Volgens minister Kamp van Sociale Zaken en Werkgelegenheid moeten uitkeringsgerechtigde werkzoekenden alles uit de kast halen om maandelijkse steun van de overheid te behouden. Verschillende barrières dienen hiervoor overwonnen te worden. Spreek je de Nederlandse taal niet goed, dan neem je extra lessen. Kamp je met een verslaving, dan vraag je advies aan je huisarts, een AA meeting of meld je jezelf bij de dichtstbijzijnde ‘rehab facility’. In tijden van crisis heeft niemand recht op een Free Lunch. Dit standpunt leidt tot nogal wat discussies in de Tweede Kamer. Hoe zit het bijvoorbeeld met de Single Moms die misschien al jaren in een stad wonen, daar een sociaal vangnet hebben, opa en oma om de hoek om op de kids te passen etc. Moeten zij ook hun boedeltje oppakken en dáár gaan waar de werkgelegenheid is? Zelfs als ‘vrij rechtsdenkend persoon’ kan ik me voorstellen dat dit in nogal wat commotie kan resulteren. Daarnaast is het ook nog eens zo dat, mede dankzij de crisis, er weinig vaste contracten gegeven worden. Zo kan het dus gebeuren dat iemand voor een tijdelijk contract 200 km verderop moet gaan wonen, met het risico dat het niet verlengd wordt. Dan maar weer op naar de volgende stad? Geen top scenario. Aan de andere kant is de arbeidsmobiliteit in Nederland te laag. De Vrije Markt Theorie zou prediken dat men daar gaat werken (en wonen) waar de meeste banen zijn. En als Oost Europeanen naar Nederland verhuizen om hier betaald te kunnen werken, waarom zou de werkzoekende Nederlander dan in een uithoek mogen blijven wonen, waar geen werkgelegenheid is, MET uitkering? Ook dit is geen ideale situatie. Kortom; ergens moet een lijn getrokken worden, maar de vraag is waar? We zouden bijvoorbeeld verplicht kunnen stellen dat er in een radius van 70-100 km werk gezocht dient te worden. Dan is het aan de werkzoekende of hij/zij deze afstand wil overbruggen door te forenzen of door te verhuizen. Daarnaast kunnen we stellen dat gezinnen met jonge kinderen pas verplicht worden te verhuizen als er op desbetreffende plek ook de nodige scholing- en kinderopvang mogelijkheden zijn. In de regel ben ik absoluut tegen uitkeringsdorpen, en ik ben te allen tijde voor een situatie waar ook een uitkering ‘verdiend’ moet worden, door op verschillende manieren aan te tonen dat er hard naar een nieuwe baan gezocht wordt. Overigens is het zo dat de reis- en verhuisplicht al wel in de WW staat, maar nauwelijks wordt toegepast. De Bijstandswet heeft deze verplichting nog niet. Beiden situaties staan momenteel ter discussie. Persoonlijk vind ik het van de zotte dat de Cultuur Sector wordt uitgewrongen als een natte vaatdoek, en bovenstaand dilemma nu pas openlijk ter discussie staat.
No comments:
Post a Comment