dat ik op het aanrecht een stukje cornflakes had laten liggen. Dit zag ik s’avonds pas. Zou dat betekenen dat er de hele dag GEEN EEN muis is geweest die dit kon opeten?
The saga will continue….

Ps: wist je dat een muis net zoveel nekwervels heeft als een giraffe?! I’m telling you; they’re EVIL!