Wees toch lekker jezelf!

Daar zat ik dan. De tranen stroomden over m’n wangen terwijl ik mijn uiterste best deed om professioneel te blijven kijken. Snel met m’n handpalm die stroom aan emoties van m’n wang vegen. Gelukkig zat ik in een klein kamertje, zonder ramen, met slechts 1 collega tegen over me. Minimal damage was done. Nadat hij zich verontschuldigde voor het feit dat hij geen zakdoekjes bij zich had, zei hij; ‘Dit is juist goed. Dat je nu breekt. Laat het maar even gaan’. Mannen met een grote dosis HR-gevoeligheid, daar wordt ik meestal achterdochtig van. ‘Het gaat prima, het is niks. Ik ben gewoon even gefrustreerd. Laten we doorgaan’. Maar dat gingen we niet. Janken op de werkvloer is not done. Dus moet er even diep gegraven worden naar de oorzaak, zodat deze in het vervolg vermeden kan worden. ‘Weet je wat jouw probleem is?’, ging hij daarom verder. ‘Je moet gewoon eens lekker jezelf zijn. Je bent je veel te veel aan het inhouden. Alsof je een ander persoon in je prive leven bent, dan op je werk. Dat is niet goed, dat houdt je niet vol. Niemand verwacht dat jij altijd vrolijk bent. Je mag best eens even flink kritiek leveren, schelden op systemen, of even je kont in de krib gooien. Kap eens met lief en vrolijk glimlachen als je je zo niet voelt.’ Straks ging hij z’n psychologische analyse nog bij me in rekening brengen… Ik besloot er niet tegen in te gaan, en meegaand te knikken. Ja, hij had gelijk. Nee, ik zou het niet meer doen. Na een paar diepe ademhalingen mompelde ik er nog een bedankje achteraan, en liep weer terug naar de werkvloer. Daar gaf een andere collega me een hoofdknik en gebaarde me naar zijn bureau te komen. ‘Lieke luister. Niet om het een of ander, maar misschien moet je wat meer op je lichaamstaal letten. Iedereen weet dat je het druk hebt, maar dat zuchten en steunen achter je computer… daar wordt niemand vrolijk van. Probeer die glimlach vast te houden. Ja? Top. On we go’.

Made in China?

Laten we eens praten over de Chinese Way of Living. Ik vraag me af waar die miljoenen mensen, aan de andere kant van de wereld, hun ‘joie de vivre’ uit halen... Een dergelijk vraagstuk heeft grondig marktonderzoek nodig. En dus begaf ik mij op internet om wat meer informatie te vergaren over deze tamagochi-lovers. Het antwoord op de vraag was uiterst simpel: Chinezen vinden alles prima, worden overal gelukkig van, zolang het maar DUUR is. Onlangs vertoefde ik een aantal dagen in Bella Italia en was met stomheid geslagen toen ik hoorde dat Los Chinos jaarlijks proberen om de halve - zo niet de hele - productie van de beste italiaanse wijnhuizen op te kopen. ‘Sir, we want your wine. Yes please, you sell us all your wine. Yes?’ Niet omdat ze zo van wijn houden (daar zijn de door-Mai-Tai-aangestaste smaakpapillen al door verpest), maar, inderdaad, omdat het duur is. Ik werd bijna misselijk toen ik hoorde dat de beste Barolo’s on the other side vermengd worden met niks minder dan FANTA! Zie hier: De Chineze Sangria.
Andere artikelen die goed in de smaak vallen bij Wei Yang en Tjing Pung zijn de Luxury Goods. Louis Vuitton, Gucci, Hermes, Chanel. They want it all. Hoe hoger de prijs, hoe harder ze gaan rennen. Wat is nou het geval? Al deze dure tasjes en kleertjes worden extreem hoog getaxeerd in Sweet China. Dus onze vrinden springen gewoon op de eerste de beste Cathay Pacific flight, en gaan direct door naar de Champs Elysees. Maar niet voor de Franse shopping experience, voor dat romantische geleuter is geen tijd. Ze stappen een winkel in, en kopen de hele collectie op. 'I pay with cledit cald sir, yes?' Tom Ford en Karl Lagerfeld organiseerden een Crisis Meeting met de andere Haute Couture Designers en besloten de prijzen te verhogen. Bij de meeste merken met zo’n 10%, maar bij Chanel zelfs met een whopping 30% per jaar. Voor de gegoede westerse middenklasse is zelfs dit te gortig. In principe zorgt Chinese productie voor een prijsdaling, hier vind echter het tegenovergestelde plaats. Putain de Merde.
Dus lieve mensen, sta elkander bij in deze tijden van crisis, van economische malaise. Want als die clutch van Chanel al een onbereikbare droom was doordat je net je baan bent verloren, kan je er nu al helemaal naar fluiten. En wen ook maar meteen aan de hoofdpijn die je krijgt van die flutwijntjes. The Good Stuff hangt al lang in een Cargo ship ergens boven Rusland, op weg naar Beijng.