Langdurig in de rust-stand

Gisteravond was ik, zoals gewoonlijk, het 8 uur journaal aan het kijken. Even checken wat de status van Estelle en Badr Hari was, altijd interessant. Afgezien van Badr, en zijn nieuwe sport ‘skyboxen’, waren er twee andere headlines die avond: Emile Roemer (aan wie ik geen woord ga wijden) en de werkeloosheid in NL – meer dan een half miljoen werkelozen, hoogste niveau in 16 jaar -. Om alle werkelozen bij te staan krijgen zij een uitkering. Voordat mijn ondertoon al te negatief wordt, wil ik voorop stellen dat ik vóór een goed sociaal draagvlak ben. Hardwerkende mensen die in een ongelukkige situatie belanden moeten vooral (tijdelijk) bijgestaan worden, totdat ze alles weer op de rit hebben. Ik heb vooral moeite met de uitkeringsgerechtigden die de maandelijkse WW-storting als een soortement salaris van de overheid zien, met als enige tegenprestatie ‘bankhangen & chillen’.

RTL4 presenteerde gister een intrigerend stukje statistiek m.b.t de WW-ers:
- 75 % weigert een baan waarin men geen zin heeft
- 55% wil beduidend meer verdienen dan de hoogte van de uitkering
- 50% wil geen tijdelijk werk maar een vaste baan
- 49% wil werk dichtbij huis en wil dus niet reizen

Ja, daar wordt je inderdaad even stil van. Het is nogal een eisenpakket. Volgens mij wil namelijk iedereen een baan waar men ‘zin’ in heeft. Na een snelle rondvraag kom je er echter snel genoeg achter dat er heel veel mensen zijn die werk doen waar ze nou niet per se passie voor voelen. Meer willen verdienen dan een uitkering is intuïtief nog te begrijpen. Ik zit overdag ook liever op een terras, dan op een arbo-aangepaste bureaustoel, met dezelfde inkomsten. Maar hoe zit het dan met zelfrespect, een gevoel van trots? Je wilt zelf toch liever een bijdragend persoon zijn, dan een luie parasiet? Een tijdelijk contract is kennelijk ook niet goed genoeg. Jammer, we bevinden ons namelijk ook nog eens in een tijd dat het aantal flex contracten stijgt. Waarom? Omdat bedrijven in onzekere tijden zichzelf geen strop willen omdoen door vaste contracten te verstrekken. Werknemers ontslaan in NL is namelijk niet zo makkelijk. En reizen voor je werk, tja… Ik begrijp dat mensen die in Groningen wonen niet ingaan op een flexibel contract voor een baan in Maastricht. Toch mag ook hier meer gepushed worden. We wonen in een van de kleinste landen ter wereld, in andere werelddelen reist men gerust een uur heen en terug voor een baan. Wat me het meest irriteert is dat deze eisen kennelijk accepté zijn, en gemeentes nu (via de media) aangespoord moeten worden om eens wat meer te gaan nek-hijgen. Er achteraan zitten is blijkbaar niet vanzelfsprekend. Ook al bekleed ik geen politieke functie, toch ga ik bij deze een klein voorstel doen inzake de WW-uitkeringen: Eerste jaar WW uitkering wordt gebaseerd op je laatst verdiende salaris, op z’n minst het minimumloon. Elk jaar daarna daalt de uitkering met 10%, zodat werken weer interessanter wordt. Ook banen waar men ‘minder zin in heeft’. Er moet wekelijks 3 keer gesolliciteerd worden, waarvan bewijs ingeleverd dient te worden. Zowel voor flex plekken, als voor banen met max 1 uur reistijd. Als dit bewijs er niet komt, dan krijg je die week geen geld. Het leven kan zo simpel zijn.

Focus je hier maar eens op Emile Roemer. In plaats van de belastingschijven nog verder te verhogen. You idiot.

Los bij de Etos!

Een gevoel van weldaad overspoelde me. Alsof ik net de loterij had gewonnen. Ik bukte, pakte beide plastic tassen stevig vast, en liep met opgewekte tred de winkel uit. De laatste paar weken waren vermoeiend geweest. En vooral niet goed voor mijn portemonnee. Naast het hebben van alcohol verslaafde vrienden die mijn nachtrust en lunchgeld ontfutselen, was ik in de uitverkoop natuurlijk ook ver buiten mijn boekje gegaan. Het resultaat was een paar hooggehakte stiletto’s die mijn collega’s genoeg afleiding gaven van mijn afgebeten nagels en donkere wallen. Alleen mijn raspende stem wekte het vage vermoeden dat ik in het weekend de bloementjes weer eens goed had buitengezet. Ergens voelde ik me trots dat ik de Amsterdamse horeca een goede oppepper had gegeven in deze barre economische tijden, maar erg vrolijk werd ik niet van mijn donkerrode bankrekening. Nee, er moest nu ECHT iets veranderen… Ik presenteer u de oplossing: Drogisterijketen Etos. De Etos is in een enorme prijzenstrijd verwikkeld en wil boven alles marktaandeel van de Kruidvat stelen. Gevolg; eens in de zoveel weken zijn bijna ALLE producten 2-voor-de-prijs-van-1. En dat is nou net het moment waarop ik langs liep. Eenmaal binnen kwam de kostenbewuste huisvrouw in mij naar boven, waardoor ik nu trotse eigenaresse ben van dubbele hoeveelheden shampoo, conditioner, deo, tandpasta, tandenborstels, bodylotion, haarlotion, voetenlotion, nagellakremover, mascararemover, dagcreme, nachtcreme, antirimpelcreme etc. Genoeg voor 10 man. Een héél jaar lang. De caissière was een half uur bezig met alles scannen. Vol spanning keek ik naar de optelsom van de rekening. De rode lettertjes flitsten omhoog. 60, 70, 80 euro. De dure elektrische opzetborsteltjes moesten nog komen… Het uiteindelijke bedrag shockeerde me; ik had voor 120 euro aan verzorgingsartikelen voor me staan. Met één druk op de knop werd dit echter onmiddellijk gehalveerd naar 60 euro. DIT is wat men noemt ‘twee vliegen in 1 klap’: 1) Ik had net 60 euro verdiend (ja, zo moet je er dan wel naar kijken) en 2) geen kroeg in de buurt zou mij de komende week nog uit m’n badkamer, a.k.a. personal spa, krijgen. Eindelijk nachtrust waarin al die fantastische serums hun engelenwerk kunnen doen, en ik overdag weer kan shinen als nooit tevoren. Etos, I like.

Vijftig tinten Jammer

Ach, het was ook wel weer tijd voor een nieuwe ‘literaire’ hype. Maar dat het in deze categorie moest vallen, is op z’n zachtst gezegd jammer. Fifty Shades of Grey, voor de minder internationaal onderlegde lezer ‘Vijftig tinten Grijs’, staat alom bekend als Mommy Porn, en wordt wereldwijd verscheurd door opgedroogde huisvrouwen, in search of passion. Ook ik was in eerste instantie geprikkeld; een erotisch boek voor vrouwen, gebaseerd op bondage… Mijn nieuwsgierigheid overwon, het was het proberen waard! Gelukkig voelde vriendin B uit Londen dit feilloos aan, en ik kreeg het boek in mijn schoot geworpen. Amper 2 hoofstukken verder ben ik er nu al klaar mee. Een woest aantrekkelijke gelikte vent van 27; baas van een miljarden imperium? Come on… En dan de ‘holy virgin’ die zich welwillende in de touwen en blinddoeken laat hijsen? Didn’t think so. Naast het feit dat de hoofdpersonen nogal ongeloofwaardig overkomen vind ik het een TOTAL TURN OFF dat letterlijk alle vrouwen dit boek lezen. Van wc-dames op Centraal Station, tot moeders met een dubbel-decker bugaboo gevuld met lieflijk babyvet. Mensen waarvan je helemaal niet wilt dat zij zo’n boek lezen. Ik zat laatst op een terras in Amsterdam toen een moeder naast mij 55 werd en dit boek van haar dochter cadeau kreeg. Eh… iieeewllll? ‘Hey mam, volgens mij doen jij en paps het niet vaak genoeg, laat ik je daarom wat bondage inspiratie geven zodat jullie getweeën weer lekker van bil kunnen gaan’. Misschien is het boek nog niet eens zo slecht (als leg ik het elke keer na 3 pagina’s weer geeuwend weg), maar vooral the buzz eromheen maakt het tot een boek waar je verre vandaan wilt blijven. Ik word al dagen geteisterd door banale dromen over onze receptioniste die dit boek genoeglijk en met rode konen aan het lezen is. Visueel ingesteld zijn kan soms ronduit tergend zijn.