Daar zat ik dan. De tranen stroomden over m’n wangen terwijl ik mijn uiterste best deed om professioneel te blijven kijken. Snel met m’n handpalm die stroom aan emoties van m’n wang vegen. Gelukkig zat ik in een klein kamertje, zonder ramen, met slechts 1 collega tegen over me.
Minimal damage was done. Nadat hij zich verontschuldigde voor het feit dat hij geen zakdoekjes bij zich had, zei hij; ‘Dit is juist goed. Dat je nu breekt. Laat het maar even gaan’. Mannen met een grote dosis HR-gevoeligheid, daar wordt ik meestal achterdochtig van. ‘Het gaat prima, het is niks. Ik ben gewoon even gefrustreerd. Laten we doorgaan’. Maar dat gingen we niet. Janken op de werkvloer is not done. Dus moet er even diep gegraven worden naar de oorzaak, zodat deze in het vervolg vermeden kan worden. ‘Weet je wat jouw probleem is?’, ging hij daarom verder. ‘Je moet gewoon eens lekker jezelf zijn. Je bent je veel te veel aan het inhouden. Alsof je een ander persoon in je prive leven bent, dan op je werk. Dat is niet goed, dat houdt je niet vol. Niemand verwacht dat jij altijd vrolijk bent. Je mag best eens even flink kritiek leveren, schelden op systemen, of even je kont in de krib gooien. Kap eens met lief en vrolijk glimlachen als je je zo niet voelt.’ Straks ging hij z’n psychologische analyse nog bij me in rekening brengen… Ik besloot er niet tegen in te gaan, en meegaand te knikken. Ja, hij had gelijk. Nee, ik zou het niet meer doen. Na een paar diepe ademhalingen mompelde ik er nog een bedankje achteraan, en liep weer terug naar de werkvloer. Daar gaf een andere collega me een hoofdknik en gebaarde me naar zijn bureau te komen. ‘Lieke luister. Niet om het een of ander, maar misschien moet je wat meer op je lichaamstaal letten. Iedereen weet dat je het druk hebt, maar dat zuchten en steunen achter je computer… daar wordt niemand vrolijk van. Probeer die glimlach vast te houden. Ja? Top. On we go’.
No comments:
Post a Comment