Erkenning. We willen het allemaal. We hebben het allemaal nodig. Tenzij je gesoldeerd in je ijzeren schoenen staat, heb je zo nu en dan erkenning nodig om te weten dat je het goed doet. Dat je de moeite waard ben. Dat men blij of tevreden met je is. De dingen waar je van die heerlijke serotonine-boosts van krijgt.
Bij een gebrek aan erkenning gaan mensen rare dingen doen. Dit kan beginnen bij hard schreeuwen en felgekleurde kleding dragen, maar het kan ook makkelijk doorslaan naar zoiets als vreemdgaan, of depressief zijn. Realiseer je wel dat we het hebben over één van de basisingrediënten van een gelukkig leven. Dat legt nogal wat gewicht in de schaal. Nou is het ook nog zo dat we het op verschillende fronten nodig hebben. ‘Ik vind je lief’ van familie of vrienden laat ons weten dat we gewaardeerd worden. ‘Je bent het mooiste meisje dat ik ken, en ik ben stapelgek op je’ van vriendjes laat ons weten dat we speciaal zijn, en kennelijk een streepje voor hebben op al die andere vrouwen. ‘Die analyse heb je uitstekend gemaakt’ van onze baas laat ons weten dat we bekwaam zijn en de goede richting op gaan. I can go on for ages, feit is: Het is belangrijk om te horen van een ander dat je het goed doet. Het is dus ook belangrijk om te VERTELLEN aan een ander dat hij/zij het goed doet. Want, niet te vergeten mensen; elke munt heeft twee zijden.
Waarom begin ik hierover? Misschien omdat ik me aan het realiseren ben wat voor rol erkenning in mijn leven speelt. Ik heb op z’n minst een liter bewijsdrang in m’n boodschappenmandje zitten. Dat in combinatie met een halfje gesneden onzekerheid kan resulteren in een redelijk deprimerend ontbijtje. Misschien ben ik wel veel te veel bezig geweest met wat de buitenwereld van mij denkt. Nee, correctie. Ik ben te veel bezig geweest met wat IK denk dat de buitenwereld van mij denkt. I know, hoe gecompliceerd kan je het voor jezelf maken? Maar om met het verhaal door te gaan; er zijn dus redelijk wat ‘activiteiten’ waarvan ik nu, achteraf, weet dat ik er misschien niet de juiste redenen voor had. Hoe vermoeiend is het leven als je alleen maar continue bezig bent met bewijzen aan jezelf en de buren, dat je iets bent, dat je iets kan? Er zou juist veel meer focus moeten liggen op de vraag; wil ik dit wel en word ik hier gelukkig van? Ik weet zeker dat Andre Agassi ook een stuk lekkerder in z’n vel had gezeten als hij 20 jaar terug had gezegd; ‘nah, ik vind dat tennissen toch een beetje boring. Ik wil liever tandarts worden’.
Mijn diepe excuses, beste lezers, voor de zweverigheid van dit verhaal. Ik sta gewoon versteld van hoe vaak mensen dingen doen, omdat ze graag goedkeuring willen krijgen. En dat deze goedkeuring de ENIGE reden van de actie is. Gister zat ik in een training waarbij ik met andere collega’s moest praten over hoe belangrijk het is om zichtbaar te zijn binnen de organisatie. Een gesprek dat zou moeten gaan over netwerken en je hoofd op de juiste gelegenheden laten zien, werd een gesprek waarbij opeens een heel ander thema centraal stond. Voor veel mensen stond ‘zichtbaar zijn’ gelijk aan ‘erkenning krijgen’. Mensen voelen zich onzichtbaar als ze nooit te horen krijgen dat ze goed bezig zijn, dat iemand anders van ze onder de indruk is, dat ze een fijne collega zijn. Mensen die deze positieve terugkoppeling missen worden onzeker en gefrustreerd. En dat gebeurt niet alleen binnen de muren van een kantoor, ook binnen de muren van een huis. Het is zo belangrijk om mensen de erkenning en waardering te geven die ze verdienen. En eigenlijk doen we dat allemaal veel te weinig. En dat is hartstikke stom.
Zo heb ik ook heel lang m’n best gedaan om iets te doen, of iets te worden wat ik eigenlijk niet ben. Zodat de wereld mij kon erkennen als iemand die het wel degelijk allemaal in haar mars had. Een nogal vermoeiende strijd. Het leven is veel te kort om te blijven oefenen op een driedubbele ratslag, als je simpelweg de souplesse mist. In een gesprek met mijn coach, gaf ze me redelijk doeltreffende informatie. ‘Jij bent enorm hard bezig met streven naar kwaliteiten waar je van een 4 hooguit een 6-je kan maken. Maar het zullen nooit je sterkste punten worden, want zo zit je nou eenmaal niet in elkaar. Je bent veel beter in andere dingen. Daar zou je je nou eens op moeten focussen, want daar ligt jouw kracht. Als je de rest van je leven niet de talenten benut die je hebt gekregen, maar altijd blijft streven naar iets dat je niet zal worden, dan ga je het niet lang uithouden met jezelf’.
Een wijze les en nog waar ook. ‘Het met mezelf uit houden’ begint inderdaad een redelijk vermoeiend proces te worden. Dus: Ik ga het anders doen! Ik ga lekker ‘dicht bij mezelf blijven’. Luisteren naar ‘mijn innerlijke ik’. Een gesprek aangaan met ‘mijn onderbewuste’. Touwtje springen met ‘het kind in mij’. En de rest lekker LOS laten. Als ik mezelf maar erken als het aller gaafste wijf ter wereld, dan komt de rest vanzelf wel. Jezus allemachtig, wat een inzichten toch weer…
No comments:
Post a Comment