Vandaag realiseerde ik me weer iets grappigs over vrouwen. Althans; vrouwen zoals ik. In relaties die wij met andere mensen hebben, of het nou partners of vriend(inn)en zijn (of familie); we houden bepaalde lijstjes bij. Een beroemde vrouw uit de geschiedenis is hier al honderden jaren geleden mee begonnen; Vrouwe Justitia. Haar symbool was echter een weegschaal, geen notitieblok. Tomato, tomato; same thing. Deze lijstjes gaan over geven en nemen, over praten en luisteren, over lenen en uitlenen, betalen en getrakteerd worden, over aandacht geven en aandacht krijgen. Door middel van een ouderwets afvink systeem houden we bij of al deze activiteiten wel een beetje gelijk oplopen. Zo niet, dan wordt er alarm geslagen.
Ik heb vriendinnen die extreem moeilijk doen over geld. Als iemand mij keer op keer heel nonchalant vraagt of ik ‘die rekening even wil aftikken’, ga ik na verloop van tijd ook bepaalde spelletjes spelen om ervoor te zorgen dat die ander nou eens een keer de volle mep betaald. Daarentegen heb ik ook vriendinnen die heel makkelijk zijn over geld. En dat zijn ook weer de vriendschappen waarbij ik zelf net zo hard met centen smijt. Heb je weer een stuk maand over aan het eind van je salaris? Lieverd, kom lekker bij me eten. I’ll feed you. Sterker nog, we gaan gewoon lekker bij het Okura hotel eten. Maar geld is natuurlijk niet het belangrijkste. Wat er veel meer toe doet is de vriendschappelijke dienstverlening die ‘in natura’ voldaan wordt. Mensen die ik stelselmatig telefonisch niet te pakken krijg, druk ik zelf ook wel eens weg als ik er echt even geen zin in heb. Maar je hebt natuurlijk die Trouwe Honden die dag en nacht voor je klaar staan. Zij krijgen ALTIJD dezelfde service terug – ook als je net in je chill pak onderuit op de bank ligt -. Whatever you need. Een nieuwjaars feestje van kantoor en geen outfit? Kom maar langs, er staat een weekendtas met opties in verschillende kleuren/patronen/maten voor je klaar. MET passende accessoires. Boytrouble? Net kilo’s chocola gekocht, Vicky Christina Barcelona gehuurd en een bed met knuffels voor je klaar gezet. Mi casa, tu casa! Uiteindelijk worden veel dingen op de weegschaal gelegd. Als ik al meerdere keren de HELE avond over mezelf heb gepraat omdat ik in identiteitscrisis numero quinquecento zit, dan ben ik ook één en al oor als het de volgende keer andersom is. Echte BFF’s begrijpen dat jij dan gewoon even alles uit die vrachtwagen moet laden, zodat je ietwat opgelucht weer naar huis kan gaan. En dat terwijl de vriendin in kwestie zelf eigenlijk ook even over haar werkdag hadden willen zeuren. Volgende keer is het andersom, dan is zij weer aan de beurt. Op de fiets naar huis wordt het lijstje Aandacht automatisch ingevuld en weet je dat je de volgende keer je babbel pet maar even thuis moet laten. Toch werkt het niet bij iedereen zo. Jammer genoeg. Er zijn namelijk mensen die werkelijk waar denken dat ze eindeloos hun eigen weegschaaltje kunnen volgooien met goodies, en daar nooit iets tegenover hoeven te zetten. Als vriendin L weer eens bij me op bezoek komt en na 3 uur malen over haar eigen lief en leed in de deuropening op weg naar huis nog even snel vraagt; ‘goh, pfff wat suf, hoe is het eigenlijk met jou?’ Dan kan je van mij waarschijnlijk het volgende korte antwoord verwachten; ‘Helemaal prima! Komt volgende keer wel. Doehoooei!’ Nee, dan heb ik er echt totaal geen zin meer in. Het heeft namelijk GEEN zin om mensen die totaal niet geïnteresseerd zijn in jouw verhaal dat TOCH te gaan vertellen. Elke mol in de grond kan af en toe begrijpelijk knikken, ja en amen zuchten en doen alsof ze geïnteresseerd naar je luisteren. Laat. Maar. Aangezien haar lijstje redelijk vol gekrabbeld is aan een kant, denk je volgende keer wel 3 keer na voordat je weer een schouder aanbiedt.
Waar het om gaat is dat linksom of rechtsom, de weegschaal uiteindelijk altijd in evenwicht zou moeten zijn. Alles wat jij voor mij doet vandaag of ik voor jou, krijg je in de toekomst toch wel van me terug, of ik van jou. Mensen zeggen vaak heel blasé; ah joh, komt wel, volgende keer bla bla bla…’ Maar achter deze argeloze ‘ah joh’ zit een heel technisch netwerk van glasvezels en terrabites die allerlei activiteiten bijhouden en registreren. Zo weet je precies of je nou eindelijk eens uit je dak kan gaan tegen iemand, of dat het jouw tijd is om door de knieën te gaan.
Dit alles klinkt heel berekenend, maar dat is het niet per se. Je bent niet pagina’s turflijstjes aan het bijhouden voor alle relaties die je hebt. Welnee, dat is overdreven. Bovendien zou het veel te veel tijd kosten. Maar ik denk dat we onszelf er allemaal wel een beetje in kunnen herkennen. Iedereen doet dit. Als je het niet doet ben je namelijk binnen de kortste keren een met modder-betrapte-deurmat zonder een greintje zelfrespect. En dat wil niemand. Behalve dan misschien psychologes, want anders zouden ze ook geen probleemgevallen meer hebben om op te kalefateren. (Belangrijkste les bij je eerste shrink-bezoek; kom voor jezelf op!)
Laatst bevond ik mij in een situatie waarbij ik iets meer in de spreekwoordelijke pot moest doen dan ik reëel vond. Echter, in plaats van er tegen in te gaan besloot ik de eer aan mezelf te houden en te doen alsof mijn neus bloedde. Dat spaart de sfeer.
Later besprak ik het voorval met vriendin M en zij beaamde bovenstaand verhaal met een glimlach; ‘Ach, laat deze maar lekker gaan joh. Rechtsom of linksom trek je het toch wel weer recht’. En zo is het maar net.
Ervaring leert dat de enige mensen die zich totaal NIET in dit verhaal herkennen, degenen zijn die nooit eens bij zichzelf stil staan en vragen: goh, pak ik het een beetje fair aan, of speel ik ALTIJD de hoofdrol in ALLE scènes van mijn leven? Is dit het geval, bijgaand dan een kleine tip; begin eens met een lijstje.
No comments:
Post a Comment