Voor de Mannen, namens de Vrouwen

Een paar weken geleden ben ik met mijn moeder naar de uiterst vermakelijke one-man-show van Huub Stapel geweest: ‘Mannen komen van Mars, Vrouwen van Venus’. Wat een feest van herkenning, en wat een opluchting. Mannen en vrouwen zijn anders. Het is een feit, en daar is niks aan te doen. Je kan het niet veranderen, je kan er alleen op ‘anticiperen’. Zo hebben mannen volgens Huub vooral behoefte aan vertrouwen en bevestiging, terwijl vrouwen liever aandacht en begrip willen. Centrale boodschap; geef de ander wat hij/zij wil hebben – niet wat je zelf wilt hebben – dan komt alles vanzelf goed. Vrouwen kunnen dus ophouden met aandacht en begrip aan mannen geven, want dat willen die kerels helemaal niet. Hou eens op met dat softe gelul, ze willen gewoon horen ‘Tijgertje, je bent de ALLER BESTE manager/klusjeswan/sportieveling/minnaar/vader etc. van de HELE wereld’. En andersom? Een simpel ‘schatje kom eens hier, vertel eens wat je dwars zit…’ is vaak al meer dan genoeg. Houdt die goedbedoelde adviezen maar achterwege, daar zijn we niet zozeer in geïnteresseerd, we willen vooral even ‘ons verhaal doen’. Zo simpel is het dus…

Maar goed, het probleem is nog niet opgelost. Niet iedereen in NL heeft namelijk de kans om naar de wijze lessen van Huub Stapel te luisteren – zijn show is de komende 12 maanden bijna overal uitverkocht - . Zo had ik een paar dagen geleden een interessant gesprek met vriend D. D is een gezellige kerel die precies weet hoe hij de hoeveelheid gel in zijn haar moet afstellen op de bruinheid van zijn gezicht en de witheid van zijn t-shirt, zodat zijn groene ogen er zwoel en magnetisch uitspringen. Dit laat menig vrouw niet ongedeerd achter. D wil graag Genieten van het Leven, en het liefst met meer dan 1 vrouw. Zijn talenten moeten verdeeld worden over meerdere gegadigden. De mooiste objecten uit de natuur zijn toch ook voor iedereen (gratis)? Het zou verdomd zonde zijn om daar slechts 1 persoon aanspraak op te laten maken. Nou is D net op het punt aangekomen in zijn scharrel-relatie, waar het desbetreffende meisje De Vragen gaat stellen. Waar gaat dit heen? Wat zijn we nou? Exclusief of niet? D wil het graag simpel en overzichtelijk houden. Voor hem hoeven er geen stickers, stempels of lintjes op. Laat dat maar lekker in je knutsellaatje liggen. ‘Ik vind het prima zoals het nu is, laten we het gewoon zo houden’ is meestal zijn standaard antwoord op hier boven gestelde vragen. Negen van de tien keer zijn meisjes dan zo naïef om hierop te antwoorden dat ze dat prima vinden en ook niet per se een relatie willen. Hey! Daar hebben we Jim Carrey, in de hoofdrol van LIAR LIAR! Ik probeerde D dus uit te leggen dat ze dat alleen zei omdat ze erop HOOPT dat hij vanzelf WEL grenzeloos verliefd op haar wordt. And that’s not gonna happen sweetypie... Hoe dan ook, D vindt dat hij bij deze een disclaimer erin heeft gegooid die zijn aansprakelijkheid voor toekomstige gekwetste gevoelens volkomen nietig verklaard. Hij is toch immers duidelijk geweest? Game over D, dat is wel HEEL erg makkelijk…

Een paar jaar terug zat ik samen met BFF A op ons studentenkamertje te brainstormen over alle mooie dingen die we later gingen doen. Opeens hadden we allebei een Absoluut Top Idee. Wij zouden de wereld gaan redden. Wij zouden mensen gelukkig maken, scheidingen voorkomen en oorlogen beeindigen met onze zelf bedachte seminar: Voor de Mannen, namens de Vrouwen. In die seminar zouden we alle mannen rustig en stapsgewijs – zodat ze het kunnen bijhouden – uitleggen hoe vrouwen in elkaar zitten en hoe ze onze taal het beste konden ontcijferen. Jammer genoeg is dit plan tot op heden nog niet tot uitvoering gekomen. A en ik hebben onze handen vol aan onze eigen kerels. Maar nu we het er toch over hebben, willen wij best wat wijze lessen uit Voor de Mannen, namens de Vrouwen met jullie delen:

- Als wij een vraag aan jullie stellen omtrent uiterlijke kenmerken dan dienen jullie IMMER positief te reageren. In jullie ogen zijn wij de belichaming van Heidi Klum. We willen NOOIT een eerlijk antwoord, ook niet als we zeggen dat we dat wel willen. Moeilijkheidsgraad: medium. Tip: zorg dat je altijd een plaatje van Heidi op je netvlies hebt staan, en denk aan haar als je het echt even je strot niet uit kan krijgen.

- Deze is echt zo simpel, dat ik niet begrijp dat mensen er nog ruzie over maken: Jullie willen seks. Wij willen warmte en genegenheid. Geef ons wat we willen, dan krijgen jullie het ook. Moeilijkheidsgraad: simpel. Tip: stop er nou even iets meer moeite in. Als je dan toch in een radius van 1 meter bij ons vandaan staat, strek je arm en geef een kriebel of aaitje. Warm die oven op, dan spelen wij met jullie soldeerbout (in de woorden van Huub).

- Als wij al meerdere maanden met jullie in bed liggen en beginnen te peilen of jullie al ons vriendje zijn of niet, dan hebben we sowieso meer dan evenredige hoeveelheden gevoelens voor jullie. Dit is het moment dat er bij jullie een alarm bel moet afgaan en waarbij je jezelf moet afvragen; ga ik hier mee door of niet? Wij zijn dan sowieso al verliefd. Ons aan het lijntje houden gaat vroeg of laat, maar 100% zeker, resulteren in tranen, ruzie en ellende. Moeilijkheidsgraad: hoog. Tip: Als je je nou toch niet wil binden, doe dat dan ook niet en ga gewoon door naar de volgende. Echt. Laat ons dan maar lekker bij vriendinnen uithuilen, dan zijn we er daarna ook weer klaar mee. Gevolg: destructiviteits-gehalte blijft laag.

- Mannen willen graag dat wij lekker koken, een goede moeder en ’s nachts actief zijn. Dit zijn eisen waar wij, mits in goed overleg, best aan willen voldoen. Als jullie de vaat en de was opruimen, zullen wij lekker koken. Als jullie ALTIJD aan onze kant staan en bijsturen waar nodig, dan houden wij die kids wel onder controle. En als jullie op tijd thuis zijn, een glas wijn voor ons inschenken en een voetmassage voorstellen komt het met die nachtelijke activiteiten ook wel goed. Hele simpele natuurwet: quid pro quo. Moeilijkheidsgraag: Erg Simpel. Tip: Hou eens op met eisen en begin eens met oplossingsgericht denken.

Like Me?

Erkenning. We willen het allemaal. We hebben het allemaal nodig. Tenzij je gesoldeerd in je ijzeren schoenen staat, heb je zo nu en dan erkenning nodig om te weten dat je het goed doet. Dat je de moeite waard ben. Dat men blij of tevreden met je is. De dingen waar je van die heerlijke serotonine-boosts van krijgt.

Bij een gebrek aan erkenning gaan mensen rare dingen doen. Dit kan beginnen bij hard schreeuwen en felgekleurde kleding dragen, maar het kan ook makkelijk doorslaan naar zoiets als vreemdgaan, of depressief zijn. Realiseer je wel dat we het hebben over één van de basisingrediënten van een gelukkig leven. Dat legt nogal wat gewicht in de schaal. Nou is het ook nog zo dat we het op verschillende fronten nodig hebben. ‘Ik vind je lief’ van familie of vrienden laat ons weten dat we gewaardeerd worden. ‘Je bent het mooiste meisje dat ik ken, en ik ben stapelgek op je’ van vriendjes laat ons weten dat we speciaal zijn, en kennelijk een streepje voor hebben op al die andere vrouwen. ‘Die analyse heb je uitstekend gemaakt’ van onze baas laat ons weten dat we bekwaam zijn en de goede richting op gaan. I can go on for ages, feit is: Het is belangrijk om te horen van een ander dat je het goed doet. Het is dus ook belangrijk om te VERTELLEN aan een ander dat hij/zij het goed doet. Want, niet te vergeten mensen; elke munt heeft twee zijden.

Waarom begin ik hierover? Misschien omdat ik me aan het realiseren ben wat voor rol erkenning in mijn leven speelt. Ik heb op z’n minst een liter bewijsdrang in m’n boodschappenmandje zitten. Dat in combinatie met een halfje gesneden onzekerheid kan resulteren in een redelijk deprimerend ontbijtje. Misschien ben ik wel veel te veel bezig geweest met wat de buitenwereld van mij denkt. Nee, correctie. Ik ben te veel bezig geweest met wat IK denk dat de buitenwereld van mij denkt. I know, hoe gecompliceerd kan je het voor jezelf maken? Maar om met het verhaal door te gaan; er zijn dus redelijk wat ‘activiteiten’ waarvan ik nu, achteraf, weet dat ik er misschien niet de juiste redenen voor had. Hoe vermoeiend is het leven als je alleen maar continue bezig bent met bewijzen aan jezelf en de buren, dat je iets bent, dat je iets kan? Er zou juist veel meer focus moeten liggen op de vraag; wil ik dit wel en word ik hier gelukkig van? Ik weet zeker dat Andre Agassi ook een stuk lekkerder in z’n vel had gezeten als hij 20 jaar terug had gezegd; ‘nah, ik vind dat tennissen toch een beetje boring. Ik wil liever tandarts worden’.

Mijn diepe excuses, beste lezers, voor de zweverigheid van dit verhaal. Ik sta gewoon versteld van hoe vaak mensen dingen doen, omdat ze graag goedkeuring willen krijgen. En dat deze goedkeuring de ENIGE reden van de actie is. Gister zat ik in een training waarbij ik met andere collega’s moest praten over hoe belangrijk het is om zichtbaar te zijn binnen de organisatie. Een gesprek dat zou moeten gaan over netwerken en je hoofd op de juiste gelegenheden laten zien, werd een gesprek waarbij opeens een heel ander thema centraal stond. Voor veel mensen stond ‘zichtbaar zijn’ gelijk aan ‘erkenning krijgen’. Mensen voelen zich onzichtbaar als ze nooit te horen krijgen dat ze goed bezig zijn, dat iemand anders van ze onder de indruk is, dat ze een fijne collega zijn. Mensen die deze positieve terugkoppeling missen worden onzeker en gefrustreerd. En dat gebeurt niet alleen binnen de muren van een kantoor, ook binnen de muren van een huis. Het is zo belangrijk om mensen de erkenning en waardering te geven die ze verdienen. En eigenlijk doen we dat allemaal veel te weinig. En dat is hartstikke stom.

Zo heb ik ook heel lang m’n best gedaan om iets te doen, of iets te worden wat ik eigenlijk niet ben. Zodat de wereld mij kon erkennen als iemand die het wel degelijk allemaal in haar mars had. Een nogal vermoeiende strijd. Het leven is veel te kort om te blijven oefenen op een driedubbele ratslag, als je simpelweg de souplesse mist. In een gesprek met mijn coach, gaf ze me redelijk doeltreffende informatie. ‘Jij bent enorm hard bezig met streven naar kwaliteiten waar je van een 4 hooguit een 6-je kan maken. Maar het zullen nooit je sterkste punten worden, want zo zit je nou eenmaal niet in elkaar. Je bent veel beter in andere dingen. Daar zou je je nou eens op moeten focussen, want daar ligt jouw kracht. Als je de rest van je leven niet de talenten benut die je hebt gekregen, maar altijd blijft streven naar iets dat je niet zal worden, dan ga je het niet lang uithouden met jezelf’.

Een wijze les en nog waar ook. ‘Het met mezelf uit houden’ begint inderdaad een redelijk vermoeiend proces te worden. Dus: Ik ga het anders doen! Ik ga lekker ‘dicht bij mezelf blijven’. Luisteren naar ‘mijn innerlijke ik’. Een gesprek aangaan met ‘mijn onderbewuste’. Touwtje springen met ‘het kind in mij’. En de rest lekker LOS laten. Als ik mezelf maar erken als het aller gaafste wijf ter wereld, dan komt de rest vanzelf wel. Jezus allemachtig, wat een inzichten toch weer…

Linksom of rechtsom

Vandaag realiseerde ik me weer iets grappigs over vrouwen. Althans; vrouwen zoals ik. In relaties die wij met andere mensen hebben, of het nou partners of vriend(inn)en zijn (of familie); we houden bepaalde lijstjes bij. Een beroemde vrouw uit de geschiedenis is hier al honderden jaren geleden mee begonnen; Vrouwe Justitia. Haar symbool was echter een weegschaal, geen notitieblok. Tomato, tomato; same thing. Deze lijstjes gaan over geven en nemen, over praten en luisteren, over lenen en uitlenen, betalen en getrakteerd worden, over aandacht geven en aandacht krijgen. Door middel van een ouderwets afvink systeem houden we bij of al deze activiteiten wel een beetje gelijk oplopen. Zo niet, dan wordt er alarm geslagen.

Ik heb vriendinnen die extreem moeilijk doen over geld. Als iemand mij keer op keer heel nonchalant vraagt of ik ‘die rekening even wil aftikken’, ga ik na verloop van tijd ook bepaalde spelletjes spelen om ervoor te zorgen dat die ander nou eens een keer de volle mep betaald. Daarentegen heb ik ook vriendinnen die heel makkelijk zijn over geld. En dat zijn ook weer de vriendschappen waarbij ik zelf net zo hard met centen smijt. Heb je weer een stuk maand over aan het eind van je salaris? Lieverd, kom lekker bij me eten. I’ll feed you. Sterker nog, we gaan gewoon lekker bij het Okura hotel eten. Maar geld is natuurlijk niet het belangrijkste. Wat er veel meer toe doet is de vriendschappelijke dienstverlening die ‘in natura’ voldaan wordt. Mensen die ik stelselmatig telefonisch niet te pakken krijg, druk ik zelf ook wel eens weg als ik er echt even geen zin in heb. Maar je hebt natuurlijk die Trouwe Honden die dag en nacht voor je klaar staan. Zij krijgen ALTIJD dezelfde service terug – ook als je net in je chill pak onderuit op de bank ligt -. Whatever you need. Een nieuwjaars feestje van kantoor en geen outfit? Kom maar langs, er staat een weekendtas met opties in verschillende kleuren/patronen/maten voor je klaar. MET passende accessoires. Boytrouble? Net kilo’s chocola gekocht, Vicky Christina Barcelona gehuurd en een bed met knuffels voor je klaar gezet. Mi casa, tu casa! Uiteindelijk worden veel dingen op de weegschaal gelegd. Als ik al meerdere keren de HELE avond over mezelf heb gepraat omdat ik in identiteitscrisis numero quinquecento zit, dan ben ik ook één en al oor als het de volgende keer andersom is. Echte BFF’s begrijpen dat jij dan gewoon even alles uit die vrachtwagen moet laden, zodat je ietwat opgelucht weer naar huis kan gaan. En dat terwijl de vriendin in kwestie zelf eigenlijk ook even over haar werkdag hadden willen zeuren. Volgende keer is het andersom, dan is zij weer aan de beurt. Op de fiets naar huis wordt het lijstje Aandacht automatisch ingevuld en weet je dat je de volgende keer je babbel pet maar even thuis moet laten. Toch werkt het niet bij iedereen zo. Jammer genoeg. Er zijn namelijk mensen die werkelijk waar denken dat ze eindeloos hun eigen weegschaaltje kunnen volgooien met goodies, en daar nooit iets tegenover hoeven te zetten. Als vriendin L weer eens bij me op bezoek komt en na 3 uur malen over haar eigen lief en leed in de deuropening op weg naar huis nog even snel vraagt; ‘goh, pfff wat suf, hoe is het eigenlijk met jou?’ Dan kan je van mij waarschijnlijk het volgende korte antwoord verwachten; ‘Helemaal prima! Komt volgende keer wel. Doehoooei!’ Nee, dan heb ik er echt totaal geen zin meer in. Het heeft namelijk GEEN zin om mensen die totaal niet geïnteresseerd zijn in jouw verhaal dat TOCH te gaan vertellen. Elke mol in de grond kan af en toe begrijpelijk knikken, ja en amen zuchten en doen alsof ze geïnteresseerd naar je luisteren. Laat. Maar. Aangezien haar lijstje redelijk vol gekrabbeld is aan een kant, denk je volgende keer wel 3 keer na voordat je weer een schouder aanbiedt.

Waar het om gaat is dat linksom of rechtsom, de weegschaal uiteindelijk altijd in evenwicht zou moeten zijn. Alles wat jij voor mij doet vandaag of ik voor jou, krijg je in de toekomst toch wel van me terug, of ik van jou. Mensen zeggen vaak heel blasé; ah joh, komt wel, volgende keer bla bla bla…’ Maar achter deze argeloze ‘ah joh’ zit een heel technisch netwerk van glasvezels en terrabites die allerlei activiteiten bijhouden en registreren. Zo weet je precies of je nou eindelijk eens uit je dak kan gaan tegen iemand, of dat het jouw tijd is om door de knieën te gaan.

Dit alles klinkt heel berekenend, maar dat is het niet per se. Je bent niet pagina’s turflijstjes aan het bijhouden voor alle relaties die je hebt. Welnee, dat is overdreven. Bovendien zou het veel te veel tijd kosten. Maar ik denk dat we onszelf er allemaal wel een beetje in kunnen herkennen. Iedereen doet dit. Als je het niet doet ben je namelijk binnen de kortste keren een met modder-betrapte-deurmat zonder een greintje zelfrespect. En dat wil niemand. Behalve dan misschien psychologes, want anders zouden ze ook geen probleemgevallen meer hebben om op te kalefateren. (Belangrijkste les bij je eerste shrink-bezoek; kom voor jezelf op!)

Laatst bevond ik mij in een situatie waarbij ik iets meer in de spreekwoordelijke pot moest doen dan ik reëel vond. Echter, in plaats van er tegen in te gaan besloot ik de eer aan mezelf te houden en te doen alsof mijn neus bloedde. Dat spaart de sfeer.
Later besprak ik het voorval met vriendin M en zij beaamde bovenstaand verhaal met een glimlach; ‘Ach, laat deze maar lekker gaan joh. Rechtsom of linksom trek je het toch wel weer recht’. En zo is het maar net.

Ervaring leert dat de enige mensen die zich totaal NIET in dit verhaal herkennen, degenen zijn die nooit eens bij zichzelf stil staan en vragen: goh, pak ik het een beetje fair aan, of speel ik ALTIJD de hoofdrol in ALLE scènes van mijn leven? Is dit het geval, bijgaand dan een kleine tip; begin eens met een lijstje.

BFF vs. Boyfriend

Ik zit in een relatie en ik ga samen wonen. So sue me! Het is ook nooit goed. Eerst klagen je vriendinnen steen en been dat je alleen maar op de verkeerde mannen valt, dat je je tijd weg gooit aan Idioten, Saaie Lullen of Players*. En als je dan, na een jaren lange zoektocht, vergelijkend waren onderzoek en in-depth-market-analyses EINDELIJK de juiste vent hebt gevonden… is het nog niet goed! Nu gaan al je vriendinnen namelijk klagen over het feit dat je saai en burgerlijk bent geworden. In plaats van dat ze blij voor je zijn, is er iets nieuws om over te zeuren. Ze zouden zichzelf juist flink op de schouders moeten kloppen, omdat ze er mede voor verantwoordelijk zijn dat jij dankzij scherpe kritiek van de zijlijn eindelijk je blik hebt verruimd en de juiste vent hebt gevonden.

We kennen de slogan allemaal; Who’s over Bro’s. We zullen nooit een man tussen onze vriendschap laten komen! Vriendinnen staan altijd en immer met stip bovenaan. We nemen altijd de telefoon op als ze bellen, we staan klaar met Kleenex en Daime bij liefdesverdriet, roddelen mee over de buren en lenen ALTIJD onze mooiste kleren uit. Het is een prachtig, sterk en warm verbond. Het is belangrijk, we kunnen niet zonder, maar… het is ook een substitutie. En substitutie die ietwat aan verandering onderhevig zal zijn als je opeens een vriendje hebt en wat tijd van andere sociale bezigheden moet afsnoepen om tijd voor HEM te maken. Ook vriendin B zal het met wat minder contact uren per week moeten doen. Een kopje koffie per week minder, een sms in plaats van een belletje, een drankje in plaats van een etentje. Yes ladies, it’s happening. Gedurende dit ‘afromings proces’ volgt er dan ook snel een natuurlijke anti-reactie: je bent geen goede vriendin meer. Ja, dat is inderdaad een beetje overdreven… Maar ze zien je zo weinig de laatste tijd. En je gaat nooit meer mee de stad in. En als ze je zien is je vriend er opeens ook altijd bij. Dus ga je met hangende pootjes naar huis en zeg je “Schatje, ehm… is het goed als ik zondag niet naar je hockey wedstrijd kom kijken? Ik moet geloof ik even koffie drinken met de meiden.” Begripvol als hij is zegt hij “tuurlijk pop, ga jij maar even je aandacht focussen op de chica’s, no problemo.” Het feit dat je na maanden ‘verkering’ dit weekend EINDELIJK voor het eerst naar zijn wedstrijd zou gaan kijken, is niet van belang. De schat. Pfew… Opgelucht trap je door de Amsterdamse straten op weg naar het Spui. Lekker even bijkletsen. Na wat zoenen en knuffels uitgewisseld te hebben worden de Latte’s geserveerd en hoopvol staren 3 paar ogen je aan. “Vertel, hoe is het nou met je? Wanneer ga je nou precies samenwonen? Ben je nog steeds zo verliefd?” Je gaat er even goed voor zitten. Nou eh ja, het gaat eigenlijk wel prima met je. Het verliefde gevoel is nog Sterk Aanwezig en je bent vooral druk met allemaal dingetjes regelen. “Wat voor dingetjes regelen dan?”, klinkt het in koor. Tja, je moet dit weekend die nieuwe eettafel ophalen. En even langs de Ikea. Waarschijnlijk ook nog langs de bank want jullie moeten een en/of rekening openen. Oh ja, en voordat je het vergeet; je bent zaterdag waarschijnlijk wat later op dat etentje, want boyfriend & you zijn dan waarschijnlijk nog druk bezig die Pax kledingkast in elkaar te zetten. “Goh, nou lekker burgerlijk hoor. Dus je gaat zaterdagavond ook nog eens afzeggen omdat je een Ikea kast in elkaar moet zetten?!”. Grappig, de monden van je vriendinnen bewegen niet meer, maar je zweert dat je iemand ‘suffe hut’ hoorde zeggen.

Pok, dan knapt er iets in je hoofd. Een wervelwind van woorden komt met brute kracht vanuit je kleinste teen je mond uit:

Sorry hoor! Sorry dat IK nou eens even gelukkig ben. Mag het ook een keer?! Ik zie jullie elke week, ik spreek jullie elke dag, volgens mij wordt er meer dan 1x per dag gesmst en het is NOG STEEDS niet goed! Ik kan geen avond rustig op de bank liggen of ik heb alweer 5 gemiste oproepen van jullie. In het weekend moet ik elk uur sociaal verantwoord doorbrengen want anders komt de Vriendinnen-Gestapo over me heen! Laat. Mij. Eens. Met. Rust. Want laten we eerlijk zijn, die godvergeten burgelijkheid waar jullie o-zo-graag een beroep op doen, dat is WEL toevallig waar we ’s nachts ALLEMAAL van dromen. And let me tell you, elk weekend op strooptocht in de stad gaat daar geen verandering in brengen. Want in de Bastille, of elke andere kroeg die ook maar een beetje in de buurt van het Leidse Plein komt GA JE HET ECHT NIET VINDEN!!!

Beduusd wordt je aangestaard. Met een servetje veeg je het zweet van je voorhoofd, kucht even en fluistert “ja sorry, eh.. zo bedoelde ik het niet helemaal”. Vriendin C slikt en zegt “We missen je alleen maar hoor. Je hoeft echt niet zo boos te worden, we bedoelen het alleen maar goed. Kan je zaterdag echt niet komen?”.

Na wat knuffels en een stuk taart voor iedereen is de lucht gelukkig weer geklaard. Op de fiets naar huis bel je je vriend: “Hi schatje, hoe was hockey? Ja? Goed zo. Ehm, luister, vind je het heel erg om zaterdag die Pax kast alleen in elkaar te zetten…? Ik heb stiekem aan de meiden beloofd dat ik er zaterdag toch wel bij ben, we zien elkaar al zo weinig. Vind je dat heel erg lief?”

Pok. Raad eens in wiens hoofd er nu iets knapt?

*Voor diegenen die WEL naar dit soort types op zoek zijn, let me know; ik heb nog wat telefoonnummers voor je.