Fear of Missing Out

Fear of Missing Out. Ook wel bekend als ‘Fomo’. Crux van deze (tijdelijke) aandoening is dat je je onrustig en ongemakkelijk voelt omdat je dènkt dat ergens anders iets on-ge-lofe-lijks gaafs gebeurt. Iets waar jij GEEN onderdeel van uitmaakt. Dat andere mensen het (met elkaar) veel leuker hebben dan jij op dit moment. Je bent bang dat je wat mist, en misschien nog wel erger; bang dat je niet gemist wórdt. Daar zit je dan, op Vlieland met je (schoon)ouders, terwijl je koortsachtig op je smartphone das Leben der Andern probeert te volgen op Facebook, WhatsApp, Twitter, whatever. Waarom snappen mensen niet dat als JIJ even pauze van het leven neemt, de rest dat ook moet doen?! Het weekendje rust, tijd voor elkaar, ruimte voor bezinning, is nu veranderd in de absolute terror van een afkickkliniek. Je moeder die een zelfgebakken stuk appeltaart komt brengen, verandert voor je ogen in een Evil Nurse die valium pillen door je strot probeert te duwen om je rustig te houden. Je WILT helemaal geen rust, je voelt je KIPlekker. Het strand, de frisse lucht, op tijd naar bed gaan, daar wordt een mens toch gdvdmm doodmoe van? Dus je rolt jezelf van de bank en rent naar je slaapkamer. De comfy ‘onepiece’ wordt uitgetrokken, en je hijst jezelf in je leren skinny jeans. Hakken aan, wallen wegwerken, tas pakken, en gaan met die banaan. Je pakt de eerste de beste trein terug naar Amsterdam, apped iedereen dat je On Your Way bent, dat ze op je moeten wachten, dat je er bijna bent. Eenmaal aangekomen bij je vrienden storm je de woonkamer in, en daar zijn ze: jouw lieve vertrouwde matties, gehaakt in elkaar hangen ze als een menselijke kluwe wol op de bank. Dronken en verliefd op iedereen vormen ze een schril contrast met de eenzaamheid die jou opeens overvalt. Vanuit het niets. Waar ben je eigenlijk mee bezig? Deze scène, dit decor, deze figuranten… Ze zijn met Take 235 bezig van Akte 1 uit Jouw Leven. Je zou dit weekend nadenken over je carrière. Wat ga je doen, wat wil je nou echt? Je zou praten over de toekomst en knopen doorhakken. Je zou tijd maken voor al die dingen die je je elke maandag voorneemt, maar nooit aan toekomt. You were on your way. On your way to what? Take 236 van Akte 1? Fear of Missing Out. Het is een overrated concept, een oppervlakkige verleiding, en bovenal een tegenstrijdige emotie. Eraan toegeven levert je niks op. Het enige wat je uiteindelijk gaat missen is je eigen leven.

#FOMML

Huisje, Boompje, Oude Kinderkamer

We wilden vooruit. Dóórgaan op het succesvolle pad waarop we ons al 2,5 jaar begaven. Het einde was nog lang niet in zicht. Alles kan nog beter, nog groter! En dus werd er besloten; wij gaan verhuizen. Dag leuk klein 50 m2 appartement in hartje Amsterdam. Tot ziens arrogante bovenbuurman en overspannen beneden buurvrouw. Wat zullen we jullie gezeik missen… Vaarwel ruzie-hebben-en-geen-kamer-om-naar-te-vluchten. Adieu overvolle kasten, en stoffige hoekjes waar ski’s, koffers en strijkplank elkaar in de luwte gezelschap hielden. We zijn 30, het is tijd, de hoogste tijd…. Om de stad uit te gaan. Om een Grote Mensen Huis te kopen. Om mee te doen met forenzen in de ochtendspits. Om stiekem na te denken over hoeveel slaapkamers (a.k.a. babies) we zouden willen. Om een verantwoorde en goed gevulde spaarrekening op te bouwen. Maar zoals altijd is het allemaal makkelijker gezegd dan gedaan! Gelukkig maar, anders zou het verdomd saai zijn. Toch? Die paar hurdles, die paar hindernissen en valkuilen… EITJE. Zo gefixed. Stap voor stap zouden we dichterbij onze droom komen. Appartement in Amsterdam werd verkocht. Die restschuld, daar hebben we het maar niet over. De zoektocht naar Pippi Langkous’ Villa Kakelbont begon. Kieskeurig zijn is een kunst, en moeilijk kon het in deze ‘kopersmarkt’ niet zijn.   Mensen mogen blij zijn dat we überhaupt komen kijken, laat staan een bod doen! En nu… zes maanden en geen stap verder. Maar lang kan het vast niet meer duren, blijven we met opgeheven hoofd beweren. Ok, we moeten het verkochte appartement uit, en hebben door die restschuld geen cent meer over. Maar dan gaan we toch gewoon eventjes terug naar Pa & Moe? Tijdelijk. Lekker goedkoop. Niks aan het handje, de Perfecte Oplossing. We stonden er allebei 100% achter. Reacties van vrienden die ons voor gek verklaarden en collega’s die benadrukten geen behoeften aan burn-outs te hebben, werden weggewuifd. Wat een doemdenkers allemaal! Gisteravond stond ik weer verwoed dozen in te pakken en het ikea servies weg te pleuren (want in de toekomst toch Wedgewood). Mijn vingers en knieën liggen open van klusjes onder het motto ‘doen we effe’…. en het begint nu toch een beetje te dagen.

Over 4 dagen, ruil ik mijn:

-          lief leuk appartement

-          fiets ideaal voor korte ritjes naar werk en vrienden

-          vrijheid om te gaan en staan waar ik wil

-          talloze winkeltjes en cafeetjes om te hoek

..in voor een sociaal isolement en een staanplaats tijdens spitsuur in de trein.

Kieskeurig zijn is een kunst, maar optimistisch blijven ook. Want dat succesvolle pad dat nog kilometers ver de toekomst in moet reiken begint zo ondertussen toch enigszins op een modderig bospad te lijken, dat wellicht een beetje afwijkt van de uitgestippelde route. #Wekomenerwel #FML

Yotam You Suck.

Sinds kort is er een derde persoon in mijn relatie. Met open ogen ben ik erin getrapt. Het begon als een experiment, gewoon een keertje kijken hoe het zou zijn. Mijn vriend begon meteen op internet vlijtig te zoeken naar de beste prijs/kwaliteit verhouding. En toen, op een zaterdag namiddag was het moment dáár. De deurbel ging, ik deed met trillende handen open… Daar stond ons ‘kadootje’. Iets wat ons dichter bij elkaar moest brengen. Opgedirkt in doorzichtig folie, en een grote rode strik leek het nog enigszins lieflijk. Geen spoor te bekennen van het kwaadaardige karakter dat binnen enkele dagen naar boven zou komen. Yotam Ottolenghi’s ‘Plenty’ is het kookboek dat ik ALLE schuld geef van mijn overkookte, en te heftig gekruide bloed.

Mijn moeder is een Keuken Heldin. Een vrouw die oprecht plezier beleeft aan de hele dag boven pruttelende pannen staan. Op haar schort staat ‘If you can’t stand the heat, get out of the kitchen’. YES PLEASE! Haar liefde voor koken is een van de vele eigenschappen die niet genetisch overgedragen zijn aan mij. Dat, en stressbestendigheid. En ik kan je vertellen; neurotische mensen tegen hun wil een gerecht uit een kookboek laten maken… dat is de Gaza strook op 3 m2 in Amsterdam Oud-West. En toch ging ik voor de bijl. Waarom? Goede vraag.

Mijn allerliefste houdt van koken. Van lekker eten. En vooral van lekker drinken. De hele stad doorfietsen voor allerlei lastige ingrediënten, om vervolgens 3 uur van zijn spaarzame vrije tijd te investeren in een wereldgerecht… Daar kikkert hij dus helemaal van op. Ik aan de andere kant, kan wel degelijk genieten van het eindresultaat, maar verander in een donderwolk als ik word gedwongen om mee te doen aan deze Grootscheepse Chaos. Onder het mom van ‘quality time’ en ‘ontspannen’ (zijn woordkeus) wilde ik niet kinderachtig doen, en gaf me over aan mijn lot. Resultaat: De inboedel is nog nèt niet verdeeld. Niet omdat we daar nog niet aan toegekomen zijn, maar omdat het gros door mij tegen de muur kapot gegooid is. Koken. Is. Gewoon. Echt. Niet. Mijn. Ding.  Dat is het nooit geweest, en dat gaat het ook nooit worden. Meerdere pannen op het vuur houden vind ik als metaforisch begrip al lastig in mijn huidige leven, laat staan als het concreet voor je neus gebeurt! Mijn pasta is zompig zacht. Mijn kip nog rauw van binnen, maar verbrand van buiten. En mijn groente is doorgaans grijs, en niet meer identificeerbaar. I am Nigella’s Biggest Nightmare. En alhoewel ik mezelf daarbij heb neergelegd, heeft mijn wederhelft besloten dit als een ‘uitdaging’ te zien, en mij om te scholen naar een 3-sterren Miss Haute Cuisine. Dat dit proces met horten en stoten gaat is een understatement.

En nu, met een vuilniszak vol scherven, en het ei-geel (met kappertjes) nog in mijn haar, schrijf ik dit en vraag ik me af wat beter is: Doorgaan tot het bittere eind (van dit traject of van de relatie, which ever comes first)? Of mijn kerel ervan te overtuigen dat ik, net als ieder ander Gordon Ramsay gerecht, het best te bereiden ben met liefde en héél erg veel geduld...

Friedel

Alleen de echte fans weten dat ik het hier over de schoonmoeder van Andre Hazes heb, de moeder van Rachel: Friedel van Galen. Wat een topvrouw is dat.

Eigenlijk ben ik nooit zo’n Hazes fan geweest. Af en toe een liedje meezingen in de kleine Bastille in Amsterdam, dat was nog tot daar aan toe. Maar de absolute overgave waarmee de kroegtijgers naast me stonden mee te deinen was me nogal vreemd. Totdat ik een half jaar geleden door mijn vriend mee werd genomen naar ‘Hij gelooft in mij’ in het Delamar Theater: een musical over Andre Hazes. We zaten op de eerste rij, je kon de zweetdruppels over het voorhoofd van Martijn Fischer (Hazes) zien rollen, terwijl hij de bekende volksliederen door zijn microfoon brulde. Hij zette zijn rol zo goed neer, dat ik bijna het gevoel had even in het leven van Andre te zitten. Met een staande ovatie werd het stuk afgesloten en ik kon alleen maar heel hard meeklappen en apathisch naar ‘Dre & Ras’ kijken, die op een steenworp afstand stonden. Ik was gevloerd. Totaal onverwacht, overmand door emoties. Even kon ik geen woord uitbrengen, mijn keel zat potdicht en ik probeerde het snikken te onderdrukken. Geen idee waar dit vandaan kwam.

In de weken daarna liet zijn leven me niet los. Hoe kon het dat deze volksheld mij totaal voorbij gegaan was? Ik bekeek de documentaire over zijn leven ‘Zij gelooft in mij’ en bleef achter met een extreme neiging om deze nerveuze, eenzame man te knuffelen, heen en weer te wiegen en te vertellen dat het allemaal wel goed zou komen. Als klap op de vuurpijl ben ik vorig weekend naar ‘Holland zingt Hazes’ gegaan, en stond helemaal vooraan. Daar bewezen we, samen met alle wc-dames & truckers van Nederland, een laatste eer aan zijn oeuvre door elk nummer met hart & ziel mee te zingen. Toen Roxanne opkwam en ‘M’n Meissie’ in duet zong met haar overleden vader, die op een scherm van 10 x 20 m te zien was, rolden de tranen over m’n wangen. Geen stoel was leeg, iedereen stond, 15.000 aanstekers in de lucht. Zou hij ooit geweten hebben hoeveel mensen hij geraakt heeft met zijn liedjes over geluk en verdriet? 

In de documentaire komt Friedel naar voren als een Versace-waardig icoon, behangen met gouden sieraden en haar signature zonnebril. Een vrouw van weinig woorden. Over een optreden van Hazes in Benidorm, waar een arena voor 10.000 man was afgehuurd en maar 600 mensen kwamen opdagen, zei ze: ‘Ik vond het vreselijk, al die lege stoelen, ik kon er niet naar kijken. Dat was ergste wat ik ooit in m’n leven heb gezien. Dat wil ik nooit meer meemaken’. Denkend aan die zenuwpees die lamgeslagen met een biertje in zijn hand backstage zat, en binnen enkele minuten zou ontdekken dat dit optreden als flop de geschiedenis in zou gaan. Ieder ander had haar opmerking misschien ietwat overdreven gevonden, maar nu begrijp ik het. Het moet een geruststelling voor je zijn Friedel, dat jouw schoonzoon als baas van elke kroeg de geschiedenis in is gegaan. En geen ‘Bloed, Zweet & Tranen’ programma van SBS 6 zal hier ooit een vervanger voor vinden.

Kedeng Kedeng

Ik vond ze altijd zo zielig. Die vrouwen die een paar jaar full time werken, nog niet eens een kind hebben uitgepoept, of al 6 maanden thuis moeten zitten omdat ze een burn-out hebben. Watjes. Zijn jullie van suiker of zo? Ha! Daar veegde ik de straat mee aan. Meteen het riool in met die zwakzinnigen. Maar steeds vaker heb ik het gevoel dat ik naast het spoor sta, en er een sneltrein langs dendert. Rakelings. Dat moment dat je even overrompeld wordt door schrik. Een korte rukwind, die schelle hoge toeter omdat je te dichtbij staat. En dat oorverdovende lawaai van een paar kilo ton staal dat voorbij raast. Nou ja, al die elementen bij elkaar is dus hoe ik me soms een hele dag voel. Meestal is het maar een uurtje hoor, en dan weer 1 of 2 dagen niet. Maar de laatste tijd beginnen de tussenpauzes toch wat kortstondiger te worden. En ik begin  me af te vragen of ik mijn eigen wereld veel te druk en gecompliceerd heb gemaakt, of dat dit gewoon ‘het leven’ is en ik een oversensitief neurotisch persoon ben dat eigenlijk niet zo veel kan hebben? Misschien wel allebei. Nou daar ben ik dan mooi klaar mee. Mensen met wie ik het erover heb komen ook altijd met van die geniale ideeën: Ga je eens een dag vervelen! Laat je telefoon lekker thuis! Hou eens op met de problemen van de hele wereld met je mee te zeulen! Het is net alsof ik bij Dr. Phill zit. ‘Now if ya’ll want some peace and quiet in yah life, ya’ll have to start setting some boundaries. YOU are responsible for what happens in YOUR life’.  Lekker advies Dr. Phill. Fijn dat jij je ten-million-dollar-mansion in Beverly Hills daarvan kan betalen. In de tussentijd koop ik er vrij weinig voor.  Nee, het zijn meer de rigoreuze stappen waar ik aan denk. Zoals m’n facebook account opzeggen en 8 jaar van mijn leven in cyber-space schrappen. Of een nieuw telefoonnummer nemen, en dat aan niemand vertellen. Mijn goed doordachte CV in de versnipperaar gooien en in een bloemenwinkel gaan werken. Hoewel dit me als muziek in de oren klinkt, heb ik waarschijnlijk niet het lef om het echt te doen. Dus, na maanden van wikken en wegen, heb ik sociaal wenselijker idee bedacht. Weg gaan uit onze mooie hoofdstad Amsterdam. Ik ga het allemaal achter me laten. Dat piepkleine appartementje wat ik veel te duur gekocht heb (top locatie, staat op funda!). De honderden kroegjes. De tientallen vrienden die om de hoek wonen. De moeders met bakfietsen die altijd in de weg zitten. De kleine kut appie waar de spinazie ALTIJD uitverkocht is. Die gore lucht van de surinaamse afhaaltoko om de hoek. De asociale pizzakoeriers die het nodig vinden om elke keer 10 minuten op hun gaspedaal te trappen voordat ze een keer opzouten. De jammerende onderbuurvrouw van 76 die altijd zit te jenken om haar lichamelijke mankementen. Het potentiele funderingsprobleem waar ik s’nachts van wakker lig. En last but not least die ongelofelijke tering junks die vorig weekend voor de 2^e keer in een half jaar mijn fiets hebben gejat.  

Op naar de vrijheid. Op naar de rust. Op naar een dorp, waar helemaal niemand iets van me verwacht.

Sylvie, mijn Lente

Elke ochtend hetzelfde liedje; ik kan er NIET uitkomen. Half april, en buiten is het koud en donker. Gedurende 3 kwartier begeef ik mezelf op het randje van dromen en bewustzijn, elke 10 minuten een ram op de wekker. Absolute terging.

Het leek de laatste maanden wel alsof er geen licht aan het eind van de tunnel was. Geen zonnestraal, geen omhoogschietende narcissen of rondrennende lammetjes. Kortom: ik kon beter maar in bed blijven liggen en zoveel mogelijk slapen. Slapen totdat het leven weer wat interessanter zou worden. En opééns brak afgelopen maandag de zon door; Rafael van der Vaart heeft een relatie met de beste vriendin van zijn ex-vrouw: Sabia Boulahrouz! Mijn hartslag schoot omhoog, de konen verschenen weer op mijn wangen, en mijn benen lieten een ongekende kracht zien toen ik een sprintje naar de sigarenboer trok om de laatste Telegraaf,  Privé en Weekend te halen. Dit MEEN je niet! Als er iets is waar mijn intellectuele, goed opgeleide persoontje helemaal warm voor loopt, dan is het rauwe, vuile  G O S S I P. Roddels, vers van de pers: HEERLIJK. Al helemaal als het iets is in de reeks van ‘wordt vervolgd’. Dan weet je dat er nog véél meer gaat komen, en dat er elke ochtend een reden is om zingend wakker te worden, rechtop in bed te schieten en linea recta alle van-informatie-voorzienende-apps te checken op de laatste stand van zaken. En hoe kan het ook anders!  Het drama gaat door want Sylvie heeft opeens OOK een nieuwe lover; de Franse miljonair Guillaume Zarka. Ach die arme Damian! Waar gaat hij wonen? Hoe lang is dit al aan de gang? Het was ook allemaal te perfect, we hadden het kunnen weten! Life-long friend en partner-in-crime C. is net zo erg als ik. De hele dag schieten we feitjes, foto’s, quote’s en filmpjes naar elkaar door over desbetreffende personen. Vers geperste Juice noemen we dat.

Op kantoor is men blij te zien dat ik mijzelf herpakt heb, en overstroom van nieuwe energie. ‘Ik vind gewoon dat ik de leukste baan en de beste collega’s van de wereld heb!’, grijns ik ze met een knipoog toe. Daarna loop ik snel door naar onze meters diepe archiefkast om in de duisternis de laatste updates te checken.

Rennen of Stilstaan

Ik kan ongelofelijk goed multitasken. Met een tandenborstel in mijn mond bel ik m’n moeder, doe mascara op en slinger met mijn voet een pak melk uit de ijskast. Ik typ driftig een voorstel, terwijl ik een klant aan de telefoon bedien en ondertussen mijn vriendinnen whatsapp waar we vanavond meeten. Ik kan dit HEEL goed, totdat ik het totaal NIET meer kan. Na wat van deze overuren te draaien hang ik apatisch op de bank in chill pak te kijken naar de meest simpele, ordinaire series en negeer ik iedereen die me belt. Ik kan nog net een soepje opwarmen, maar voor een maaltijd waar meer dan 2 ingredienten in moeten, hoef je echt niet bij me aan te kloppen. En het is niet alleen het niveau van handelingen dat AAN of UIT staat; mijn gedachtengang lijkt zich ook te uiten in extremen.

Ik heb mij laten vertellen dat de hersenen uit 4 delen bestaan. Links hebben we Rationeel en Pragmatisch. Rechts hebben we Conceptueel en Emotioneel. Bij 82% van de mensen voeren 2 van deze 4 eigenschappen de boventoon. En de ene combinatie is makkelijker mee te leven dan de andere, althans dat is mijn redenatie. Na lange avonden van zelf-analytisch onderzoek ben ik tot de conclusie gekomen dat ik zowel Rationeel als Emotioneel ben. Het ene moment ben ik uiterst hard en gevoelloos, het andere moment ben ik sensitief en lijk ik op een emotioneel weekdier. Mensen die dit een ‘rijke en veelzijdige persoonlijkheid’ noemen, pissen royal naast de pot. Het is vooral uiterst vermoeiend voor jezelf, en verwarrend voor anderen. Het zorgt er namelijk voor dat je hoofd altijd bezig is met keuzes maken en taken uitvoeren, en bij elke beslissing of handeling zijn er voor- en nadelen die goed tegen elkaar afgewogen moeten worden. Wint de ratio of de emotie? Het is, zoals ze in Cirque du Soleil zeggen, een ‘balancing act’. Op mijn werk wint meestal de ratio, en vaak gaat dat goed. Totdat Miss Emotion zich zo ondergesneewd voelt dat ik, voordat ik het weet, ergens jankend zit te brullen dat ik het allemaal niet meer weet. Fijnste van deze momenten is vaak dat ik ze to-taal niet aan zie komen, en mensen er nogal van schrikken. Krijg je daarna weer van die bezorgde gezichten ‘Eh, gaat het wel goed met je…?’ ‘Ja joh, pleur een eind op, het gaat PRIMA met mij’ jank ik, terwijl ik de mascara strepen van m’n wangen veeg. Met vrienden en familie daarentegen, ben ik meestal vrij emotioneel en empatisch. Maar ook hier komt het zo nu en dan voor dat ik iets of iemand (nog erger) met een ijzersterk betoog van luttele seconden volledig met de grond gelijk maak. En me daar ook absoluut niet schuldig over voel. Ik kijk er dan ook niet meer raar van op als men mij een ‘bitch’ noemt. Damn straight I am.

Met deze tegenstellingen in energiek vermogen en redenatie capaciteit heb ik leren leven. Maar het zou toch wel verdomd fijn zijn voor mijn omgeving (lees relatie) als ik het wat beter ‘in banen zou kunnen leiden’. Nou heb ik mij laten vertellen, door iemand die overigens elke week bij een therapeut zit, dat je meer in evenwicht komt door wat vaker een moment voor mezelf te nemen. Rust en Evenwichtigheid schijnen met elkaar verbonden te zijn.  Hij tipte: ‘Ga lekker wandelen, met jezelf. Fantastisch hoor, even tot rust komen’. En alhoewel dit totaal niet in mijn schema past van rennen of stilstaan, wil ik het een eerlijke kans wil geven. Dit weekend. En als ik te veel andere dingen te doen heb, doe ik het volgend weekend. En anders misschien het weekend daarna…