‘Als de kat van huis is, dansen de muizen’. Was het maar zo! In mijn geval staan ze namelijk RECHT VOOR MIJN NEUS te dansen. Beetje zo’n triomfantelijk dansje van ‘tada dadadaaa, tada dadadaa, catch me if you cahaaaaan’.
Toen ik voor het eerst bij mijn vriend thuis was, stond hij zich enorm uit te sloven in de keuken. Dressed to impress stond ik het gehele tafereel gade te slaan, maar hield mij vooral ver van de snijmessen en vlammende pannen. Je moet op zo’n belangrijke eerste date natuurlijk niet meteen de keukenprinses uithangen. Straks denken ze dat je dat later ook elke dag gaat doen. Management of Expectations noemen we dat.
Wat me opviel was dat hij op een gegeven moment op zeer spastische wijze het brood aan het snijden was. De snijplank stond MIDDEN op het aanrecht, waarna hij zo ongeveer zijn hele lijf om de plank heen nestelde en hijgend het brood begon te snijden. ‘Goh, is dat niet een beetje onhandig?’, merkte ik droogjes op. Nee nee nee, ik begreep het niet. Hij had namelijk last van muizen, en werkte sindsdien aan een strike Geen Voer op de Vloer policy. Kortom, er mocht geen kruimel, geen krum, geen nano-graantje, geen spetter water, HELEMAAL niks op de vloer komen. Want echt, verzekerde hij me, dan staan de muizen binnen 5 minuten met z’n allen op de deur te kloppen. Ik besloot het verder te laten rusten, hij was vast gewoon heel erg zenuwachtig...
Maanden later ging ik met vriendin M in ditzelfde appartement koken en eten. Vriendjelief was op stap, dus wij hadden het rijk voor ons alleen. Bij de Appie had ik mijn favo Emping kroepoek gehaald. Iets te enthousiast trok ik bij thuiskomst de zak open. Hele inhoud over vloer. Letterlijk. Terwijl het zweet me ACUUT uitbrak pakte ik M’s schouders vast, schudde haar hardhandig door elkaar en riep ‘Help me, doe wat! Hij vermoordt me als hij erachter komt dat er Voer op de Vloer heeft gelegen!’ Als een dolle werden de kruimels bij elkaar geveegd, vervolgens ging de stofzuiger erover heen, en voor de zekerheid dweilde ik de keuken met een mix van chloor en groene zeep na. Pfew… dat was echt op het nippertje.
Terwijl M en ik lekker op de bank van ons gekookte maaltje aan het genieten waren zag ik opeens in mijn ooghoek iets heel snel bewegen. Een muis. Er rende een muis door de kamer. Er rende TWEE muizen heel snel door de kamer. Dit. Meen. Je. Niet. Ik stond op, wilde naar de keuken lopen, maar sprong onderweg luid krijsend en met dichtgeknepen keel op het bed. Er bungelde een muis aan het Appie boodschappen mandje dat op het aanrecht stond. Even leek het zelfs alsof hij aan zijn staart hing en met driedubbele salto achter de ijskast verdween. Ik denk niet dat M mij ooit zo hysterisch heeft gezien. En ik maar denken dat die kerel zich aanstelde…
Muizen en ik: we don’t match. Als ik ze zie krijg ik spontaan overal jeuk en voel ik hele kleine tandjes in mijn tenen bijten. En ik kan jullie 1 ding vertellen; het bestrijden van die beesten is geen lolletje. Ze spelen de hoofdrol in ‘The Never Ending Story’.
Ten eerste zijn (huis)muizen na de mens het zoogdier met de grootste verspreiding ter wereld. Buiten het feit dat ze overal aanwezig zijn, eten ze ook werkelijk ALLES. Een verotte appel of een stukje sashimi: they want it all, and they want it yesterday. Voor elke muis die door je kamer rent, zitten er 7 onder de vloer. Dat is misschien nog te doen als je in een bungalow woont. Maar in een Amsterdams pand met meerdere verdieping is dat een heel ander verhaal. Tussen elk plafond en elke vloer zit namelijk zo’n 30 cm gevuld met hooi waar al deze muisjes lekker kunnen nesten. Het is het Wassenaar van de muizenwereld. En omdat deze collega-muizen allemaal dicht bij elkaar wonen is de information-flow ook aanzienlijk. Zo worden alle gifbakjes door middel van een soort muizen morse-code doorgegeven, en blijft de hele familie S-A-F-E. Amsterdamse muizen die gaatjes hebben krijgen zelfs speciale vullingen bij de muizen tandarts, zodat ze zich nog steeds door het aluminium folie heen kunnen eten waar achter al dat lekkers schuilt. Het zou verboden moeten worden.
Kortom: heb je muizen in Amsterdam, dan ben je verloren. Er is geen beginnen aan. De strijd gaat nooit gewonnen worden. Zo moet Oprah Winfrey zich ook gevoeld hebben na alle diëten op de wereld geprobeerd te hebben. Berusting, dat is het enige wat nog helpt. Toch zag ik gister een kleine ‘ray of light’. Ik merkte dat ik op het aanrecht een stukje cornflakes had laten liggen. Dit zag ik s’avonds pas. Zou dat betekenen dat er de hele dag GEEN EEN muis is geweest die dit kon opeten?
The saga will continue….
Ps: wist je dat een muis net zoveel nekwervels heeft als een giraffe?! I’m telling you; they’re EVIL!
No comments:
Post a Comment