Gisteravond was ik, zoals gewoonlijk, het 8 uur journaal aan het kijken. Even checken wat de status van Estelle en Badr Hari was, altijd interessant. Afgezien van Badr, en zijn nieuwe sport ‘skyboxen’, waren er twee andere headlines die avond: Emile Roemer (aan wie ik geen woord ga wijden) en de werkeloosheid in NL – meer dan een half miljoen werkelozen, hoogste niveau in 16 jaar -. Om alle werkelozen bij te staan krijgen zij een uitkering. Voordat mijn ondertoon al te negatief wordt, wil ik voorop stellen dat ik vóór een goed sociaal draagvlak ben. Hardwerkende mensen die in een ongelukkige situatie belanden moeten vooral (tijdelijk) bijgestaan worden, totdat ze alles weer op de rit hebben. Ik heb vooral moeite met de uitkeringsgerechtigden die de maandelijkse WW-storting als een soortement salaris van de overheid zien, met als enige tegenprestatie ‘bankhangen & chillen’.
RTL4 presenteerde gister een intrigerend stukje statistiek m.b.t de WW-ers:
- 75 % weigert een baan waarin men geen zin heeft
- 55% wil beduidend meer verdienen dan de hoogte van de uitkering
- 50% wil geen tijdelijk werk maar een vaste baan
- 49% wil werk dichtbij huis en wil dus niet reizen
Ja, daar wordt je inderdaad even stil van. Het is nogal een eisenpakket. Volgens mij wil namelijk iedereen een baan waar men ‘zin’ in heeft. Na een snelle rondvraag kom je er echter snel genoeg achter dat er heel veel mensen zijn die werk doen waar ze nou niet per se passie voor voelen. Meer willen verdienen dan een uitkering is intuïtief nog te begrijpen. Ik zit overdag ook liever op een terras, dan op een arbo-aangepaste bureaustoel, met dezelfde inkomsten. Maar hoe zit het dan met zelfrespect, een gevoel van trots? Je wilt zelf toch liever een bijdragend persoon zijn, dan een luie parasiet? Een tijdelijk contract is kennelijk ook niet goed genoeg. Jammer, we bevinden ons namelijk ook nog eens in een tijd dat het aantal flex contracten stijgt. Waarom? Omdat bedrijven in onzekere tijden zichzelf geen strop willen omdoen door vaste contracten te verstrekken. Werknemers ontslaan in NL is namelijk niet zo makkelijk. En reizen voor je werk, tja… Ik begrijp dat mensen die in Groningen wonen niet ingaan op een flexibel contract voor een baan in Maastricht. Toch mag ook hier meer gepushed worden. We wonen in een van de kleinste landen ter wereld, in andere werelddelen reist men gerust een uur heen en terug voor een baan. Wat me het meest irriteert is dat deze eisen kennelijk accepté zijn, en gemeentes nu (via de media) aangespoord moeten worden om eens wat meer te gaan nek-hijgen. Er achteraan zitten is blijkbaar niet vanzelfsprekend. Ook al bekleed ik geen politieke functie, toch ga ik bij deze een klein voorstel doen inzake de WW-uitkeringen: Eerste jaar WW uitkering wordt gebaseerd op je laatst verdiende salaris, op z’n minst het minimumloon. Elk jaar daarna daalt de uitkering met 10%, zodat werken weer interessanter wordt. Ook banen waar men ‘minder zin in heeft’. Er moet wekelijks 3 keer gesolliciteerd worden, waarvan bewijs ingeleverd dient te worden. Zowel voor flex plekken, als voor banen met max 1 uur reistijd. Als dit bewijs er niet komt, dan krijg je die week geen geld. Het leven kan zo simpel zijn.
Focus je hier maar eens op Emile Roemer. In plaats van de belastingschijven nog verder te verhogen. You idiot.
No comments:
Post a Comment