Bitterzoete Voornemens

Het is bijna kerst. Een tijd van gezelligheid, kado’s en een overvloed aan spijzen die bij het Voedingscentrum op de zwarte lijst staan. Daarom is het ook heel goed dat het een paar dagen later Oud & Nieuw is. In de tussentijd heeft iedereen de kans om zijn/haar goede voornemens voor het nieuwe jaar te bedenken en deze voor zichzelf op een rijtje te zetten. We hebben natuurlijk de klassiekers, waarbij mensen zichzelf beloven dit jaar écht overmatig drankgebruik/peuken & andere psychotropische substanties achter wegen te laten. Hetzelfde geldt voor méér sporten, gezonder eten en afvallen. We gaan allemaal slank, gezond en fit worden. Mooi van binnen, én van buiten! Wat zou de wereld er raar uitzien als iedereen zich hier daadwerkelijk aan zou houden… Phillip Morris zou failliet gaan. Nationale staatsschulden zouden verder op lopen door het gemis van de enorme accijnzen op drank & sigaretten. Weight Watchers zou het machtigste bedrijf ter wereld worden. We zouden allemaal elke dag als een stelletje zombies naast elkaar op de cross trainer staan, met slechts het monotone gezoem van fitness apparaten op de achtergrond. Wendy van Dijk zou haar baan verliezen bij ‘Obese’. Wat zeg ik, heel RTL 4 zou haar strategie moeten veranderen door een vermindering in het aantal Losers, Stumpers en Sukkels. Schadefreude zorgt immers voor de beste programma’s! De barkeepers van de kleine Cool Down zouden een nieuwe baan moeten zoeken door een dramatische dip in klandizie. Best pittig om op je 40é jezelf in de spiegel aan te kijken en te beseffen dat je 20 jaar te lang in je studentenbaan bent blijven hangen. We slapen veel, fietsen naar werk en tellen braaf onze calorieën. Het zou steeds rustiger worden in ziekenhuizen. Hart- en vaatziekten zouden schrikbarend teruglopen, omdat we niet langer kans hebben op een dichtslippende aorta. Minder mensen zouden ziek worden, minder mensen dood (tenzij op 98e jarige leeftijd door ouderdom), en de ziekenhuizen zouden leeglopen. Zorgverzekeraars zouden failliet gaan, want waar betalen we die premies nog voor? Pensioenfondsen zouden nog meer onder druk komen te staan omdat we allemaal langer met onze vingers in de pensioenpot zitten. Maar ach, waar hebben we het geld nog voor nodig? Eten verbouwen we zelf, water is bijna gratis en hardlopen toch ook? We zijn volkomen ZEN en hebben geen behoefte meer aan kilo’s chocola, drank, overvolle shop-tassen en andere ‘barbaarse geneugten.’

Goh. Dat klinkt toch behoorlijk deprimerend..? Dit kunnen we niet laten gebeuren. Ik MOET een goed voorbeeld geven en onze samenleving - onze cultuur - redden! Geef mij vanmiddag als lunch maar een heerlijk rood biefstukje met een lekker glas Barolo erbij. Dan zal ik daarna de Nederlandse economie een kleine oppepper geven door nog wat winkels leeg te trekken. Pfff, dat was op het nippertje… ging bijna mis!

De verborgen logica

Vanmorgen hoorde ik op het RTL 4 journaal een leuk feitje: ‘Mobiele bendes uit oost Europa trekken massaal richting het westen’. Waarom? De pakkans is hier kennelijk kleiner en de straffen zijn minder. Uit gesprekken met ex-gedetineerden uit midden- en oost Europa blijkt zelfs dat men graag gepakt wil worden om eens lekker in onze luxe cellen ‘uit te rusten, hun gezondheid te verbeteren of af te kicken’.
Handjes in de lucht voor degenen wier nekharen hier óók van overeind gaan staan! Persoonlijk ben ik pro strengere straffen en contra eindeloze waarschuwingen of zwakke ingrepen. In de donkere tijden waar wij ons de dag van vandaag in begeven, ga je je toch bepaalde dingen afvragen. Hoe kan het dat we dit laten gebeuren? Hoe kan het dat bij ons de pakkans kleiner is en de straffen lager? Hoe kan het dat onze gevangenissen door de Onderwereld gezien worden als vijfsterren resorts? Afgelopen maandag stond een dergelijke analyse in het FD van Linda Woudstra; ‘Wat zijn we toch een schijnheilig land’. Chapeau mevrouw Woudstra voor dit loei-scherpe artikel, u bent mijn heldin! Ook Linda Woudstra vraagt zich af hoe het kan dat mevrouw van Bijsterveldt (Correctie mevrouw van Bijsterveldt) ouders de les probeert te lezen terwijl ons rechtssysteem er niet eens in kan slagen om pedofielenvereniging Martijn te verbieden of in onze Grondwet opgenomen kan worden dat het penetreren van minderjarigen strafbaar is. Dit zijn stuk voor stuk feiten waarbij ik me afvraag hoe het kan dat dergelijke gebeurtenissen in Nederland voorkomen? Zo vooruitstrevend en verdraagzaam als we op sommige vlakken zijn, zo ongeorganiseerd en laf zijn we op andere. Criminaliteit dient op harde manier bestreden te worden. Of het nou gaat om een tasjesdief of een pedofiele kinderverkrachter. De eerste gaat de bak in en moet daarnaast minstens een jaar lang (per tasje!) taakstraffen doen en het tweede geval hoeft wat mij betreft überhaupt het daglicht niet meer te zien. Opsluiten die handel. Pedofilie is een absolute ziekte die mijns inziens niet te genezen is. In plaats van luxe gevangeniscellen en soft geleuter in TBS klinieken kunnen we die belastingcenten beter gebruiken voor goede en vooral veilige kinderopvang. Het gespuis der aarde krijgt van de belastingbetaler een dak boven hun hoofd en kunnen na een paar jaar rustig ‘rehabiliteren’ terwijl wij geconfronteerd worden met dalende kinderbijslag, stijgende scholingskosten en stijgende premies (welke dan ook). Nou vraag ik jullie; waar oh waar zit hier de verborgen logica?

Ps: Ja dit is een plaatje van ‘Find Wally’, oftewel La Logique…

Wat schuift het?

Volgens minister Kamp van Sociale Zaken en Werkgelegenheid moeten uitkeringsgerechtigde werkzoekenden alles uit de kast halen om maandelijkse steun van de overheid te behouden. Verschillende barrières dienen hiervoor overwonnen te worden. Spreek je de Nederlandse taal niet goed, dan neem je extra lessen. Kamp je met een verslaving, dan vraag je advies aan je huisarts, een AA meeting of meld je jezelf bij de dichtstbijzijnde ‘rehab facility’. In tijden van crisis heeft niemand recht op een Free Lunch. Dit standpunt leidt tot nogal wat discussies in de Tweede Kamer. Hoe zit het bijvoorbeeld met de Single Moms die misschien al jaren in een stad wonen, daar een sociaal vangnet hebben, opa en oma om de hoek om op de kids te passen etc. Moeten zij ook hun boedeltje oppakken en dáár gaan waar de werkgelegenheid is? Zelfs als ‘vrij rechtsdenkend persoon’ kan ik me voorstellen dat dit in nogal wat commotie kan resulteren. Daarnaast is het ook nog eens zo dat, mede dankzij de crisis, er weinig vaste contracten gegeven worden. Zo kan het dus gebeuren dat iemand voor een tijdelijk contract 200 km verderop moet gaan wonen, met het risico dat het niet verlengd wordt. Dan maar weer op naar de volgende stad? Geen top scenario. Aan de andere kant is de arbeidsmobiliteit in Nederland te laag. De Vrije Markt Theorie zou prediken dat men daar gaat werken (en wonen) waar de meeste banen zijn. En als Oost Europeanen naar Nederland verhuizen om hier betaald te kunnen werken, waarom zou de werkzoekende Nederlander dan in een uithoek mogen blijven wonen, waar geen werkgelegenheid is, MET uitkering? Ook dit is geen ideale situatie. Kortom; ergens moet een lijn getrokken worden, maar de vraag is waar? We zouden bijvoorbeeld verplicht kunnen stellen dat er in een radius van 70-100 km werk gezocht dient te worden. Dan is het aan de werkzoekende of hij/zij deze afstand wil overbruggen door te forenzen of door te verhuizen. Daarnaast kunnen we stellen dat gezinnen met jonge kinderen pas verplicht worden te verhuizen als er op desbetreffende plek ook de nodige scholing- en kinderopvang mogelijkheden zijn. In de regel ben ik absoluut tegen uitkeringsdorpen, en ik ben te allen tijde voor een situatie waar ook een uitkering ‘verdiend’ moet worden, door op verschillende manieren aan te tonen dat er hard naar een nieuwe baan gezocht wordt. Overigens is het zo dat de reis- en verhuisplicht al wel in de WW staat, maar nauwelijks wordt toegepast. De Bijstandswet heeft deze verplichting nog niet. Beiden situaties staan momenteel ter discussie. Persoonlijk vind ik het van de zotte dat de Cultuur Sector wordt uitgewrongen als een natte vaatdoek, en bovenstaand dilemma nu pas openlijk ter discussie staat.

Cerveza Norte's Photoblocker

Ben jij het ook zo zat om na een avond stevig doordrinken wakker te worden met genante foto’s op facebook? Ik ken menig persoon – bij tijd en wijle ikzelf – die met dit probleem kampt. ‘Tot het gaatje gaan’ is een topsport met negative side-effects. Niet alleen lig je de volgende ochtend in een door brakheid veroorzaakte stuiptrekking, het schaadt ook je sociale leven. Dronken, verlepte en zelfs promiscieuze foto’s op internet van jouw feestavond; daar zit niemand op te wachten.

Het Zuid Amerikaanse biermerk ‘Cerveza Norte’ heeft hier een fantastische oplossing voor gevonden: The Photoblocker. Klik op de link en lees verder…

Nieuwe Afspraken

Ik kijk door het raam naar buiten. Het regent, en niet zo’n beetje ook. F*ck it, dan maar met het Openbaar Vervoer naar kantoor, laat ben ik toch al. Jammer genoeg woon ik op een strategisch onhandige plaats in Amsterdam. Hoewel de afstand huis – werk slechts een kilometertje of 4 bedraagt, mag ik gedurende een tijdsomvang van bijna 40 minuten zowel de tram als de metro nemen. Dit zou men het best kunnen omschrijven als ‘de laatste druppel’ in mijn spreekwoordelijke emmer. Deze emmer is namelijk al gevuld met een hekel hebben aan heel vroeg opstaan, chronische vermoeidheid, en eigenlijk alle andere symptomen van de winterblues. Het laatste waar je dan behoefte aan hebt is de Gemiddelde Chagrijnige Hollandse Karel, die vooral erg veel haast heeft.

Vanmorgen ben ik maar liefst 4 keer – tram/metro, instappen/uitstappen – door een horde van 20 man tegen natte ramen en andere bezwete ochtendlichamen aangedrukt. Met alle gevolgen van dien. Niet alleen is mijn tas op de grond gevallen (midden in een plas), ik ben ook nog een paar meter meegesleurd door een Kaaskoppige Minkukel die zijn dichtgeklapte paraplu over zijn schouder sloeg en niet doorhad dat het handvat zich in mijn kraag haakte. Er sprong acuut een knoop van mijn jas. Thanks, that’s just great. En dit gaat alleen maar over het in- en uitstappen. Wat dacht je van de 20 minuten dat je als sardientje in blik staat opgekropt tussen de andere loonslaven? Je begint je af te vragen of jij de enige bent die is opgevoed met kwesties als douchen en je tanden poetsen. En goh, laten we het nog gekker maken; misschien wat deo? Meine Gutte wat een lichaamsgeuren komen er ‘s ochtends vrij in tram 1 richting Osdorp de Aker! Dit alles is voor iedereen met een gezond verstand al een tikkeltje te veel, maar mijn limiet wordt helemaal overschreden als er tijdens dit hele proces nog een Blonde Huttefrut KEIHARD in haar iphone loopt te blèren: ‘Neeeeee, dat LUL je, neeeee wat geestig! VERTEL’. Ja inderdaad, laat die vriendin van je het verhaal maar vertellen, dan kan jij even dat snaveltje dichthouden.

Dus bij deze een oproep aan heel Amsterdam! Zullen we afspreken dat we tijdens de ochtendspits a) elkaar rustig voor laten gaan b) elkaars spullen niet zullen molesteren c) ons stemgeluid wat matigen en d) allemaal voldoende deo op doen? En als je dan echt geen tijd hebt gehad om je tanden te poetsen, ga dan niet 5 centimeter van mijn gezicht uithijgen van het sprintje dat je net moest afleggen.

Thanks.

Ahh the Holiday Season!

Het is weer December. Tussen de lunchpauzes en vergaderingen door rennen mijn collega’s naar buiten om kado’s te halen. Menig manager die zegt een interne memo te schrijven, is heimelijk bezig met een Sinterklaas gedicht. Nu gaan alle gesprekken bij de koffieautomaat nog over Zwarte Pieten, over 2 weken gaan ze over de Kerstdagen en wie wat met Oud & Nieuw gaat doen. December is een maand van gezelligheid, familie, warmte & sfeer. Maar nog meer is December de maand van historisch lage niveaus van… rood staan.

Naast het ‘gezellige holiday-season’ gevoel is er altijd dat latente schuldgevoel aanwezig. Omdat je tijdens het kopen van al die kado’s keer op keer geconfronteerd wordt met De Uitverkoop. Voor mij is December boven alles de maand dat ik me eindelijk in bepaalde winkels waag, in de hoop dat ik het dit jaar wellicht kan betalen. Pragmatisch als ik ben, houd ik in een Excel sheet alle winkels bij waar ik tijdens deze Ultieme Dagen van Geluk heen wil. Elke stad heeft een andere startdatum, en binnen elke stad zijn er onderlinge verschillen tussen straten en zelfs winkels. Het is een vreselijk onoverzichtelijk proces wat overwonnen moet worden door perfectionistische planmatigheid. Als je dat NIET doet moet je genoegen nemen met de rommelhopen van 5 Euro per item, die over een paar weken overal liggen. Of je moet ‘gezegend’ zijn met extreem grote voeten of andere ledematen van buiten-proportionele-omvang. Die stukken blijven meestal ook tot Sint Juttemis liggen, omdat de gemiddelde Jodokus het niet past.

Het extreem-materialistische-oppervlakkige gedeelte van mijzelf daar gelaten, vraag ik me soms wel eens af waar we al die rotzooi toch voor nodig hebben? Over de hele wereld is December een maand dat iedereen zijn/haar creditcard laat vlammen als nooit te voren, begrijpt niemand waar die crisis zich toch verstopt, maar moeten we wel t/m April ‘pas op de plaats’ maken omdat we ons boekje zo te buiten zijn gegaan. En meestal niet eens alleen op het gebied van uitgaven, ook op het gebied van overmatige consumptie. Beter bekend als de Feestdagen-Kilootjes. December is een maand van excessen. Een maand waarin mensen allerhande principes en interne limieten overboord gooien. De consumptiemaatschappij op haar best.

Net op het moment dat ik voor mezelf besloten had niet meer mee te doen aan dit gestoorde gedrag, en trots was op het feit dat ik het licht had gezien, kreeg ik een mail binnen….

*** Pre-Sale bij Tod’s begint morgen***

Gdvdmm.

Het Nieuwe Vloeken

Dames en heren, na het Nieuwe Werken hebben we vanaf vandaag ook het Nieuwe Vloeken. Vanmorgen werd ik via het RTL 4 journaal geattendeerd op een nieuwe organisatie die af wil rekenen met het overmatig gebruik van vloeken en scheldwoorden. Dit om de verpaupering van de Nederlandse taal tegen te gaan. HetNieuweVloeken pleit voor het gebruik van scheldwoorden ‘uit de oude doos’. Deze zijn, naar hun mening, vaak ‘milder, spontaner en een stuk minder agressief’. Als echte woordenfanaat heb ik op de website van HetNieuweVloeken meteen de alfabetische vloeklijst gedownload. En ik moet eerlijk zeggen; er staan een paar parels tussen die nooit en te nimmer uit onze taal mogen verdwijnen! Laten we eens kijken wat het incorporeren van deze woorden doet met de kracht van een goede vloekzin:

‘Godverdomme, jij ongelofelijke klootzak. Je bent een vuile vieze leugenaar, je bent een lul. Fucking asshole!.’

Dit zou dan bijvoorbeeld omgevormd kunnen worden naar:

‘Potverdriedubbeltjes, jij ongelofelijke baggermuil. Je bent duivelsgebroed, je bent een naarling. Pierenpamper!’

De eerste vraag die ik hierbij heb is of de tweede zin voor de spreker in net zo veel bevrediging resulteert als de eerste. We weten allemaal hoe fijn en verlichtend het spuwen van je gal kan zijn. De tweede vraag is hoe de ontvangende persoon zal reageren op de tweede zin. Kruipt deze persoon bang en geschrokken in een hoekje, of ligt hij/zij gevouwen van het lachen op de vloer en ben jij totaal je doel voorbij geschoten? Bij nader inzien misschien toch niet zo handig, die nieuwe oude vloekwoorden. Niet handig, maar absoluut wel het onthouden waard! Je weet maar nooit wanneer ze van pas komen. Dit gezegd hebbende sluit ik me verder wel aan bij de achterliggende gedachte van HetNieuweVloeken, namelijk dat mensen niet zo makkelijk en met de meest vreselijke woorden uit hun slof moeten schieten. Dit bevestigd alleen maar dat je totaal niet in staat bent jezelf op een krachtige doch degelijke manier te uiten. En dat is pure onkunde.

Correctie mevrouw van Bijsterveldt

Minister van Bijsterveldt van Onderwijs wil graag dat ouders meer tijd vrijmaken voor het begeleiden van hun naar school gaande kinderen. Desnoods door minder te gaan werken. In principe zorgen de scholen voor de opleiding van de kinderen en de ouders voor het opvoeden en bijbrengen van normen en waarden. Dat deze twee het best toch hun recht komen in een geïntegreerd proces lijkt buiten kijf te staan. Maar of we hiervoor minder uren op de werkvloer moeten zijn…?
Gister las ik the Economist van deze week waar een Special Report in staat over vrouwen op de werkvloer. Rood aangelopen van schaamte zag ik de oordelende statistieken voorbijkomen: Maar liefst 60% van de Nederlandse vrouwen werkt minder dan 30 uur. Na ons komen de Britten, waar ‘maar’ 40% mee doet aan de Part Time Working Club. Hierna wordt het snel een stuk minder, vooral bij onze Scandinavische buren zijn de vrouwelijke full-timers eerder regel dan uitzondering. Moeten zij hier trots op zijn, en wij ons schamen? Ik denk van wel. Tenzij er aangetoond kan worden dat de kinderen in Nederland een stuk beter opgevoed worden, minder in de criminaliteit belanden en evenwichtiger in het leven staan. Dan heeft al dat moederende thuisblijven tenminste nog zin. Maar ik ben bang dat deze conclusie niet is getrokken, noch onderbouwd kan worden. Wat is er dan toch aan de hand met de Nederlandse vrouw? Is ze misschien gewoon lui? Verdient manlief al zoveel geld dat haar baan niet meer nodig is? Haalt ze meer genoegdoening uit thuis blijven met de kinderen dan het hebben van een baan en een leven voor zichzelf? Mij is het een raadsel. De negatieve kanten van een baan (de vroege wekker, de saaie manager etc.) staan nog steeds in schril contrast met de hele godganse dag thuis zitten. Liever 4/5 dagen per week een leuke baan met verantwoordelijkheden, dan 2 ochtenden ‘administratief medewerkster’ zijn en de rest van de week tot je ellebogen in de vuile was te staan. Toch is mijn mening kennelijk die van de minderheid. And on top of that worden we nu zelfs aangespoord om nog meer tijd met de kinderen bezig te zijn. Mevrouw van Bijsterveldt had dit wel wat voorzichtiger mogen formuleren. Zowel het bedrijfsleven als de mannen hadden hierin genoemd moeten worden. Mannen die, net als de vrouwen, hun steentje bijdragen in de opvoeding EN op school. En het bedrijfsleven dat dit niet alleen accepteert, maar ook stimuleert. Hogere participatie van mannen en grotere acceptatie van het bedrijfsleven gaan ervoor zorgen dat a) vrouwen (meer) kunnen (blijven) werken en b) kinderen meer aandacht krijgen en beter opgevoed worden. Zo komen we nog eens ergens! Ga niet die paar vrouwen die wel hard werken een schuldcomplex aan praten, hoe durf je? Straks kappen zij er ook nog mee. Dat beeld past toch totaal niet bij ons ‘vooruitstrevende’ Nederland?

De Langdurigheid der Dingen

Waar gaan we voor; de korte, of de lange termijn? Kopen we een trui bij de H&M die NU in is? Of gaat er toch liever een maandsalaris naar een cashmere trui van Repeat, onder het motto ‘levenslange investering’? Willen we een huis buiten de stad waar we minstens 10 jaar kunnen wonen of toch liever een klein kamertje in hartje Amsterdam voor de laatste kindervrije jaren? Willen we winst maken door intra-day trading activiteiten, of beleggen we als trouwe honden onze centen in Shell en Philips, ongeacht kortstondige koersveranderingen?
Al deze vragen gaan door mijn hoofd terwijl ik de afweging probeer te maken tussen een leuke zorgeloze baan voor de komende twee jaar, of voor een weloverwogen leer traject met bijbehorend carrière pad. Het is een moeilijke keuze, en oh wat ben ik een product van mijn tijd! Generatie ‘Me, Myself & I’ is namelijk van mening dat het vooral LEUK moet blijven. Het is leven is te kort om weg te kwijnen in de grijze massa. Op ons sterfbed willen we zeggen ‘I did it my way’ en niet ‘ik wou dat ik het allemaal anders had kunnen doen.’ Vijftig jaar geleden zag de wereld er heel anders uit. Slecht huwelijk? Jammer, scheiden was niet comme il faut. Saaie baan? Suck it up, er moet toch zeker brood op de plank komen? Deze generatie heeft genoeg te zeggen over types zoals ik. We zijn verwend, oppervlakkig en kortzichtig. We hebben geen doorzettingsvermogen, en nergens meer respect voor. Waarschijnlijk stuk voor stuk terechte punten. Toch wil ik in mijn huidige ‘state of mind’ vertellen dat het niet altijd meevalt. We hebben vrijheid, we hebben mogelijkheden, we maken onze eigen keuzes. Maar wat we ook doen, we moeten boven alles EXCELLEREN. Je baan moet leuk en dynamisch zijn, anders ga je weg. Je relatie moet goed en passievol zijn, anders kap je ermee. Je kleren moeten van dit seizoen zijn, anders koop je nieuwe. Heb je het lef niet om deze stappen te zetten, dan wordt dat als snel gezien als falen. En anno nu wordt falen niet meer zo makkelijk geaccepteerd als vroeger. Alleen als het wordt gevolgd door het maken van een nieuwe – en betere - keuze. Waarom blijf je op die saaie vertrouwende werkplek en in die uitgebluste relatie zitten? Nee joh, ben jij gek? Je kan toch gewoon lekker stoppen en opnieuw beginnen? Doen we allemaal hoor! Het begrip ‘langdurigheid’ begint zo langzamerhand uit ons woordenboek te verdwijnen. We willen alles, en liever gister dan vandaag. Geduld hebben en tijd uitzitten is een sport die, net als Curling, door de meerderheid van mijn generatie niet begrepen wordt. Daar staat onze spanningsboog te strak voor. Het gevolg is dat we continu van koers veranderen, en het doel uit oog verliezen dat we eigenlijk willen bereiken.

Mijn moeder beticht me van rusteloosheid, en ik denk dat ik zojuist heb verklaard waar dat wellicht vandaan komt.

Vrouwenkunde

Wij zijn Vrouw. Ratio en emotie staan voor ons haaks op elkaar. We gebruiken of de één of de ander en vaak op het verkeerde moment. Shoppen is geen hobby, it’s a fucking Lifestyle. Wij kopen nieuwe kleren om de personages in de Grazia te spiegelen maar zeggen tegen jullie dat het een manier van onderscheiden is. Als alles tegenzit, als we ons saai en stoffig voelen kopen we de Zara leeg. Degene die zegt dat geld niet gelukkig maakt vinden wij een idioot. Money is the gateway to Retail Therapy. En therapie hebben we nodig. Hoewel een 20-jarige man precies weet wie hij is en wat hij wil, zijn wij minstens 50 jaar bezig om hier achter te komen. De dapperen onder ons erkennen dit en praten wekelijks over hun ‘gevoels-wereld’ met een professional. De rest heeft een vriendinnen-bel-boom die wekelijks rood gloeiend staat. Om te vertellen waar we mee zitten. Om te vertellen waar de buren mee zitten. Om te vertellen wat wij vinden van waar de buren mee zitten. Om te vragen wat onze vrienden vinden van waar onze buren mee zitten. Het gaat de hele tijd door, dag in dag uit. Zo hard als we tegen onze vriendinnen schreeuwen dat we geen man nodig hebben, zo hard proberen we hem tegen te houden als hij weggaat. Hoe arroganter we lijken, des te vaker stellen we ons vrijwillig op als deurmat. Goede mannen vinden we saai, slechte mannen vinden we spannend. We denken dat we hem kunnen veranderen en klagen steen en been als datgene gebeurd wat we konden verwachten. Dan willen we getroost worden. Tips en advies zijn welkom, maar eerlijkheid liever niet. We zijn verslaafd. Aan make up, aan series, aan iphones, aan de kapper, aan calorieën tellen, aan facebook en asos.com. We willen altijd een strakkere buik, grotere tieten, langer haar of slankere benen. Tevreden zijn we bijna nooit en we bekijken degenen die dat wel zijn met argusogen. We zijn één vat vol tegenstrijdigheden en begrijpen niet waarom we geen rustig leven kunnen leiden. We stellen vraagtekens bij alles en zijn verbaasd dat we ons zo onrustig voelen. We zijn altijd op zoek. Soms willen we niets, maar meestal willen we meer. We zijn al eeuwen hetzelfde. We zullen nog jaren zo doorgaan. Wij zijn Vrouw.

Datebook?

Internetdaten. Men heeft er gemengde gevoelens bij. Op de eerste plaats wordt het ervaren als een degradatie. De enige mensen die immers aan internet daten doen zijn degenen die het ‘op de ouderwetse manier’ niet voor elkaar krijgen. Althans, dit vindt de Grote Gemene Deler. Ik weet het zo net nog niet.

Persoonlijk ben ik van mening dat er redelijk specifieke omstandigheden nodig zijn om een levenspartner te vinden. Iemand moet in de juiste leeftijdscategorie zitten, de juiste achtergrond & opleiding, het juiste uiterlijk en de juiste vrienden hebben. Dat zijn al heel wat vereisten. Vervolgens moet je deze persoon dan ook nog eens daadwerkelijk tegen komen op het moment dat hij/zij nog single is en niet meer dan 5 bier op heeft. Als je de wind in de rug hebt en bovenstaande voorwaarden zijn je gegund komt het grootste struikelblok: De ander moet jou ook nog leuk vinden… Teken hier een binomiale verdeling bij, en je komt al snel tot de conclusie dat er een vrij kleine kans is dat je deze persoon binnen afzienbare tijd en onder de juiste omstandigheden gaat tegen komen.

Je hoeft geen Einstein te zijn om te concluderen dat het bijeen brengen van deze ‘like minded souls’ een gat in de markt is. En dus zijn de Dating sites de afgelopen jaren gegroeid als kool. Lexa, Parship, YellowDate, Pepper, Match4Me en ga zo maar door. Je maakt een profiel aan, betaald een paar tientjes per maand, en de Grote Zoektocht kan beginnen! Je mag eindeloos profielpagina’s afstruinen en je interesse tonen op het moment dat je denkt een goede vis te kunnen vangen. Ik vraag me bijna af… Wat is nou eigenlijk het verschil tussen Facebook en een Dating site? Facebook gaat misschien meer om vriendschappen en netwerken, maar het is net zo goed een medium dat gebruikt wordt om mensen te vinden, contact mee te leggen en relaties te onderhouden. Bij een Dating site is het proces precies hetzelfde alleen ben je nu specifiek op zoek naar een partner en als deze gevonden is ga je ook weer van de site af. Het feit dat je ervoor moet betalen berust enkel op het feit dat het makkelijk is een slaatje te slaan uit eenzame mensen die op zoek zijn naar een soulmate en graag hun vertrouwen plaatsen in mensen die hier discreet en professioneel mee om gaan. Maar waarom zou het iets zijn om je voor te schamen? Op zoek naar iemand binnen je studenten/vrienden kring, je collega’s of kroegen waar een bepaald type publiek komt; het draait allemaal om vissen in een bepaalde vijver. Hetzelfde principe geldt voor internet daten. Het enige wat er nog moet veranderen is het vooroordeel dat de internet vijver waar de single vis in zwemt, een hengelplek is om je voor te schamen. Wat een onzin! Gewoon een duwtje in de goede richting, that’s it. Niks meer, niks minder. Het gaat om een contact moment. De rest moet je alsnog helemaal zelf doen. Niks om je voor te schamen. Ik ken zoveel vrouwen die al jaren single zijn, maar het vertikken om te daten via internet. Daar schamen ze zich meer voor dan elk weekend bij een vreemde Hendrik te slapen, in de hoop dat dit wellicht de naald in de hooiberg is. Echt. Ik snap dat niet. Alsof je bij de 100e keer shoppen bij Van Haren opeens een paar Louboutins gaat vinden…

Dus aan alle mannen en vrouwen die het internet daten overwegen; Just do it!
En heel veel succes :-)

What's in a name?

"What's in a name? That which we call a rose
By any other name would smell as sweet." – Juliet -

Dat destructieve passie in de tijd van Shakespeare kon leiden tot de meest explosieve liefdesbetuigingen weten we allemaal. Maar hoe belangrijk vinden wij een naam tegenwoordig? En dan vooral de achternaam. Hoeveel betekenis heeft deze en hoeveel waarde hechten wij hieraan? Neem bijvoorbeeld Van Aerssen Beijeren van Voshol. Dit klinkt bijna als een speurtocht die de Scouting Welpjes op jeugdige leeftijd moeten afleggen voor het behalen van extra boshut-punten. Niets is minder waar. Het is een van de namen die bovenaan de lijst van Neerlands Adelijke Families staat - bij voorbaat mijn excuses van het gebruiken van jullie naam, deze wordt enkel ter illustratie gebruikt -. Een illustratie ter verduidelijking van het feit dat lange, en vooral dubbele, achternamen vaak nogal ‘duur’ klinken. Waarom? Omdat ze expres duur moesten klinken. Dit ter onderscheiding van het burgerlijke volk dat slechts met één achternaam door het leven moest gaan. Tegenwoordig geven we een stuk minder om ‘hoe duur’ een achternaam klinkt, hoewel het in bepaalde kringen – meestal corporale – nog steeds een pre is. Maar even de corpsballen daar gelaten, mijn vraag gaat meer over hoe belangrijk wij zelf onze naam vinden. Verbinden we hier eigenwaarde aan en zo ja, moeten we daar dan aan vast houden of niet?

Mijn moeder is een ras feministe die vroeger met de Dolle Mina’s mee deed, en de zeer duidelijke keus maakte haar eigen meisjesnaam te behouden nadat het huwelijk was voltrokken. Dat dit een feministische keuze was is tot op de dag van vandaag kraakhelder, want niemand moet proberen haar te benaderen als mevrouw + mijn vaders achternaam, want dan zwaait er wat. Letterlijk. Vaak is dit een bord, een pollepel of een kop (hete) thee. Feminisme deel 1, uit mijn moeders tijdperk, was nog niet helemaal tot in de details uitgewerkt want ze staat wel elk weekend braaf mijn vaders shirts te strijken, al werkt ze doordeweeks zelf ook. Feminisme deel 2, uit mijn generatie, heeft al deze schoonheidsfoutjes eruit gewerkt. Nu wordt namelijk bijna ALLES samen gedaan. We koken samen. We wassen samen. We strijken samen. We baren nog net niet een kind samen, maar ook dat is slechts een kwestie van tijd. Er zijn een paar vlijtige onderzoekers op de wereld die proberen uit te vinden of de man deze taak ook niet een keer zou kunnen overnemen. Een onderzoek dat wij overigens uitbundig toejuichen. Waar het om draait is dat we op vrijwel elke voet gelijk zijn aan elkaar. En toch is er één onderwerp waar ik werkelijk waar nog geen één man op heb horen toegeven en dat is de achternaam. Alle mannen weigeren principieel om iets anders als achternaam te gebruiken, dan de naam die zij sinds hun geboorte bij zich dragen. Van de vrouw wordt echter verwacht dat zij a) de naam van haar man aanneemt b) een combi tussen haar eigen naam en die van haar man aanneemt of c) haar eigen naam houdt. Alle drie de opties zijn zowel mogelijk als maatschappelijk geaccepteerd. Mocht een vrouw voor optie a of b kiezen, dan is het overigens wel wenselijk dat er na echtscheiding weer terug gegaan wordt naar de meisjesnaam. Zo blijft het publiek geüpdate over de huidige echtelijke staat. Toch kan dit nogal wat verwarring creëren. Zo zag ik laatst in ons interne bedrijfskrantje een vrouwelijke collega staan die opeens een andere achternaam had. ‘Ach wat leuk, is ze net getrouwd?’, riep ik enthousiast uit. ‘Eh nee, ze is eh… ze is eigenlijk net gescheiden’. Fijn dat je midden in de ijstijd van je leven zit, en IEDEREEN het weet doordat je businesscard, email adres etc allemaal gecorrigeerd moeten worden voor je nieuwe oude achternaam. Kortom; eigenlijk is het veel handiger om gewoon je meisjesnaam te houden. Dan blijft het ten minste overzichtelijk. Jij bent wie je bent, en dat blijf je ook. Alsof je zomaar de naam die je al decennia draagt weg zou gooien! Nee, wij vrouwelijke dertigers staan liever met z’n alleen de karaoke versie van You Don’t Own Me te zingen, in plaats van een middag op het stadhuis te zitten om onze naam te veranderen. Wij houden vast aan onze meisjesnaam. En toch. Als we het dan over ‘handig’ hebben, is ook dit niet altijd de beste uitkomst. Vroeger belden mensen wel eens naar ons huis op en dachten verkeerd verbonden te zijn omdat mijn moeder met afwijkende achternaam op nam. Conclusie; welke naam dan ook, beiden opties schepping verwarring!

Even terug naar de basis. De hele namenkwestie gaat natuurlijk niet over wat handig is. Vroeger was het een verduidelijking van ‘zij hoort bij hem’. Nu willen we dat allemaal niet meer want als we al ergens bij horen in dit tijdperk van individualisme is het vooral bij onszelf. Persoonlijk vind ik het eigenlijk wel mooi als je in plaats van alleen bij jezelf, ook een beetje bij elkaar hoort. Gooi het in de mixer, spice it up with a touch of salt, en voíla: we hebben een prachtige achternaam voor zowel Man als Vrouw. (of Man & Man, of Vrouw & Vrouw, want we zijn Nederlands DUS openminded over ALLES). En het mooie is dat als je dit doet je kinderen de achternaam van beiden ouders hebben. Dat is toch best een aardig en leefbaar concept? Ik vond in ieder geval van wel, en gooide dit discussiepunt eens in de groep. De tegenpartij had hier toch een ietwat andere kijk op. Het antwoord was een luid en volmondig NEEN. Ab-so-luut geen sprake van! Wat dacht ik wel niet? ‘Nou… ik dacht dat het zo Leuk, Lief en Romantisch zou zijn als we dan een beetje van elkaar zijn. Dat dacht ik. Maar dat is kennelijk niet wat jij denkt.’ Naarstig op zoek naar verdere argumenten bedacht ik er één die ik beter achterwege had kunnen laten. ‘Wist je dat Wesley dat ook heeft gedaan, die dubbele achternaam? Ja echt, hij heeft nu ook de naam van Yolanthe’. Kennelijk was het niet zo handig om Wesley Sneijder-Cabau als vergelijkingsmateriaal te gebruiken want dat viel al helemáál niet goed. Nee, ik moest echt even goed luisteren. Als we überhaupt ooit al zouden trouwen – en daar wordt nu ernstig over getwijfeld – dan mocht ik best ook zijn naam hebben, maar omgekeerd zou dat Never Nooit Niet gebeuren. En als ik daar niet mee kon leven dan moest ik maar verder gaan zoeken naar een Slappie Harrie die wel zo gek was om hier mee akkoord te gaan. End of Story

Dat dit een vraagstuk is waar menig intellectueel zich over gebogen heeft mag duidelijk zijn. Denk aan de Montagues en de Capulets. William Shakespeare vroeg het zich ook af. What’s in a name? Nou William, ik durf er mijn vinger niet precies op te leggen maar het antwoord is zondermeer: A lot.

Kamperen (op Beursplein)

We zijn allemaal boos. En zij hebben het gedaan, die Gierige Bankiers. Zij hebben ervoor gezorgd dat wij ons pensioen kwijt zijn, langer moeten doorwerken, onze baan zijn verloren en alle sociale zekerheden duurder zijn worden. En daarom gaan we nu en masse naar Beursplein. Hopla! Pak je tent, je slaapzak, je tandenborstel en regenjas en doe mee! Protesteer! Kom op voor je rechten! Laat je stem horen! Al ons geld is gejat en het is HUN schuld.

Dames. Heren. Sta mij toe om hier een kleine reflectie op te geven.

Being a banker myself, wil ik best toegeven dat ‘sommige mensen’ er een potje van hebben gemaakt. Absoluut, 100% waar. Maar of midden in de stad kamperen de oplossing is…? Gezond is het met dit Hollandse pis weer zeer zeker niet. Dat gezegd hebbende, laten we even terug gaan naar de kredietcrisis in een notendop. Een tijd geleden, toen alles nog goed ging, zijn er allerhande hypotheken verstrekt aan mensen die dat helemaal niet konden betalen. Erg slecht van de bankiers, die hadden immers beter moeten weten. Maar hoe zit het met de consument? Zijn die allemaal te simpel om het laatste rekeningafschrift erbij te pakken en te concluderen dat ze dat huis maar beter niet konden kopen? Moeilijk argument, want de consument werd overtuigd van het feit dat huizenprijzen alleen maar konden stijgen. De hypotheek afbetalen zou geen probleem moeten zijn. Min één voor de Bankiers, want Slecht Advies. Vervolgens werden al deze hypotheken verpakt in gecompliceerde producten, en werd het risico doorverkocht. Min twéé voor de Bankiers, want Onverantwoordelijk. Toen de huisprijzen stagneerden viel dit Huis van Kaarten in elkaar en ontstond er een domino effect waardoor banken het vertrouwen in elkaar verloren en de geld kraan (bijna helemaal) dicht ging. En dat, jongens en meisjes, vind helemaal niemand leuk. Geen geld voor banken betekent geen leningen voor de consument. Geen leningen voor de consument betekent een afremmende economische groei en een lege portemonnee. Winkels blijven leeg, de omzet daalt en er wordt minder winst gemaakt. Gevolg: gedwongen ontslagen. Zonder baan en loon heeft de consument geen geld. En dat is jammer, want Henk & Ingrid die 10.000 Euro hadden geleend om het nieuwe geplastificeerde bankstel te kopen, kunnen die lening nu opeens niet meer terug betalen. Maar de pijn blijft niet bij alleen Henk & Ingrid. Ook Vader Overheid krijgt er stevig van langs. Banken in Europa gaan gebukt onder grote verliezen. Om de crisis in te dammen werden – en worden - banken gered en genationaliseerd, waardoor de schuld van de overheid stijgt. En niet elk land kan dat aan, waardoor we aankomen op punt Nu. Een hoop landen die samen de Europese Unie vormen, houden de marionetten touwtjes angstvallig strak omhoog, zodat er niemand onderuit zal gaan. De vraag is alleen hoe sterk deze touwtjes zijn, en hoe lang ze het volhouden.

Tijdens het afspelen van dit scenario sneaken bankiers met dik gevulde zakken door de achterdeur naar buiten. Incognito en met snelle mars lopen ze naar hun private jet om naar een Verweggistan Eiland te vliegen ergens in de Atlantische Oceaan. Daar aangekomen wordt de kaviaar geserveerd met een glaasje bubbels, en vertoeven ze nog lang en gelukkig met elkaar in Lui Lekker Land. Crisis? Never heard of!

Iedereen die denkt dat dit de werkelijkheid is; zet je tent maar op! Je vrinden op Beursplein zullen je een warm welkom geven. De overige menigte die deze problematiek ietwat genuanceerder wil bekijken, lees vooral door.

Ja, er zijn nog steeds bankiers die gigantische bonussen krijgen en nee dat is niet helemaal fair. Maar een Unox worst boven een fikkie roosteren op Beursplein gaat het verschil echt niet maken. Het is een beetje makkelijk om alles maar bij de bankier neer te leggen. Wat dachten we van de Overheid? Wat dachten we van de Rating Agencies? Wat dachten we van de Accountants en Controllers? Die hebben allemaal bijgedragen aan de situatie waar we nu in zitten. De bankier heeft OOK geboet. De bankier is ook maar een mens die nu, net als iedereen, langer moet blijven werken. Die nu ook een hogere zorgpremie en een hogere pensioen premie moet gaan betalen. Die boventallig is verklaard of ontslagen is. Voor elke bankier waar ‘De Massa’ zo’n hekel aan heeft, zijn er minstens 1000 die bij de grote banken van Nederland keihard aan het werk zijn om deze economie weer op de rit te krijgen. Die allemaal aan het strijden zijn voor hun klanten, laat staan de bank waar ze voor werken. Ook zij hebben zich moeten aanpassen. De leningen die HIER worden vertrekt moeten de bedrijven van Nederland ondersteunen in hernieuwde groei. Groei waar het grote publiek van gaat profiteren omdat het de werkgelegenheid een stimulans gaat geven. Economische groei zorgt voor geld in het laatje van IEDEREEN. Het zorgt voor een stijgende beurskoers. Voor dalende inflatie. Voor een beter resultaat bij de pensioenfondsen. DAT is wat ons land nodig heeft. Waar halen al die mensen op Beursplein überhaupt de tijd vandaan om dagen lang te gaan kamperen naast de Bijenkorf? Moet er niet gewerkt worden? Of mag ik dit onderwerp als bankier zijnde nou weer niet aansnijden?

De hele bonus discussie is een moeilijk onderwerp. Uiteindelijk zijn we namelijk allemaal mensen. We willen allemaal een goed salaris. Daar gaan we voor naar school. Daar hebben we jaren lang hard voor gestudeerd, gevolgd door talloze stages, studiegerelateerde activiteiten en sollicitatie rondes. Daar werken we 5 dagen per week voor. En vaak meer dan 40 uur. Als ik de kans krijg om iets meer geld te verdienen dan pak ik die graag aan. Moet ik me daarvoor schamen? De salarissen die in de bankensector worden verdiend, krijgen de advocaten, accountants en consultants van deze wereld net zo goed. Die paar mensen - en op de gehele bankpopulatie in NL is het echt maar een klein percentage – die nog steeds een uitzinnig hoge bonus krijgen mogen wat mij betreft best aangepakt worden. Maar maak er dan een wet voor, dan is al dat gezeur meteen afgelopen. In een ziekenhuis is het toch ook de chirurg die de zieke patiënt opereert? Het zou raar zijn als de patiënt dat zelf zou moeten doen. Misschien kan het compensatie systeem van een bank beter wettelijk bepaald worden, in plaats van door de bank zelf. En ja, het gemiddelde salaris in deze sector is hoog. Niet alleen dat van de bankier, maar van alle andere eerder genoemde beroepen. Dat is a) geen nieuws meer en b) niet waar deze discussie over zou moeten gaan. Met ons sociaal democratische stelsel komt een heel groot deel van dit salaris netjes bij de overheid terecht. Hier kan de rest van Nederland met minder geluk, minder IQ en minder gunstige omstandigheden heel fijn uitkeringen van trekken.

Dit is geen Londen, dit is geen New York, dit is gewoon Nederland. En hier valt het allemaal echt wel mee. Dus houd op je te gedragen als een opgejaagde schapenkudde. Ruim je tent op en ga naar huis. Daar slaap je waarschijnlijk veel beter en loop je bovendien geen bronchitis op. Je hebt vast een baan waar je je hoofd weer moet laten zien, en als je die niet hebt hoop ik dat je hard aan het solliciteren bent om er weer een te krijgen. We doen allemaal mee met een systeem. Een systeem dat is geboren bij Adam Smith, en waar de wereld zoals we die kennen door draait. Is het een goed systeem? I honestly don’t know. Maar dat is een andere discussie, voor een andere keer. Dit keer wil ik alleen even een hart onder de bankiers riem steken. Ze staan dan misschien 2-0 achter, enige nuance is niet misplaatst.

Kastanjepoppetjes

Omdat het zo fijn is om een meedenkend publiek te hebben, schrijf ik dit stukje ter ere van jou A.N. Haar tip voor een volgend stukje was kastanjepoppetjes. En hoe moeilijk het is, in deze tijd van het jaar, de natuurlijke drang om ze te maken, te negeren.

Twee weken geleden hadden we een prachtig herfstweekend in Amsterdam. Er stond een waterig zonnetje, de hemel was blauw en het was eigenlijk al net iets te koud. De lucht rook naar aarde, nat gras en rotte bladeren en fietsers om je heen begonnen al een rood neusje te krijgen. Terwijl ik door het Vonderpark slenterde, zag ik ze liggen op de grond. Kastanjes. Mooie, ronde, glanzende kastanjes. Ze deden me acuut denken aan de ‘herfstbak’ die je met de hele klas moest samenstellen op de basisschool. Wat een absolute toptijd was dat toch. ’s Ochtends werd je wakker gemaakt, je kleren lagen klaar, dubbele boterham met pindakaas als ontbijt. Op school moest je een beetje leuk meedoen, maar erg serieus was het nou ook weer niet. Ik weet nog dat ik uren bezig was mijn gum donkerblauw te kleuren met m’n vulpen. Ontiegelijke kliederbende. Spelen op het plein in de pauze, terwijl je het door je moeder geprepareerde lunchpakket rustig kon verorberen. Spelen ‘tussen-de-middag’ bij een vriendinnetje. Nadat je één boterham hartig en één boterham zoet op had. Na school een paar keer de tafel van 4 opdreunen, en weer verder spelen tot het Klokhuis om 6 uur. Knikkeren, flippo’s sparen, boomhutten bouwen, de jongens tikken de meisjes. Wat een glorieuze tijd van totale onverantwoordelijkheid en onwetendheid.

Kastanjes doen me denken aan regen, terwijl je binnen met warme choco zit. Op de bank, met je knuffel. Hangend op een kussen dat naar mama’s parfum ruikt. Telekids kijken. P en Trut van Villa Achterwerk. Sinterklaas die er bijna aankomt. Zwarte Piet die misschien wel heeft gezien dat jij je kleine zusje per ongeluk expres een mep gaf toen ze niet meteen je barbies terug gaf. Oops. Ik heb niks gedaan mam, echt niet hoor… Met opa en oma in het bos lopen en verstoppertje spelen. Plastic zakje met dropjes in je jaszak – voor onderweg - . Een Glorieuze Tijd.

Terwijl ik mijmerend doorgelopen ben is mijn blackberry alweer op volle toeren aan het knipperen. Oh ja, vriendin komt eten, moet boodschappen doen. Ook nog even langs postkantoor en stomerij. Shit, witte was zit al hele dag nat in de machine. Eigenlijk ook nog even hardlopen want word oud en verlept. Morgen alweer maandag. Om 6 uur opstaan, nog even studeren voor ubersaaie finance cursus en dan hele dag werken tot hersenpan wederom grauw en uitgewrongen aanvoelt. Uitgeput naar bed. Zonder verhaaltje.

Kom maar op met die kastanjes en de satéprikkers. Paar uur poppetjes prielen lijkt me heerlijk.

Voor de Mannen, namens de Vrouwen

Een paar weken geleden ben ik met mijn moeder naar de uiterst vermakelijke one-man-show van Huub Stapel geweest: ‘Mannen komen van Mars, Vrouwen van Venus’. Wat een feest van herkenning, en wat een opluchting. Mannen en vrouwen zijn anders. Het is een feit, en daar is niks aan te doen. Je kan het niet veranderen, je kan er alleen op ‘anticiperen’. Zo hebben mannen volgens Huub vooral behoefte aan vertrouwen en bevestiging, terwijl vrouwen liever aandacht en begrip willen. Centrale boodschap; geef de ander wat hij/zij wil hebben – niet wat je zelf wilt hebben – dan komt alles vanzelf goed. Vrouwen kunnen dus ophouden met aandacht en begrip aan mannen geven, want dat willen die kerels helemaal niet. Hou eens op met dat softe gelul, ze willen gewoon horen ‘Tijgertje, je bent de ALLER BESTE manager/klusjeswan/sportieveling/minnaar/vader etc. van de HELE wereld’. En andersom? Een simpel ‘schatje kom eens hier, vertel eens wat je dwars zit…’ is vaak al meer dan genoeg. Houdt die goedbedoelde adviezen maar achterwege, daar zijn we niet zozeer in geïnteresseerd, we willen vooral even ‘ons verhaal doen’. Zo simpel is het dus…

Maar goed, het probleem is nog niet opgelost. Niet iedereen in NL heeft namelijk de kans om naar de wijze lessen van Huub Stapel te luisteren – zijn show is de komende 12 maanden bijna overal uitverkocht - . Zo had ik een paar dagen geleden een interessant gesprek met vriend D. D is een gezellige kerel die precies weet hoe hij de hoeveelheid gel in zijn haar moet afstellen op de bruinheid van zijn gezicht en de witheid van zijn t-shirt, zodat zijn groene ogen er zwoel en magnetisch uitspringen. Dit laat menig vrouw niet ongedeerd achter. D wil graag Genieten van het Leven, en het liefst met meer dan 1 vrouw. Zijn talenten moeten verdeeld worden over meerdere gegadigden. De mooiste objecten uit de natuur zijn toch ook voor iedereen (gratis)? Het zou verdomd zonde zijn om daar slechts 1 persoon aanspraak op te laten maken. Nou is D net op het punt aangekomen in zijn scharrel-relatie, waar het desbetreffende meisje De Vragen gaat stellen. Waar gaat dit heen? Wat zijn we nou? Exclusief of niet? D wil het graag simpel en overzichtelijk houden. Voor hem hoeven er geen stickers, stempels of lintjes op. Laat dat maar lekker in je knutsellaatje liggen. ‘Ik vind het prima zoals het nu is, laten we het gewoon zo houden’ is meestal zijn standaard antwoord op hier boven gestelde vragen. Negen van de tien keer zijn meisjes dan zo naïef om hierop te antwoorden dat ze dat prima vinden en ook niet per se een relatie willen. Hey! Daar hebben we Jim Carrey, in de hoofdrol van LIAR LIAR! Ik probeerde D dus uit te leggen dat ze dat alleen zei omdat ze erop HOOPT dat hij vanzelf WEL grenzeloos verliefd op haar wordt. And that’s not gonna happen sweetypie... Hoe dan ook, D vindt dat hij bij deze een disclaimer erin heeft gegooid die zijn aansprakelijkheid voor toekomstige gekwetste gevoelens volkomen nietig verklaard. Hij is toch immers duidelijk geweest? Game over D, dat is wel HEEL erg makkelijk…

Een paar jaar terug zat ik samen met BFF A op ons studentenkamertje te brainstormen over alle mooie dingen die we later gingen doen. Opeens hadden we allebei een Absoluut Top Idee. Wij zouden de wereld gaan redden. Wij zouden mensen gelukkig maken, scheidingen voorkomen en oorlogen beeindigen met onze zelf bedachte seminar: Voor de Mannen, namens de Vrouwen. In die seminar zouden we alle mannen rustig en stapsgewijs – zodat ze het kunnen bijhouden – uitleggen hoe vrouwen in elkaar zitten en hoe ze onze taal het beste konden ontcijferen. Jammer genoeg is dit plan tot op heden nog niet tot uitvoering gekomen. A en ik hebben onze handen vol aan onze eigen kerels. Maar nu we het er toch over hebben, willen wij best wat wijze lessen uit Voor de Mannen, namens de Vrouwen met jullie delen:

- Als wij een vraag aan jullie stellen omtrent uiterlijke kenmerken dan dienen jullie IMMER positief te reageren. In jullie ogen zijn wij de belichaming van Heidi Klum. We willen NOOIT een eerlijk antwoord, ook niet als we zeggen dat we dat wel willen. Moeilijkheidsgraad: medium. Tip: zorg dat je altijd een plaatje van Heidi op je netvlies hebt staan, en denk aan haar als je het echt even je strot niet uit kan krijgen.

- Deze is echt zo simpel, dat ik niet begrijp dat mensen er nog ruzie over maken: Jullie willen seks. Wij willen warmte en genegenheid. Geef ons wat we willen, dan krijgen jullie het ook. Moeilijkheidsgraad: simpel. Tip: stop er nou even iets meer moeite in. Als je dan toch in een radius van 1 meter bij ons vandaan staat, strek je arm en geef een kriebel of aaitje. Warm die oven op, dan spelen wij met jullie soldeerbout (in de woorden van Huub).

- Als wij al meerdere maanden met jullie in bed liggen en beginnen te peilen of jullie al ons vriendje zijn of niet, dan hebben we sowieso meer dan evenredige hoeveelheden gevoelens voor jullie. Dit is het moment dat er bij jullie een alarm bel moet afgaan en waarbij je jezelf moet afvragen; ga ik hier mee door of niet? Wij zijn dan sowieso al verliefd. Ons aan het lijntje houden gaat vroeg of laat, maar 100% zeker, resulteren in tranen, ruzie en ellende. Moeilijkheidsgraad: hoog. Tip: Als je je nou toch niet wil binden, doe dat dan ook niet en ga gewoon door naar de volgende. Echt. Laat ons dan maar lekker bij vriendinnen uithuilen, dan zijn we er daarna ook weer klaar mee. Gevolg: destructiviteits-gehalte blijft laag.

- Mannen willen graag dat wij lekker koken, een goede moeder en ’s nachts actief zijn. Dit zijn eisen waar wij, mits in goed overleg, best aan willen voldoen. Als jullie de vaat en de was opruimen, zullen wij lekker koken. Als jullie ALTIJD aan onze kant staan en bijsturen waar nodig, dan houden wij die kids wel onder controle. En als jullie op tijd thuis zijn, een glas wijn voor ons inschenken en een voetmassage voorstellen komt het met die nachtelijke activiteiten ook wel goed. Hele simpele natuurwet: quid pro quo. Moeilijkheidsgraag: Erg Simpel. Tip: Hou eens op met eisen en begin eens met oplossingsgericht denken.

Like Me?

Erkenning. We willen het allemaal. We hebben het allemaal nodig. Tenzij je gesoldeerd in je ijzeren schoenen staat, heb je zo nu en dan erkenning nodig om te weten dat je het goed doet. Dat je de moeite waard ben. Dat men blij of tevreden met je is. De dingen waar je van die heerlijke serotonine-boosts van krijgt.

Bij een gebrek aan erkenning gaan mensen rare dingen doen. Dit kan beginnen bij hard schreeuwen en felgekleurde kleding dragen, maar het kan ook makkelijk doorslaan naar zoiets als vreemdgaan, of depressief zijn. Realiseer je wel dat we het hebben over één van de basisingrediënten van een gelukkig leven. Dat legt nogal wat gewicht in de schaal. Nou is het ook nog zo dat we het op verschillende fronten nodig hebben. ‘Ik vind je lief’ van familie of vrienden laat ons weten dat we gewaardeerd worden. ‘Je bent het mooiste meisje dat ik ken, en ik ben stapelgek op je’ van vriendjes laat ons weten dat we speciaal zijn, en kennelijk een streepje voor hebben op al die andere vrouwen. ‘Die analyse heb je uitstekend gemaakt’ van onze baas laat ons weten dat we bekwaam zijn en de goede richting op gaan. I can go on for ages, feit is: Het is belangrijk om te horen van een ander dat je het goed doet. Het is dus ook belangrijk om te VERTELLEN aan een ander dat hij/zij het goed doet. Want, niet te vergeten mensen; elke munt heeft twee zijden.

Waarom begin ik hierover? Misschien omdat ik me aan het realiseren ben wat voor rol erkenning in mijn leven speelt. Ik heb op z’n minst een liter bewijsdrang in m’n boodschappenmandje zitten. Dat in combinatie met een halfje gesneden onzekerheid kan resulteren in een redelijk deprimerend ontbijtje. Misschien ben ik wel veel te veel bezig geweest met wat de buitenwereld van mij denkt. Nee, correctie. Ik ben te veel bezig geweest met wat IK denk dat de buitenwereld van mij denkt. I know, hoe gecompliceerd kan je het voor jezelf maken? Maar om met het verhaal door te gaan; er zijn dus redelijk wat ‘activiteiten’ waarvan ik nu, achteraf, weet dat ik er misschien niet de juiste redenen voor had. Hoe vermoeiend is het leven als je alleen maar continue bezig bent met bewijzen aan jezelf en de buren, dat je iets bent, dat je iets kan? Er zou juist veel meer focus moeten liggen op de vraag; wil ik dit wel en word ik hier gelukkig van? Ik weet zeker dat Andre Agassi ook een stuk lekkerder in z’n vel had gezeten als hij 20 jaar terug had gezegd; ‘nah, ik vind dat tennissen toch een beetje boring. Ik wil liever tandarts worden’.

Mijn diepe excuses, beste lezers, voor de zweverigheid van dit verhaal. Ik sta gewoon versteld van hoe vaak mensen dingen doen, omdat ze graag goedkeuring willen krijgen. En dat deze goedkeuring de ENIGE reden van de actie is. Gister zat ik in een training waarbij ik met andere collega’s moest praten over hoe belangrijk het is om zichtbaar te zijn binnen de organisatie. Een gesprek dat zou moeten gaan over netwerken en je hoofd op de juiste gelegenheden laten zien, werd een gesprek waarbij opeens een heel ander thema centraal stond. Voor veel mensen stond ‘zichtbaar zijn’ gelijk aan ‘erkenning krijgen’. Mensen voelen zich onzichtbaar als ze nooit te horen krijgen dat ze goed bezig zijn, dat iemand anders van ze onder de indruk is, dat ze een fijne collega zijn. Mensen die deze positieve terugkoppeling missen worden onzeker en gefrustreerd. En dat gebeurt niet alleen binnen de muren van een kantoor, ook binnen de muren van een huis. Het is zo belangrijk om mensen de erkenning en waardering te geven die ze verdienen. En eigenlijk doen we dat allemaal veel te weinig. En dat is hartstikke stom.

Zo heb ik ook heel lang m’n best gedaan om iets te doen, of iets te worden wat ik eigenlijk niet ben. Zodat de wereld mij kon erkennen als iemand die het wel degelijk allemaal in haar mars had. Een nogal vermoeiende strijd. Het leven is veel te kort om te blijven oefenen op een driedubbele ratslag, als je simpelweg de souplesse mist. In een gesprek met mijn coach, gaf ze me redelijk doeltreffende informatie. ‘Jij bent enorm hard bezig met streven naar kwaliteiten waar je van een 4 hooguit een 6-je kan maken. Maar het zullen nooit je sterkste punten worden, want zo zit je nou eenmaal niet in elkaar. Je bent veel beter in andere dingen. Daar zou je je nou eens op moeten focussen, want daar ligt jouw kracht. Als je de rest van je leven niet de talenten benut die je hebt gekregen, maar altijd blijft streven naar iets dat je niet zal worden, dan ga je het niet lang uithouden met jezelf’.

Een wijze les en nog waar ook. ‘Het met mezelf uit houden’ begint inderdaad een redelijk vermoeiend proces te worden. Dus: Ik ga het anders doen! Ik ga lekker ‘dicht bij mezelf blijven’. Luisteren naar ‘mijn innerlijke ik’. Een gesprek aangaan met ‘mijn onderbewuste’. Touwtje springen met ‘het kind in mij’. En de rest lekker LOS laten. Als ik mezelf maar erken als het aller gaafste wijf ter wereld, dan komt de rest vanzelf wel. Jezus allemachtig, wat een inzichten toch weer…

Linksom of rechtsom

Vandaag realiseerde ik me weer iets grappigs over vrouwen. Althans; vrouwen zoals ik. In relaties die wij met andere mensen hebben, of het nou partners of vriend(inn)en zijn (of familie); we houden bepaalde lijstjes bij. Een beroemde vrouw uit de geschiedenis is hier al honderden jaren geleden mee begonnen; Vrouwe Justitia. Haar symbool was echter een weegschaal, geen notitieblok. Tomato, tomato; same thing. Deze lijstjes gaan over geven en nemen, over praten en luisteren, over lenen en uitlenen, betalen en getrakteerd worden, over aandacht geven en aandacht krijgen. Door middel van een ouderwets afvink systeem houden we bij of al deze activiteiten wel een beetje gelijk oplopen. Zo niet, dan wordt er alarm geslagen.

Ik heb vriendinnen die extreem moeilijk doen over geld. Als iemand mij keer op keer heel nonchalant vraagt of ik ‘die rekening even wil aftikken’, ga ik na verloop van tijd ook bepaalde spelletjes spelen om ervoor te zorgen dat die ander nou eens een keer de volle mep betaald. Daarentegen heb ik ook vriendinnen die heel makkelijk zijn over geld. En dat zijn ook weer de vriendschappen waarbij ik zelf net zo hard met centen smijt. Heb je weer een stuk maand over aan het eind van je salaris? Lieverd, kom lekker bij me eten. I’ll feed you. Sterker nog, we gaan gewoon lekker bij het Okura hotel eten. Maar geld is natuurlijk niet het belangrijkste. Wat er veel meer toe doet is de vriendschappelijke dienstverlening die ‘in natura’ voldaan wordt. Mensen die ik stelselmatig telefonisch niet te pakken krijg, druk ik zelf ook wel eens weg als ik er echt even geen zin in heb. Maar je hebt natuurlijk die Trouwe Honden die dag en nacht voor je klaar staan. Zij krijgen ALTIJD dezelfde service terug – ook als je net in je chill pak onderuit op de bank ligt -. Whatever you need. Een nieuwjaars feestje van kantoor en geen outfit? Kom maar langs, er staat een weekendtas met opties in verschillende kleuren/patronen/maten voor je klaar. MET passende accessoires. Boytrouble? Net kilo’s chocola gekocht, Vicky Christina Barcelona gehuurd en een bed met knuffels voor je klaar gezet. Mi casa, tu casa! Uiteindelijk worden veel dingen op de weegschaal gelegd. Als ik al meerdere keren de HELE avond over mezelf heb gepraat omdat ik in identiteitscrisis numero quinquecento zit, dan ben ik ook één en al oor als het de volgende keer andersom is. Echte BFF’s begrijpen dat jij dan gewoon even alles uit die vrachtwagen moet laden, zodat je ietwat opgelucht weer naar huis kan gaan. En dat terwijl de vriendin in kwestie zelf eigenlijk ook even over haar werkdag hadden willen zeuren. Volgende keer is het andersom, dan is zij weer aan de beurt. Op de fiets naar huis wordt het lijstje Aandacht automatisch ingevuld en weet je dat je de volgende keer je babbel pet maar even thuis moet laten. Toch werkt het niet bij iedereen zo. Jammer genoeg. Er zijn namelijk mensen die werkelijk waar denken dat ze eindeloos hun eigen weegschaaltje kunnen volgooien met goodies, en daar nooit iets tegenover hoeven te zetten. Als vriendin L weer eens bij me op bezoek komt en na 3 uur malen over haar eigen lief en leed in de deuropening op weg naar huis nog even snel vraagt; ‘goh, pfff wat suf, hoe is het eigenlijk met jou?’ Dan kan je van mij waarschijnlijk het volgende korte antwoord verwachten; ‘Helemaal prima! Komt volgende keer wel. Doehoooei!’ Nee, dan heb ik er echt totaal geen zin meer in. Het heeft namelijk GEEN zin om mensen die totaal niet geïnteresseerd zijn in jouw verhaal dat TOCH te gaan vertellen. Elke mol in de grond kan af en toe begrijpelijk knikken, ja en amen zuchten en doen alsof ze geïnteresseerd naar je luisteren. Laat. Maar. Aangezien haar lijstje redelijk vol gekrabbeld is aan een kant, denk je volgende keer wel 3 keer na voordat je weer een schouder aanbiedt.

Waar het om gaat is dat linksom of rechtsom, de weegschaal uiteindelijk altijd in evenwicht zou moeten zijn. Alles wat jij voor mij doet vandaag of ik voor jou, krijg je in de toekomst toch wel van me terug, of ik van jou. Mensen zeggen vaak heel blasé; ah joh, komt wel, volgende keer bla bla bla…’ Maar achter deze argeloze ‘ah joh’ zit een heel technisch netwerk van glasvezels en terrabites die allerlei activiteiten bijhouden en registreren. Zo weet je precies of je nou eindelijk eens uit je dak kan gaan tegen iemand, of dat het jouw tijd is om door de knieën te gaan.

Dit alles klinkt heel berekenend, maar dat is het niet per se. Je bent niet pagina’s turflijstjes aan het bijhouden voor alle relaties die je hebt. Welnee, dat is overdreven. Bovendien zou het veel te veel tijd kosten. Maar ik denk dat we onszelf er allemaal wel een beetje in kunnen herkennen. Iedereen doet dit. Als je het niet doet ben je namelijk binnen de kortste keren een met modder-betrapte-deurmat zonder een greintje zelfrespect. En dat wil niemand. Behalve dan misschien psychologes, want anders zouden ze ook geen probleemgevallen meer hebben om op te kalefateren. (Belangrijkste les bij je eerste shrink-bezoek; kom voor jezelf op!)

Laatst bevond ik mij in een situatie waarbij ik iets meer in de spreekwoordelijke pot moest doen dan ik reëel vond. Echter, in plaats van er tegen in te gaan besloot ik de eer aan mezelf te houden en te doen alsof mijn neus bloedde. Dat spaart de sfeer.
Later besprak ik het voorval met vriendin M en zij beaamde bovenstaand verhaal met een glimlach; ‘Ach, laat deze maar lekker gaan joh. Rechtsom of linksom trek je het toch wel weer recht’. En zo is het maar net.

Ervaring leert dat de enige mensen die zich totaal NIET in dit verhaal herkennen, degenen zijn die nooit eens bij zichzelf stil staan en vragen: goh, pak ik het een beetje fair aan, of speel ik ALTIJD de hoofdrol in ALLE scènes van mijn leven? Is dit het geval, bijgaand dan een kleine tip; begin eens met een lijstje.

BFF vs. Boyfriend

Ik zit in een relatie en ik ga samen wonen. So sue me! Het is ook nooit goed. Eerst klagen je vriendinnen steen en been dat je alleen maar op de verkeerde mannen valt, dat je je tijd weg gooit aan Idioten, Saaie Lullen of Players*. En als je dan, na een jaren lange zoektocht, vergelijkend waren onderzoek en in-depth-market-analyses EINDELIJK de juiste vent hebt gevonden… is het nog niet goed! Nu gaan al je vriendinnen namelijk klagen over het feit dat je saai en burgerlijk bent geworden. In plaats van dat ze blij voor je zijn, is er iets nieuws om over te zeuren. Ze zouden zichzelf juist flink op de schouders moeten kloppen, omdat ze er mede voor verantwoordelijk zijn dat jij dankzij scherpe kritiek van de zijlijn eindelijk je blik hebt verruimd en de juiste vent hebt gevonden.

We kennen de slogan allemaal; Who’s over Bro’s. We zullen nooit een man tussen onze vriendschap laten komen! Vriendinnen staan altijd en immer met stip bovenaan. We nemen altijd de telefoon op als ze bellen, we staan klaar met Kleenex en Daime bij liefdesverdriet, roddelen mee over de buren en lenen ALTIJD onze mooiste kleren uit. Het is een prachtig, sterk en warm verbond. Het is belangrijk, we kunnen niet zonder, maar… het is ook een substitutie. En substitutie die ietwat aan verandering onderhevig zal zijn als je opeens een vriendje hebt en wat tijd van andere sociale bezigheden moet afsnoepen om tijd voor HEM te maken. Ook vriendin B zal het met wat minder contact uren per week moeten doen. Een kopje koffie per week minder, een sms in plaats van een belletje, een drankje in plaats van een etentje. Yes ladies, it’s happening. Gedurende dit ‘afromings proces’ volgt er dan ook snel een natuurlijke anti-reactie: je bent geen goede vriendin meer. Ja, dat is inderdaad een beetje overdreven… Maar ze zien je zo weinig de laatste tijd. En je gaat nooit meer mee de stad in. En als ze je zien is je vriend er opeens ook altijd bij. Dus ga je met hangende pootjes naar huis en zeg je “Schatje, ehm… is het goed als ik zondag niet naar je hockey wedstrijd kom kijken? Ik moet geloof ik even koffie drinken met de meiden.” Begripvol als hij is zegt hij “tuurlijk pop, ga jij maar even je aandacht focussen op de chica’s, no problemo.” Het feit dat je na maanden ‘verkering’ dit weekend EINDELIJK voor het eerst naar zijn wedstrijd zou gaan kijken, is niet van belang. De schat. Pfew… Opgelucht trap je door de Amsterdamse straten op weg naar het Spui. Lekker even bijkletsen. Na wat zoenen en knuffels uitgewisseld te hebben worden de Latte’s geserveerd en hoopvol staren 3 paar ogen je aan. “Vertel, hoe is het nou met je? Wanneer ga je nou precies samenwonen? Ben je nog steeds zo verliefd?” Je gaat er even goed voor zitten. Nou eh ja, het gaat eigenlijk wel prima met je. Het verliefde gevoel is nog Sterk Aanwezig en je bent vooral druk met allemaal dingetjes regelen. “Wat voor dingetjes regelen dan?”, klinkt het in koor. Tja, je moet dit weekend die nieuwe eettafel ophalen. En even langs de Ikea. Waarschijnlijk ook nog langs de bank want jullie moeten een en/of rekening openen. Oh ja, en voordat je het vergeet; je bent zaterdag waarschijnlijk wat later op dat etentje, want boyfriend & you zijn dan waarschijnlijk nog druk bezig die Pax kledingkast in elkaar te zetten. “Goh, nou lekker burgerlijk hoor. Dus je gaat zaterdagavond ook nog eens afzeggen omdat je een Ikea kast in elkaar moet zetten?!”. Grappig, de monden van je vriendinnen bewegen niet meer, maar je zweert dat je iemand ‘suffe hut’ hoorde zeggen.

Pok, dan knapt er iets in je hoofd. Een wervelwind van woorden komt met brute kracht vanuit je kleinste teen je mond uit:

Sorry hoor! Sorry dat IK nou eens even gelukkig ben. Mag het ook een keer?! Ik zie jullie elke week, ik spreek jullie elke dag, volgens mij wordt er meer dan 1x per dag gesmst en het is NOG STEEDS niet goed! Ik kan geen avond rustig op de bank liggen of ik heb alweer 5 gemiste oproepen van jullie. In het weekend moet ik elk uur sociaal verantwoord doorbrengen want anders komt de Vriendinnen-Gestapo over me heen! Laat. Mij. Eens. Met. Rust. Want laten we eerlijk zijn, die godvergeten burgelijkheid waar jullie o-zo-graag een beroep op doen, dat is WEL toevallig waar we ’s nachts ALLEMAAL van dromen. And let me tell you, elk weekend op strooptocht in de stad gaat daar geen verandering in brengen. Want in de Bastille, of elke andere kroeg die ook maar een beetje in de buurt van het Leidse Plein komt GA JE HET ECHT NIET VINDEN!!!

Beduusd wordt je aangestaard. Met een servetje veeg je het zweet van je voorhoofd, kucht even en fluistert “ja sorry, eh.. zo bedoelde ik het niet helemaal”. Vriendin C slikt en zegt “We missen je alleen maar hoor. Je hoeft echt niet zo boos te worden, we bedoelen het alleen maar goed. Kan je zaterdag echt niet komen?”.

Na wat knuffels en een stuk taart voor iedereen is de lucht gelukkig weer geklaard. Op de fiets naar huis bel je je vriend: “Hi schatje, hoe was hockey? Ja? Goed zo. Ehm, luister, vind je het heel erg om zaterdag die Pax kast alleen in elkaar te zetten…? Ik heb stiekem aan de meiden beloofd dat ik er zaterdag toch wel bij ben, we zien elkaar al zo weinig. Vind je dat heel erg lief?”

Pok. Raad eens in wiens hoofd er nu iets knapt?

*Voor diegenen die WEL naar dit soort types op zoek zijn, let me know; ik heb nog wat telefoonnummers voor je.

I’m wicked and I’m lazy (Ohh don’t you wanna save me?)

Luie mensen, ik heb er een Gods Gruwelijke hekel aan. Nul respect en zero tolerantie. Ik denk dat alle luie mensen op een eiland moeten samenwonen en zich vooral niet moeten bemoeien met degenen die wel iets van hun leven proberen te maken. Vooral als je op reis bent wordt je continue geconfronteerd met hele luie mensen. Mensen zonder levensdoel. Mensen zonder pit, zonder energie. Herken jij jezelf hierin? Dan zit jij samen met de rest van de niet-vooruit-te-branden-meute compleet in mijn allergie zone.

Ik liep gedurende de terugreis van mijn vakantie over het vliegveld en daar heb je van die leuke lange loopbanden. De loopbanden zijn heel handig, en nuttig. Je kan alle kilometers die je op een vliegveld moet lopen, bijna dubbel zo snel afleggen. Althans, dat is in mijn belevingswereld waarom die banden daar zijn neergezet. Er zijn ook zielen op deze aardkloot die deze loopbanden zien en denken: ‘Hey! Dit is nou eens een mooie plek om lekker stil te staan! Heeeeeerlijk hoor. Zo, pffff, even uitrusten. Ben kapot joh, reizen is zo vermoeiend. Even alle koffers neerzetten (midden op de loopband). Heerlijke rustgevende ervaring zo lekker voor je uitkijken en toch vooruitkomen’. Ik denk eerlijk waar dat zo’n 80% van de mensheid dit soort gedachtes heeft. De andere 20%, waar ik onder val, ziet zo’n band en denkt: ‘Top! We lopen als snel, maar nu gaan we nog sneller! Huppa, doorpakken met die handel. Lekker snel naar huis, weg uit deze zwetende hal met langzame stinkende mensen en op naar huis! “Eh meneer? Hallo? Pardon?... Eh, HALLOOOOOH?! Ja sorry, kunt u mij er even door laten? Uw koffers staan nogal in de weg. Ja, bedankt!” Dit alles gebeurd terwijl we bij onszelf denken dat het voor die meneer beter zou zijn als hij net als wij eens flink de mars erin zou zetten. 40 kilo te zwaar en stil staan op een loopband, dat is toch een ongekende vorm van luiheid?!

Weer aangekomen op Amsterdam Centraal loop je vervolgens met frisse moed naar de taxi standplaats. Het is al 2 uur ‘s nachts, je wilt naar huis en naar bed. Op de taxi standplaats aangekomen staan maar liefst VIJFTIEN taxi’s. In tegenstelling tot wat men zou verwachten – auto lichten aan, ronkende motoren – is het muis stil. Eh, hallo? Meneer? Meneer eh.. Hassan? Kunt u mij alstublieft naar het Marie Heineken plein brengen? Too bad! Hassan heeft pauze. Pauze? Ok. Prima. Hij is vast al 5 uur aan het werk, en heeft natuurlijk ook recht op een bakkie pleur. Arme zielen, moeten al de hele nacht wakker blijven. Volgende auto dan maar. Ook pauze? Hmm. Na wat verdere rondvraag bleek dat de HELE PARKEERPLAATS pauze had. Al die grapjassen stonden bij elkaar in het Marokkaans te ouwehoeren en te roken terwijl niemand ons wilde meenemen. ‘Nee mefrouw, sorry, iek hep pausah’. Na 10 minuten kwam er een wat oudere taxi chauffeur aan, en hij had nog de goedheid in zich om ons wel mee te nemen. We zaten nog niet in de auto of Mohammed begon ons uitgebreid te vertellen dat al die vieze luie honden (zijn woorden, niet de mijne) ontslagen zouden moeten worden. Hij vertelde dat het allemaal jonge Marokkanen zijn die klokslag 2 uur – dan is de politie controle op taxi’s voorbij – hun auto parkeren bij Centraal Station en louter nog achter het stuur kruipen voor a) een toerist die ze een poot uit kunnen draaien of b) iemand die naar Schiphol wil. Zoals jullie begrijpen kwam het stoom uit m’n oren. Het is voor stadsbewoners dus praktisch ONMOGELIJK om ‘s nachts met een taxi van Centraal Station nog naar huis te komen. En waarom? Omdat al die luie donders liever een peukie met elkaar roken en NIKS doen, dan hun baan, namelijk; mensen (via de kortste route!) naar huis brengen en daar prima voor betaald krijgen. Ik ken werkelijk waar geen andere stad waar taxi’s zo duur zijn als in Amsterdam. Weet je wat ze toeristen vragen voor een ritje naar Schiphol vanaf Centraal? 60 euro!!! Ik ben bijna in staat om als uber-fanatiekeling midden op die taxi standplaats te gaan staan en elke toerist te vertellen dat ze net zo goed met de trein van Centraal naar Schiphol kunnen gaan. Dan zijn ze er binnen 10 minuten en met 5 euro klaar. Be-la-che-lijk! Doe eens gewoon je werk!

Vanmorgen kwam ik te laat op kantoor. Het was weer zo’n ochtend waarbij je gewoon niet je bed uit kan komen. Vreselijk. Dan nog 10 keer iets vergeten, het schiet allemaal niet op. Enfin, ik was dus te laat. Beetje bijkletsen met mijn collega. Snel naar m’n werkmail kijken en vervolgens uitgebreid opgaan in alle nieuwe facebook berichten en gmailtjes. Nou nou, de tijd vliegt voorbij. Even kopje koffie halen? Tja, moet natuurlijk nog wel even wakker worden he? Na een half uur buiten de hebben gestaan en het liefdesleven van mijn vrouwelijke collega te hebben besproken strompelden we maar weer naar binnen. Nog een keer facebook en gmail openen. Check, check, check! Oh ja, moest trouwens nog geld overmaken. Dat ook maar meteen even doen. Vervolgens gaat de telefoon, het is mijn vriend. Of ik even UPC kan bellen? Tuurlijk schatje, doe ik meteen. Drie kwartier aan de lijn met (de ratten van) UPC, maar wel geregeld dat mijn internet is opgehoogd van 25 mb naar 50 mb, en dat terwijl mijn kosten met een 10-tje zijn gedaald! Ha, feels like money in your pocket! Nou nou… pffff. Oh, hey collega, wat heb je dit weekend nog gedaan? Nog leuke vakantie gehad? Vertel, ik hang aan je lippen. In de namiddag zelfs nog een tandarts rekening betaald. Veel op en neer gelopen naar de wc en klokslag 5 op de fiets naar huis! Wat een dag, ben gesloopt zeg…

Ik zou hele andere dingen gedaan moeten hebben. Eigenlijk heb ik vrij weinig ‘werkgerelateerde activiteiten ondernomen’. Het zijn allemaal van die dingen, tja, die kan je vandaag doen, maar het kan ook prima morgen. Bovendien heb ik helemaal geen zin om al die rotklusjes te doen. Niemand wordt er rijker van hoor. Pas als er een potentiële deal van 10 miljoen gedaan kan worden schiet de bureaustoel vanuit chill stand omhoog. Het motto binnen mijn afdeling is dan ook ‘low probability high impact’. De echte parels onder de deals komen niet vaak voor, maar als ze voorkomen, dan gaan we rennen. En hard ook. Aan overige activiteiten moet je vooral niet teveel energie verspelen.

Goh. Best grappig. Ik lijk wel een taxi chauffeur die niet voor een ritje om de hoek zijn gaspedaal intrapt 

PS: Denk nou niet dat het nu ook prima is om stil te blijven staan op die loopbanden. Dat is het niet, en dat zal het ook nooit worden!

IBZ

‘We’re going to Ibiza’ van de Venga Boyz luid schallend uit mijn koptelefoon, zet ik mijn stoel in het oh-zo-mooie RyanAir vliegtuig in de chill-stand en haal diep adem. Ready for take off? Hell yeah! Al weken kijk ik uit naar 4 dagen van Utter Bliss op het grootste feest eiland van Spanje waar liefde en magie centraal staan. Dat, en een goed gevulde bankrekening. Want, laten we eerlijk zijn, anders had je net zo goed thuis kunnen blijven. Gezegend met een vriend die al jarenlange ervaring heeft opgedaan op deze speciale vakantiebestemming zal ik in slechts een paar dagen de beste spots van het eiland te zien krijgen. Het precieze schema is van te voren niet aan mij bekend gemaakt, want het verrassingselement moet bijdragen aan de beloofde extase.

Na onze spullen op zondag middag gedumpt te hebben in een klein rustiek hostalletje aan het Salinas strand, vertrekken wij in onze eiland-auto richting Blue Marlin. Deze ultra-hippe strand tent, eigendom van de Rotterdammer Jelle Oomes, is een absolute must op zondag avond. De crème-de-la-creme van het eiland zal hier in de zomerse na-zon flaneren, en daar moet je natuurlijk bij zijn. Dit kan in een oversized t-shirt dat je al 3 dagen aan hebt, maar voor degenen die er iets meer moeite in willen steken; schroom vooral niet om je hoogste stiletto’s en je latex pak uit de carnavalskast te toveren. Het kan allemaal! De nodige internet boeking van te voren is wel aan te raden, want voor een flesje Crystal ben je al snel EUR 950 kwijt. Van 1800 tot 2230 stonden we mee te deinen op de deuntjes van de DJ en sloten de avond af met een heerlijk diner aan een van de tafels op het terras. Uiterst vriendelijke bediening, aantrekkelijke mannen met nog mooiere (en vaak jongere) vrouwen, en een strakke aankleding. Eerste dag was geslaagd!

Maandag ochtend stond een relaxte strand dag bij Cap d’es Falco op het menu. Je moet even zoeken, maar na wat gedesoriënteerd rond gereden te hebben, beland je in een oase van rust. Een low-key beach club die vooral vanaf 6 uur ‘s avonds druk bezocht wordt voor een verbijsterende sun-set. Gedurende de dag is het echter rustig vertoeven en kan de frisse salade met flesje wijn vervolgd worden door een duik in het kristal heldere water. Fan van skinny-dipping? Not a problem! Schroom vooral niet om met witte billen ietwat onhandig over de kiezels het water in te plonzen. Na de nodige zonnestralen te hebben gevangen, waren onze lichamen wederom voorzien van voldoende vitamine C en klaar voor een hapje en een drankje. Voor het diner stond het restaurant La Paloma in de planning. Verstopt in de bergen bevat dit restaurant naast een zeer romantische sfeer zelfs over eigen geteelde groentes die ze volop toevoegen aan de gerechten, met een portie lokale liefde. Met lampionnen in de bomen en bloemen op tafel, is het publiek vooral gekleed in luchtige zijden gewaden, glimmende sieraden en twinkelende ogen. Voor mensen die op zoek zijn naar iets speciaals; this is the place to go! Nadat de energie levels weer op peil waren, was het tijd voor datgene wat men absoluut behoort te doen op maandagavond in Ibiza: knallen met The Swedish House Maffia in de Pacha! De beginnelingen onder ons zullen de eerste keer een kaartje kopen voor een luttele prijs van EUR 80. Helaas ben je er dan nog niet, want elke consumptie begint bij minimaal EUR 15. Vooral mannen, van wie toch vaak indirect verwacht wordt dat ze hier en daar een rondje geven, kan zo’n avond een zeer pijnlijke exercitie worden. Zie hier daarom een alternatief! Boek een tafel in de VIP lounge. Ja, er zijn inderdaad tafels die voor EUR 20.000,- per avond over de toonbank gaan, maar zelfs aan de normale stervelingen onder ons wordt gedacht. Zo heb je namelijk al een prima tafeltje voor twee met een ‘minimal spending budget’ van EUR 150 de neus. Dat betekend dat je met 2 personen voor 300 EUR binnen bent en een fles vodka of gin hebt, met complimentary drinks. Veel meer dan het ‘normale’ pakket van entree + drankjes ben je niet kwijt en het is wel heel erg fijn om gewoon je eigen fles op tafel te hebben, terwijl je vanaf de juiste hoogte kan toekijken hoe de VIPs onder jou zich mis/ge-dragen en hoe de menigte staat te bouncen. En laten we dan voor de lieve vrede ook niet de strak getrokken dansers en danseressen vergeten die in uitzonderlijke stoeipakjes de temperatuur met nog een aantal graden doen stijgen. Om zes uur lagen we braafjes in bed, want met nog vier uurtjes slaap stond dinsdag alweer bijna voor de deur.

Dinsdag begon de dag met een ietwat brakke rendez-vous in de Blue Marlin. Naast de zondagavond borrel & diner moesten we hier ook nog een keer overdag aan het strand liggen. Blue Marlin heeft een ‘first come first serve’ beleid. Dus naast van te voren een bedje reserveren moet je ook om stipt 11 uur bij de deur zijn zodat je twee plaatsen op de felbegeerde eerste rij kan bemachtigen. En dit is leuk om meerdere redenen. Naast het feit dat je een vrij uitzicht op alle leuke Henk & Dinie-achtige bootjes hebt, wordt je op je wenken bediend en krijg je met een beetje geluk nog een leuke ronsel act van Amnesia mee, waarbij de Ibiza-style proppers recht voor je neus hun zeer uitgebreide collectie breast-augmentations tentoonstellen. Menige kerel zal zijn plannen voor die avond a-la-minute omzetten bij één blik op deze knipogende poppetjes. Business is simple in Ibiza! Na het zien-en-gezien worden ging de tocht verder naar en zeer grote verassing. Geblinddoekt zat ik in de auto en het enige dat ik wist was dat we naar de andere kant van het eiland zouden gaan. Ik voelde me zanderig en bezweet en hoopte vurig dat ik niet al te representatief voor de dag moest komen op de volgende locatie. Hoe verrast en uitgelaten was ik mijn ogen open deed en uitkeek op een vijf-sterren hotel, midden in de bergen. Ik liet me naar de achterkant van het hotel leiden, door een decor van houten bewerkte deuren, buddha beelden; alles volledig Feng-Shui. Daar werd mij verteld dat ik me om mocht kleden, badjas + slippers lagen al op mij te wachten. We gingen naar een spa-specialiteit genaamd ‘Cascadas Escondidas’ van het Hacienda Hotel. Na een wandeling door de doolhof-gangen van het hotel kwamen we uit op een groot terras, waar verspreid over verschillende hoogten baden uit het steen waren gehakt. In 8 stappen bubbelde het sterk zoute water de spieren van je voeten tot en met je rug los. En dat alles met een waanzinnig uitzicht op de zee, die 100m in de diepte begon. Na wat stukjes fruit, een hapje en een drankje werd ook het einde van deze ervaring ingeluid en moesten we weer door. Het was tijd voor een heerlijk diner, en dit keer werd ik meegenomen naar het populaire restaurant KM5. Wederom een fantastische sfeer, prachtige aankleding, heerlijk eten en te midden van dat alles nog wat vermaak toen er 2 clowns op stelten binnen kwamen en takjes tijm aan de gegadigden uitdeelden for good luck. Na de tonijn tartaar met avocado mousse, lams haas, koffie met home-made cheese cake kregen we nog een aperitiefje van het huis; een lokaal specerijen shotje. Net toen ik dacht dat het nu toch wel weer tijd was voor mijn welverdiende rust, kwam er NOG een klapper langs. Wat was nou het geval? Twee maanden geleden is er een nieuwe tent geopend door dezelfde formule die achter de Pacha staat, en daar moesten we natuurlijk nog een klein bezoekje brengen. Uiteraard stonden we ook hier op de gastenlijst en zijn er in de korte tijd dat deze venue open is al vele Hollywood-sterren (en vast ook wat BN-ers) gespot. Welcome to Lio! Lio is een restaurant/bar/club waar het publiek de hele avond geëntertaind wordt door middel van diverse optredens. En niks is hier te gek. Met een prachtig uitzicht op het oude deel van Ibiza stad kan het publiek onder meer genieten van tango danseressen en opera aria’s. Maar laten we niet pretenderen dat dit een leuke tent is om Opa Gert en Oma Thea mee naar toe te nemen. Het grootste deel van de avond wordt namelijk gevuld door zeer schaars geklede artiesten die de meest uitzonderlijke acts uitvoeren. En daar ga ik het vooral bij laten, want Lio moet je gewoon beleven.

Op woensdag kwam jammer genoeg het einde in zicht van deze power trip. De ochtend werd nog gevuld met wat bezoekjes aan de leukste strand tenten op Salinas strand, namelijk de Jockey Club en Sa Trinxa. Zeker als je wat langer op Ibiza bent en een dag hebt waarbij de geldingsdrang wat minder is, kan je heel prima op dit strand vertoeven. Ibiza is zeer zeker een eiland dat op het dat-moet-je-gedaan-hebben-lijstje staat. Maar voor de echte liefhebbers, en daar ben er ik vanaf nu één van: Tot volgend jaar!

Bijgaand de websites voor de hierboven genoemde clubs/restaurants:

www.bluemarlinibizia.com
www.capdesfalco.es
www.palomaibiza.com
www.pacha.com/ibiza
www.hotelhacienda-ibiza.com
www.km5-lounge.com
www.lioibiza.com
www.jockeyclubibiza.com
www.satrinxa.com

De echte liefhebbers mogen een berichtje sturen op FB – zoek De Lettertuin- om wat namen en adressen te ontvangen voor het snellere reserveren. Als netwerken niet in de wieg is begonnen, dan toch zeker op Ibiza 

Hasta Luego amigos!

Mice Mice Baby....

‘Als de kat van huis is, dansen de muizen’. Was het maar zo! In mijn geval staan ze namelijk RECHT VOOR MIJN NEUS te dansen. Beetje zo’n triomfantelijk dansje van ‘tada dadadaaa, tada dadadaa, catch me if you cahaaaaan’.

Toen ik voor het eerst bij mijn vriend thuis was, stond hij zich enorm uit te sloven in de keuken. Dressed to impress stond ik het gehele tafereel gade te slaan, maar hield mij vooral ver van de snijmessen en vlammende pannen. Je moet op zo’n belangrijke eerste date natuurlijk niet meteen de keukenprinses uithangen. Straks denken ze dat je dat later ook elke dag gaat doen. Management of Expectations noemen we dat.

Wat me opviel was dat hij op een gegeven moment op zeer spastische wijze het brood aan het snijden was. De snijplank stond MIDDEN op het aanrecht, waarna hij zo ongeveer zijn hele lijf om de plank heen nestelde en hijgend het brood begon te snijden. ‘Goh, is dat niet een beetje onhandig?’, merkte ik droogjes op. Nee nee nee, ik begreep het niet. Hij had namelijk last van muizen, en werkte sindsdien aan een strike Geen Voer op de Vloer policy. Kortom, er mocht geen kruimel, geen krum, geen nano-graantje, geen spetter water, HELEMAAL niks op de vloer komen. Want echt, verzekerde hij me, dan staan de muizen binnen 5 minuten met z’n allen op de deur te kloppen. Ik besloot het verder te laten rusten, hij was vast gewoon heel erg zenuwachtig...

Maanden later ging ik met vriendin M in ditzelfde appartement koken en eten. Vriendjelief was op stap, dus wij hadden het rijk voor ons alleen. Bij de Appie had ik mijn favo Emping kroepoek gehaald. Iets te enthousiast trok ik bij thuiskomst de zak open. Hele inhoud over vloer. Letterlijk. Terwijl het zweet me ACUUT uitbrak pakte ik M’s schouders vast, schudde haar hardhandig door elkaar en riep ‘Help me, doe wat! Hij vermoordt me als hij erachter komt dat er Voer op de Vloer heeft gelegen!’ Als een dolle werden de kruimels bij elkaar geveegd, vervolgens ging de stofzuiger erover heen, en voor de zekerheid dweilde ik de keuken met een mix van chloor en groene zeep na. Pfew… dat was echt op het nippertje.

Terwijl M en ik lekker op de bank van ons gekookte maaltje aan het genieten waren zag ik opeens in mijn ooghoek iets heel snel bewegen. Een muis. Er rende een muis door de kamer. Er rende TWEE muizen heel snel door de kamer. Dit. Meen. Je. Niet. Ik stond op, wilde naar de keuken lopen, maar sprong onderweg luid krijsend en met dichtgeknepen keel op het bed. Er bungelde een muis aan het Appie boodschappen mandje dat op het aanrecht stond. Even leek het zelfs alsof hij aan zijn staart hing en met driedubbele salto achter de ijskast verdween. Ik denk niet dat M mij ooit zo hysterisch heeft gezien. En ik maar denken dat die kerel zich aanstelde…

Muizen en ik: we don’t match. Als ik ze zie krijg ik spontaan overal jeuk en voel ik hele kleine tandjes in mijn tenen bijten. En ik kan jullie 1 ding vertellen; het bestrijden van die beesten is geen lolletje. Ze spelen de hoofdrol in ‘The Never Ending Story’.

Ten eerste zijn (huis)muizen na de mens het zoogdier met de grootste verspreiding ter wereld. Buiten het feit dat ze overal aanwezig zijn, eten ze ook werkelijk ALLES. Een verotte appel of een stukje sashimi: they want it all, and they want it yesterday. Voor elke muis die door je kamer rent, zitten er 7 onder de vloer. Dat is misschien nog te doen als je in een bungalow woont. Maar in een Amsterdams pand met meerdere verdieping is dat een heel ander verhaal. Tussen elk plafond en elke vloer zit namelijk zo’n 30 cm gevuld met hooi waar al deze muisjes lekker kunnen nesten. Het is het Wassenaar van de muizenwereld. En omdat deze collega-muizen allemaal dicht bij elkaar wonen is de information-flow ook aanzienlijk. Zo worden alle gifbakjes door middel van een soort muizen morse-code doorgegeven, en blijft de hele familie S-A-F-E. Amsterdamse muizen die gaatjes hebben krijgen zelfs speciale vullingen bij de muizen tandarts, zodat ze zich nog steeds door het aluminium folie heen kunnen eten waar achter al dat lekkers schuilt. Het zou verboden moeten worden.

Kortom: heb je muizen in Amsterdam, dan ben je verloren. Er is geen beginnen aan. De strijd gaat nooit gewonnen worden. Zo moet Oprah Winfrey zich ook gevoeld hebben na alle diëten op de wereld geprobeerd te hebben. Berusting, dat is het enige wat nog helpt. Toch zag ik gister een kleine ‘ray of light’. Ik merkte dat ik op het aanrecht een stukje cornflakes had laten liggen. Dit zag ik s’avonds pas. Zou dat betekenen dat er de hele dag GEEN EEN muis is geweest die dit kon opeten?
The saga will continue….

Ps: wist je dat een muis net zoveel nekwervels heeft als een giraffe?! I’m telling you; they’re EVIL!