Ik kan ongelofelijk goed multitasken. Met een tandenborstel in mijn mond bel ik m’n moeder, doe mascara op en slinger met mijn voet een pak melk uit de ijskast. Ik typ driftig een voorstel, terwijl ik een klant aan de telefoon bedien en ondertussen mijn vriendinnen whatsapp waar we vanavond meeten. Ik kan dit HEEL goed, totdat ik het totaal NIET meer kan. Na wat van deze overuren te draaien hang ik apatisch op de bank in chill pak te kijken naar de meest simpele, ordinaire series en negeer ik iedereen die me belt. Ik kan nog net een soepje opwarmen, maar voor een maaltijd waar meer dan 2 ingredienten in moeten, hoef je echt niet bij me aan te kloppen. En het is niet alleen het niveau van handelingen dat AAN of UIT staat; mijn gedachtengang lijkt zich ook te uiten in extremen.
Ik heb mij laten vertellen dat de hersenen uit 4 delen bestaan. Links hebben we Rationeel en Pragmatisch. Rechts hebben we Conceptueel en Emotioneel. Bij 82% van de mensen voeren 2 van deze 4 eigenschappen de boventoon. En de ene combinatie is makkelijker mee te leven dan de andere, althans dat is mijn redenatie. Na lange avonden van zelf-analytisch onderzoek ben ik tot de conclusie gekomen dat ik zowel Rationeel als Emotioneel ben. Het ene moment ben ik uiterst hard en gevoelloos, het andere moment ben ik sensitief en lijk ik op een emotioneel weekdier. Mensen die dit een ‘rijke en veelzijdige persoonlijkheid’ noemen, pissen royal naast de pot. Het is vooral uiterst vermoeiend voor jezelf, en verwarrend voor anderen. Het zorgt er namelijk voor dat je hoofd altijd bezig is met keuzes maken en taken uitvoeren, en bij elke beslissing of handeling zijn er voor- en nadelen die goed tegen elkaar afgewogen moeten worden. Wint de ratio of de emotie? Het is, zoals ze in Cirque du Soleil zeggen, een ‘balancing act’. Op mijn werk wint meestal de ratio, en vaak gaat dat goed. Totdat Miss Emotion zich zo ondergesneewd voelt dat ik, voordat ik het weet, ergens jankend zit te brullen dat ik het allemaal niet meer weet. Fijnste van deze momenten is vaak dat ik ze to-taal niet aan zie komen, en mensen er nogal van schrikken. Krijg je daarna weer van die bezorgde gezichten ‘Eh, gaat het wel goed met je…?’ ‘Ja joh, pleur een eind op, het gaat PRIMA met mij’ jank ik, terwijl ik de mascara strepen van m’n wangen veeg. Met vrienden en familie daarentegen, ben ik meestal vrij emotioneel en empatisch. Maar ook hier komt het zo nu en dan voor dat ik iets of iemand (nog erger) met een ijzersterk betoog van luttele seconden volledig met de grond gelijk maak. En me daar ook absoluut niet schuldig over voel. Ik kijk er dan ook niet meer raar van op als men mij een ‘bitch’ noemt. Damn straight I am.
Met deze tegenstellingen in energiek vermogen en redenatie capaciteit heb ik leren leven. Maar het zou toch wel verdomd fijn zijn voor mijn omgeving (lees relatie) als ik het wat beter ‘in banen zou kunnen leiden’. Nou heb ik mij laten vertellen, door iemand die overigens elke week bij een therapeut zit, dat je meer in evenwicht komt door wat vaker een moment voor mezelf te nemen. Rust en Evenwichtigheid schijnen met elkaar verbonden te zijn. Hij tipte: ‘Ga lekker wandelen, met jezelf. Fantastisch hoor, even tot rust komen’. En alhoewel dit totaal niet in mijn schema past van rennen of stilstaan, wil ik het een eerlijke kans wil geven. Dit weekend. En als ik te veel andere dingen te doen heb, doe ik het volgend weekend. En anders misschien het weekend daarna…
No comments:
Post a Comment