Saai...

OM-fucking-G, wat is het leven soms saai! Nee maar echt. Dit is de zoveelste dag dat ik op kantoor zit, om me heen kijk en denk: Jullie zijn allemaal de meest saaie, meest inspiratieloze, ongeïnteresseerde stumpers die ik ken! En dan realiseer ik me iets wat nog veel erger is: Ik ben er één van!

Once upon a time, in a land far far away zat ik op 16-jarige leeftijd op de fiets van school naar huis en dag-droomde mijn hele leven bij elkaar. Verschillende scenario’s passeerden de revu. Ik zou hoofdredactrice van Vogue worden en Anna Wintour van haar troon stoten. Ik zou de eerste vrouwelijke CEO worden van een mega cool bedrijf. Tijdschriften zouden mijn naam dragen. Op de vraag ‘who are you wearing??’ in Cannes, zou mijn naam over de rode loper schallen. Britney Spears zou u tegen me zeggen. Grootheidswaan wellicht, ja. Geen van bovenstaande doelen zijn ooit bereikt. Behalve misschien dat Britney nu wel u tegen me zou zeggen, maar dat kan ze maar beter tegen iedereen doen, want veel soeps is ze zeker niet meer.

Een studie, vele feestjes, ‘extra-curricular activities’, talloze reizen, stage’s, tentamens en scripties verder heb ik eindelijk een Goede Baan. Zelfs een hypotheek. En ik verveel me helemaal dood. Tenminste, tussen 8-6. De rest van mijn leven is op zich één groot feest. Vandaar dat het grote contrast tussen beiden werelden me zo zwaar valt.

Nu vraag ik me af; is dit normaal? Of is dit wat men noemt ‘volwassen worden’? Ik zal de eerste zijn toegeeft dat ik in een onbewaakt moment nog steeds stiekem weg droom en mezelf in een overvolle arena, met kittig pakje en wapperende haren, die tent ondersteboven zie rocken. Moet ik me, de 30 naderend, maar gewoon neerleggen bij het feit dat ik dus niet een Groots & Meeslepend Leven zal hebben? Ophouden met zeuren, pc aanzetten, en financiële analyses uittypen?

Mijn moeder zegt wel eens; ‘moest dat nou weer’? Als ik zonder stem, brak aan de telefoon hang nadat ik voor de zoveelste keer op zaterdagochtend om 6 uur de Cool Down ben uitgekropen. ‘Ben je daar ondertussen niet te oud voor’? Nou mam, waarschijnlijk wel. Maar ik moet nou eenmaal op vrijdagavond 12 uur lang, zovéél lol hebben, dat ik 50 hele saaie kantooruren kan compenseren.

Ergens is het een geruststellende gedachte dat mijn collega 4 stoelen verder eruit ziet als de grootste Grijze Muis ever, maar dat hij in z’n hoofd misschien wel keihard staat te bouncen op ‘Bad’ van Michael Jackson.