Ik vond ze altijd zo zielig. Die vrouwen die een paar jaar full time werken, nog niet eens een kind hebben uitgepoept, of al 6 maanden thuis moeten zitten omdat ze een burn-out hebben. Watjes. Zijn jullie van suiker of zo? Ha! Daar veegde ik de straat mee aan. Meteen het riool in met die zwakzinnigen. Maar steeds vaker heb ik het gevoel dat ik naast het spoor sta, en er een sneltrein langs dendert. Rakelings. Dat moment dat je even overrompeld wordt door schrik. Een korte rukwind, die schelle hoge toeter omdat je te dichtbij staat. En dat oorverdovende lawaai van een paar kilo ton staal dat voorbij raast. Nou ja, al die elementen bij elkaar is dus hoe ik me soms een hele dag voel. Meestal is het maar een uurtje hoor, en dan weer 1 of 2 dagen niet. Maar de laatste tijd beginnen de tussenpauzes toch wat kortstondiger te worden. En ik begin me af te vragen of ik mijn eigen wereld veel te druk en gecompliceerd heb gemaakt, of dat dit gewoon ‘het leven’ is en ik een oversensitief neurotisch persoon ben dat eigenlijk niet zo veel kan hebben? Misschien wel allebei. Nou daar ben ik dan mooi klaar mee. Mensen met wie ik het erover heb komen ook altijd met van die geniale ideeën: Ga je eens een dag vervelen! Laat je telefoon lekker thuis! Hou eens op met de problemen van de hele wereld met je mee te zeulen! Het is net alsof ik bij Dr. Phill zit. ‘Now if ya’ll want some peace and quiet in yah life, ya’ll have to start setting some boundaries. YOU are responsible for what happens in YOUR life’. Lekker advies Dr. Phill. Fijn dat jij je ten-million-dollar-mansion in Beverly Hills daarvan kan betalen. In de tussentijd koop ik er vrij weinig voor. Nee, het zijn meer de rigoreuze stappen waar ik aan denk. Zoals m’n facebook account opzeggen en 8 jaar van mijn leven in cyber-space schrappen. Of een nieuw telefoonnummer nemen, en dat aan niemand vertellen. Mijn goed doordachte CV in de versnipperaar gooien en in een bloemenwinkel gaan werken. Hoewel dit me als muziek in de oren klinkt, heb ik waarschijnlijk niet het lef om het echt te doen. Dus, na maanden van wikken en wegen, heb ik sociaal wenselijker idee bedacht. Weg gaan uit onze mooie hoofdstad Amsterdam. Ik ga het allemaal achter me laten. Dat piepkleine appartementje wat ik veel te duur gekocht heb (top locatie, staat op funda!). De honderden kroegjes. De tientallen vrienden die om de hoek wonen. De moeders met bakfietsen die altijd in de weg zitten. De kleine kut appie waar de spinazie ALTIJD uitverkocht is. Die gore lucht van de surinaamse afhaaltoko om de hoek. De asociale pizzakoeriers die het nodig vinden om elke keer 10 minuten op hun gaspedaal te trappen voordat ze een keer opzouten. De jammerende onderbuurvrouw van 76 die altijd zit te jenken om haar lichamelijke mankementen. Het potentiele funderingsprobleem waar ik s’nachts van wakker lig. En last but not least die ongelofelijke tering junks die vorig weekend voor de 2e keer in een half jaar mijn fiets hebben gejat.
Op naar de vrijheid. Op naar de rust. Op naar een dorp, waar helemaal niemand iets van me verwacht.
No comments:
Post a Comment